Fatih Sultan Süleyman Hayatı

Kanuni Sultan Süleyman

Osmanlı Devleti'nin 10. padişahı Kanuni Sultan Süleyman kimdir? Kanuni Sultan Süleyman döneminde fethedilen yerler neler? İşte Kanuni Sultan Süleyman'ın kısaca hayatı. 

Kanuni Sultan Süleyman'ın hayatı

Kanuni Sultan Süleyman, 27 Nisan 1495 tarihinde Trabzon'da dünyaya geldi. Babası Yavuz Sultan Selim, annesi ise Kırım Hanı Mengli Giray'ın kızı Ayşe Hafsa Sultan'dır. 7 yaşında gittiği Topkapı Sarayı'nda çok iyi bir eğitim aldı. Karakızoğlu Hayrüddin Efendi en önemli hocalarındandı. 1509 yılında Kefe Valiliği'ne gönderildi. Babası Yavuz Sultan Selim tahta çıkınca da Manisa Valiliği'ne gönderildi.

Babası Yavuz Sultan Selim'in 1520 yılında ölümü üzerine, tek varis olarak tahta çıktı. Bu sırada 25 yaşında olan Kanuni Sultan Süleyman, Osmanlı Devleti'nin 10. padişahı olmuştur.

Osmanlı Devleti, onun döneminde en parlak ve güçlü dönemini yaşadı. Hukuk alanında yaptığı düzenlemelerden dolayı 'Kanuni' unvanını aldı. Avrupa'da ise 'Muhteşem' olarak adlandırılıyordu. Bu dönemde Avrupa'daki birçok düşünür, Kanuni'nin yönetim tarzına olan hayranlıklarını açık bir şekilde belirtmiş; kendi ülkelerinin kurtuluş reçetesi olarak Osmanlı Devleti'nin yönetim tarzını göstermişlerdi.

Kanuni, başarılı bir devlet adamı olmasının yanında, aynı zamanda başarılı da bir şairdi. 2779 gazelden oluşan 'Divan-ı Muhibbi' adında bir divanı bulunmaktadır. Avrupalılar arasındaki dini birliği bozmak ve Akdeniz'deki ticareti canlandırmak amacıyla 1535 yılında Fransızlara kapitülasyon verdi.  

Kanuni Sultan Süleyman, Zigetvar Kuşatması sırasında, 6 Eylül 1566 günü, vefat etti. 

Kanuni Sultan Süleyman döneminde fethedilen yerler

Prof. Dr. İlber Ortaylı, Kanuni'nin ölümü hakkında yaptığı açıklamada, "Kanuni Sultan Süleyman'ın son seferi Zigetvar Seferi'dir. Hasta gitmiştir ve o yüzden de araba kullanmıştır. Zaten yaşı ilerlemiştir. Kuşatma uzadıkça daha da kötü olmuştur ve son 36 saatin içinde ölmüştür" ifadelerini kullandı. 

Kanuni Sultan Süleyman nasıl öldü?

Kanuni Sultan Süleyman efsanevi kişilikleri yaratan tüm özelliklere sahipti. Yetenekli bir asker ve stratejist olduğu gibi, el işlerinde mahir bir kuyum ustası idi. İleri görüşlü bir lider olduğu kadar, sanata ve mimariye ilgi duyan bir entelektüeldi.

Hayatını Fatih Sultan Mehmet’in hayalini süsleyen Cihan İmparatorluğu’nu meydana getirmek için harcadı ve 624 yıllık Osmanlı tarihine adını altın harflerle yazdırdı. Doğu’da Kanuni Sultan Süleyman, Batı’da ise Muhteşem Süleyman, olarak anıldı.

Ancak bu en büyük ve bahtı açık Osmanlı padişahının son günleri aile kavgalarının gölgesinde geçti. Bu kısa biyografi yazısı, Sultan Süleyman’ın hayatına ve başarılarına kuşbakışı göz atabileceğiniz bir makaledir.

Kanuni Sultan Süleyman Dönemi

Kanuni Sultan Süleyman, 46 yıllık hükümdarlık dönemine büyük fetihler ve tarihi eserler sığdırdı. Bazen de bir cihan padişahı da olsa, kaderin cilvesi olan acı olaylar yaşadı. Dilerseniz şimdi Kanuni Sultan Süleyman kısaca kimdir sorusuna cevap verelim ve Osmanlı’nın en büyük padişahının hayatına ve eserlerine birlikte göz atalım.

1. Yavuz Sultan Selim

Süleyman, Yavuz Sultan Selim’in tek oğlu olduğu için şanslıydı; kardeş kavgalarından uzak kaldı. Dönemin padişahı II.Bayezid’in yetişkin üç oğlundan biri olan Şehzade Selim’in (Yavuz) sancakbeyliği yaptığı Trabzon’da, 6 Kasım 1494’te dünyaya geldi.

Gelenekler uyarınca, kendisi de 1509’da, daha 14 yaşındayken Kırım Sancakbeyliği’ne atandı. Ancak babası Şehzade Selim 1512’de babasına isyan etti, onu tahttan indirdi ve uzun süre boyunca iki kardeşiyle mücadele etmek zorunda kaldı.

Yavuz Sultan Selim’in kısa süreli iç isyanları bastırmak için başkentte bulunamadığı dönemde, taht naipliği görevini Şehzade Süleyman üstlendi. 1513’te babasının kesin olarak tahta çıkmasıyla birlikte, veliaht şehzadelerin yönetimine verilen Manisa Sancakbeyliği’ne gönderildi.

2. Sultan Süleyman’ın Tahta Çıkması

Babası ölünce, 30 Eylül 1520’de, daha 26 yaşını doldurmamışken tahta çıktı. Sınırlı sayıda fetihle yetinen dedesinden (II. Bayezid) ve yalnızca Doğu’ya seferler düzenleyen babasından sonra, Sultan Süleyman’ın hayallerini, büyük dedesi Fatih Sultan Mehmet’in, Avrupa’yı fethetme idealleri süslemeye başladı. O da dedesi gibi Roma İmparatorluğu ile boy ölçüşebilecek bir imparatorluk kurmak istiyordu.

Saltanatının ilk yıllarında selefi Fatih Sultan Mehmet’in başarısız olduğu alanları telafi etmeye çalıştı. Fatih 1456’da Belgrad önlerinde başarısızlığa uğramıştı: Kanuni’nin ilk hedefi Belgrad oldu. 1521 yılının Mayıs ayında düzenlediği seferin sonunda kenti fethederek, Macaristan’ın kapılarını araladı.

1480’de Fatih’e direnen Rodos’u 1522’de kuşattı ve Saint-Jean Şövalyeleri’ne boyun eğdirdi. Bu zaferler bir tür uyarı niteliğindeydi: Batı’nın ileri mevzileri artık  Sultan Süleyman’ın eline geçmişti.

3. Sultan Süleyman ve Hürrem Sultan

Genç Padişahın sınırlı yakın çevresi içinde en önde gelen kişi Hürrem Sultan’dı. Galiçyalı bir rahibin kızı olan Hürrem’in asıl adı Aleksandra Lissovska’ydı. Bir Tatar akınında esir düşmüş ve saraya satılmıştı.

Hürrem Sultan, Batılı kaynaklarda, Rus anlamındaki Rousse sözcüklerinden türemiş Rossa ya da Roxelana olarak geçer. Hürrem Sultan padişaha erkek çocuk veren ilk kadın olamadı ve ilk çocuğun annesi Mahidevran Sultan ile büyük bir mücadeleye girmesi gerekti. Ancak yine de Kanuni’nin hayatı boyunca en sevdiği kadın olarak kaldı.

4. Sadrazam Pargalı İbrahim Paşa

Kanuni’nin yakın çevresindeki ikinci sima, Epir’de Venedik egemenliği altındaki Parga’da doğmuş olan bir Rum’du; Osmanlı sarayında İbrahim adıyla anılıyordu. Kanuni ile yaşıttı ve onun sırdaşıydı. 1523 yılının Haziran ayında, hasodabaşılık görevini sürdürürken doğrudan Sadrazamlık mevkiine atandı.

5. Beyoğlu Semti ve Andrea Gritti

Venedik Dükası Andrea Gritti’nin, Galatalı bir kadından doğmuş gayrimeşru oğlu Andrea Gritti de, padişaha yakın simalardan Pera’nın Yüksek yamaçlarından birinde oturuyor ve babasından ötürü “Bey Oğlu” olarak tanınıyordu. Bugünkü Beyoğlu Semti adını ondan almıştır. Gritti, İbrahim Paşa’nın yakın dostuydu ve padişah, paşayla birlikte ona uzun akşam ziyaretlerinde bulunurdu.

6. Valide Hafsa Sultan

Yakın çevresinin içinde, bu genç ve ateşli fatihleri (hiçbiri otuzunda bile değildi) sakinleştiren Hafsa Sultan da vardı. Hafsa Sultan, Kanuni’nin annesiydi ve bir yandan Harem’deki kavgaları yatıştırırken, bir yandan da Süleyman’a öğütler veriyordu. Kanuni 1524’te kız kardeşi Hatice Sultan’ı, Pargalı İbrahim Paşa ile evlendirdi ve paşanın sarayının bulunduğu Sultanahmet Meydanı‘nda (Hipodrom) günlerce süren bir düğün yapıldı.

7. Mohaç Meydan Savaşı

1458’de Fatih Sultan Mehmet’in Sırbistan’ı fethedip Balkanların içlerine kat etmesinden sonra, Macaristan Hristiyanlığın koruyucusu rolüne soyunmuştu. Ancak II. Lajos’un şövalyeleri, 1526 yılının Ağustos ayında Mohaç Ovası’nda, alaybozan tüfekleri ile donanmış Yeniçerilere karşı ancak iki saat direnebildiler.

Macaristan’ın doğusu Erdel adıyla Osmanlı İmparatorluğu’na bağımlı bir prenslik haline geldi ve batısı V.Karl’ın (Şarlken) kardeşi, Avusturya Arşidükü Ferdinand’a bağlandı.

8. Şarlken ve Sultan Süleyman

Bu gelişmelerden sonra Roma İmparatorluğu’nun mirasına sahip çıkma mücadelesi, iki imparatorluk, yani Osmanlı İmparatorluğu ile Kutsal Roma İmparatorluğu arasında iyiden iyiye kızıştı.

Kanuni Sultan Süleyman, bu mücadeleyi 1529’da Viyana kapılarına kadar taşıdı, ama kenti alamadı. 1532, 1541 ve 1543 yıllarında üç sefer daha düzenledi. V. Karl yani Şarlken ise, Akdeniz’e yönelerek Tunus’u işgal etti ve Cezayir’i kuşattı.

9. Kanuni Sultan Süleyman’ın Çocukları

Hürrem Sultan, Kanuni’ye önce bir erkek Mehmed (1521), ve sonra bir kız Mihrimah (1522) ve daha sonra 3 erkek çocuk daha verdi: Selim (1524), Bayezid (1525) ve Cihangir (1533).

Mısır ve Anadolu isyanlarını bastıran İbrahim Paşa, adeta Osmanlı devletinin kilit taşıydı. Hafsa Sultan 1533 yılında öldü; birkaç ay sonra, Şehzade Mustafa (Mahidevran’dan olma ilk oğlu) Manisa Sancakbeyliği’ne atandı ve annesi ile birlikte bu kente gitti.

Hürrem, artık sarayın tek sultanıydı. Kanuni’yi ikna ederek bütün saray kadınlarının barındığı Beyazıt’taki Eski Saray’dan, Topkapı Sarayı’na taşındı. Hürrem Sultan’ın giderek güç kazanması üzerine, İbrahim Paşa, Mahidevran Sultan ve Şehzade Mustafa’yı destekledi.

Sadrazam İbrahim Paşa, 1533’ün sonbaharında, İran seferinin öncü kuvvetlerinin başında yola çıktı; 1534’ün ilk aylarında Kanuni de onun ardından gitti. İki yıl süren bu seferde Tebriz ve Bağdat ele geçirildi. 1536’nın ocak ayında ordu seferden döner dönmez, Hürrem Sultan, İbrahim Paşa’yı padişaha karşı komplo düzenlemekle suçladı. Paşa, bir gece saraya davet edildi ve boğduruldu.

Sarayın tek hâkimi haline gelen Hürrem, oğullarından birini tahta çıkarmak istiyordu. En büyük oğlu 1543’te ölünce Kanuni, Şehzade Camii’ni onun adına Mimar Sinan’a yaptırdı.

Tahta çıkması düşünülen Şehzade Mehmed’in zamansız ölümü üzerine, Hürrem Sultan, zayıf karakterli bir insan olan ve “sarhoş” lakabı ile anılan oğlu Selim’i tahta hazırlamaya başladı.

Kızı Mihrimah Sultan’ı da, eski içoğlanı Boşnak Rüstem Paşa ile evlendirdi. Kanuni artık yaşlanıyordu, Rüstem Paşa, 1544’te sadrazam olduktan sonra sarayı, Hürrem, Mihrimah ve Rüstem Paşa’dan meydana gelen üçlü çekip çevirmeye başladı. Bütün amaçları, Şehzade Mustafa’yı saf dışı bırakmaktı.

10. Şehzade Mustafa’nın İdamı

Rüstem Paşa, padişahı, oğlunun kendisine karşı fesat çevirdiğine inandırmak görevini üstlenmişti. Nihayet, 1553’ün yaz aylarında, İran’a düzenlenen üçüncü seferde, Mustafa, padişahın bulunduğu çadırında, padişahın maiyetindeki dilsizlere boğduruldu.

Bu cinayet yeniçerileri öylesine öfkelendirdi ki, Kanuni, Rüstem Paşa’yı sadrazamlık görevinden azletmek zorunda kaldı. Bir ay kadar sonra, Hürrem Sultan’ın en küçük oğlu olan ve orduyla birlikte Halep’e giden Cihangir, üvey kardeşinin üzüntüsüne dayanamayarak hastalandı ve öldü.

Hürrem Sultan, 1555 yılında Sadrazam Kara Ahmed Paşa’yı da idam ettirip, Rüstem Paşa’nın tekrar sadrazamlığa getirilmesini sağladı. Bunun akabinde ise kendisi vefat etti. Kanuni Sultan Süleyman, yapımı henüz tamamlanmamış olan Süleymaniye Camii’nin arkasında, Hürrem Sultan için muhteşem çiniler ile süslü bir türbe yaptırdı.

Şarlken’in tahtı bırakmasından ve 1555’te İran ile imzalanan barış antlaşmasından sonra, Kanuni bir daha sefere çıkmadı. Yaşlılık günleri, Hürrem’den doğmuş ve hayatta kalmış iki oğlu, Selim ile Bayezid atasındaki ölümcül kavgalara tanıklık ederek geçti.

1559’da Konya Ovası’ndaki çarpışmanın ardından Bayezid yenildi ve İran’a sığındı. Bu kadar uzak diyarlara kaçmak da onu ölümden kurtarmaya yetmedi. 1562’de Kazvin’de, İran Şahı ile yapılan bir anlaşmanın sonunda oğullarıyla birlikte boğduruldu. Artık Selim (Sarı) tahtın tek varisiydi.

11. Sultan Süleyman’ın Ölümü

Osmanlıların Akdeniz’deki yayılması, Malta önlerinde durduruldu. 1537’deki Korfu Antlaşması da başarısızlığa uğradı. Kanuni’nin uzun saltanatı boyunca yaşanan yenilgiler bundan ibaret kaldı. 1566’da padişah, Avusturya’ya yeni bir sefer düzenlemeye karar verdi.

Artık yaşlı ve hastaydı, ulaşmak istediği hedef de aslında çok önemli değildi; ancak belki de savaşta ölmek istemişti. Ata binecek durumda olmadığı için, Zigetvar’a kadar arabayla götürüldü. 5 Ağustos’ta kuşatma başladı ve Kanuni Sultan Süleyman, 7 Eylül’de kentin düşmesinden birkaç gün önce öldü.

Ordu Belgrad’a gelinceye ve Selim tahta geçinceye kadar ölümü gizli tutuldu. Mustafa’nın annesi Mahidevran Sultan ise, oğlunun ölümünden sonra Bursa’da zorunlu ikamete tabi tutuldu ve 1581 yılına kadar yaşadı.

12. Sultan Süleyman Kaç Yıl Yaşadı?

Kanuni Sultan Süleyman, 1494 ile 1566 yılları arasında yaşadı ve 72 yaşında iken öldü. Sultan Süleyman 26 yaşında iken, 1520 yılında Padişah olmuş ve 46 yıl Padişah olarak hüküm sürmüştür.

Sultan Süleyman Yazısı Kaynak Kitap

Bu yazıda, Prof. Stefanos Yerasimos’un, Tarih Vakfı Yurt Yayınları’ndan 2000 yılında yayımlanan İstanbul İmparatorluklar Başkenti isimli eserinden bazı alıntılar vardır. (Sf. 258 ve 259). Bu kitap, şehrin bin yıllara dayanan köklü tarihini sevdirecek ve benimsetecek bir başyapıttır ve kesinlikle tavsiye edilir.

Kanuni Sultan Süleyman Kısaca Kimdir by Serhat Engül

Military campaigns

Conquests in Europe

Upon succeeding his father, Suleiman began a series of military conquests, eventually suppressing a revolt led by the Ottoman-appointed governor of Damascus in 1521. Suleiman soon made preparations for the conquest of Belgrade from the Kingdom of Hungary -something his great- grandfather Mehmed II had failed to achieve. Its capture was vital in eliminating the Hungarians who, following the defeats of the Serbs, Bulgarians, Byzantines and Albanians, remained the only formidable force who could block further Ottoman gains in Europe. Suleiman encircled Belgrade and began a series of heavy bombardments from an island in the Danube. With a garrison of only 700 men, and receiving no aid from Hungary, Belgrade fell in August 1521.

News of the conquest of one of Christendom’s major strongholds spread fear across Europe. As the ambassador of the Holy Roman Empire to Constantinople was to note, “The capture of Belgrade was at the origin of the dramatic events which engulfed Hungary. It led to the death of King Louis, the capture of Buda, the occupation of Transylvania, the ruin of a flourishing kingdom and the fear of neighbouring nations that they would suffer the same fate…”

The road to Hungary and Austria lay open, but Suleiman diverted his attention to the Eastern Mediterranean island of Rhodes, the home base of the Knights Hospitaller. In the summer of 1522, taking advantage of the navy he inherited from his father, Suleiman dispatched an armada of some 400 ships while personally leading an army of 100,000 across Asia Minor to a point opposite the island. Following a siege of five months with brutal encounters, Rhodes capitulated and Suleiman allowed the Knights of Rhodes to depart. They eventually formed their new base in Malta.

As relations between Hungary and the Ottoman Empire deteriorated, Suleiman resumed his campaign in Eastern Europe and on 29 August 1526, he defeated Louis II of Hungary (1506–26) at the Battle of Mohács. In its wake, Hungarian resistance collapsed and the Ottoman Empire became the pre-eminent power in Eastern Europe. Upon encountering the lifeless body of King Louis, Suleiman is said to have lamented: “I came indeed in arms against him; but it was not my wish that he should be thus cut off while he scarcely tasted the sweets of life and royalty.” While Suleiman was campaigning in Hungary, Turkmen tribes in central Anatolia revolted under the leadership of Kalender Çelebi.

Under Charles V and his brother Ferdinand, Archduke of Austria, the Habsburgs reoccupied Buda and took Hungary. As a result, in 1529, Suleiman once again marched through the valley of the Danube and regained control of Buda and in the following autumn laid siege to Vienna. It was to be the Ottoman Empire’s most ambitious expedition and the apogee of its drive towards the West. With a reinforced garrison of 16,000 men, the Austrians inflicted upon Suleiman his first defeat, sowing the seeds of a bitter Ottoman-Habsburg rivalry which lasted until the 20th century. A second attempt to conquer Vienna failed in 1532, with Suleiman retreating before reaching the city. In both cases, the Ottoman army was plagued by bad weather (forcing them to leave behind essential siege equipment) and was hobbled by overstretched supply lines.

By the 1540s a renewal of the conflict in Hungary presented Suleiman with the opportunity to avenge the defeat suffered at Vienna. Some Hungarian nobles proposed that Ferdinand, Archduke of Austria (1519–64), who was ruler of neighbouring Austria and tied to Louis II’s family by marriage, be King of Hungary, citing previous agreements that the Habsburgs would take the Hungarian throne if Louis died without heirs. However, other nobles turned to the nobleman John Zápolya who, being supported by Suleiman, remained unrecognized by the Christian powers of Europe.

In 1541 the Habsburgs once again engaged in conflict with the Ottomans, attempting to lay siege to Buda. With their efforts repulsed, and more Habsburg fortresses captured as a result, Ferdinand and his brother Charles V were forced to conclude a humiliating five-year treaty with Suleiman. Ferdinand renounced his claim to the Kingdom of Hungary and was forced to pay a fixed yearly sum to the Sultan for the Hungarian lands he continued to control. Of more symbolic importance, the treaty referred to Charles V not as ‘Emperor’, but in rather plainer terms as the ‘King of Spain’, leading Suleiman to consider himself the true ‘Caesar’.

With his main European rivals subdued, Suleiman had assured the Ottoman Empire a powerful role in the political landscape of Europe.

Ottoman–Safavid War

As Suleiman stabilized his European frontiers, he now turned his attention to the ever present threat posed by the Shi’a Safavid dynasty of Persia. Two events in particular were to precipitate a recurrence of tensions. First, Shah Tahmasp had the Baghdad governor loyal to Suleiman killed and replaced with an adherent of the Shah, and second, the governor of Bitlis had defected and sworn allegiance to the Safavids.] As a result, in 1533, Suleiman ordered his Grand Vizier Pargalı Ibrahim Pasha to lead an army into Asia where he retook Bitlis and occupied Tabriz without resistance. Having joined Ibrahim in 1534, Suleiman made a push towards Persia, only to find the Shah sacrificing territory instead of facing a pitched battle, resorting to harassment of the Ottoman army as it proceeded along the harsh interior. When in the following year Suleiman and Ibrahim made a grand entrance into Baghdad, its commander surrendered the city, thereby confirming Suleiman as the leader of the Islamic world and the legitimate successor to the Abbasid Caliphs.

Attempting to defeat the Shah once and for all, Suleiman embarked upon a second campaign in 1548–1549. As in the previous attempt, Tahmasp avoided confrontation with the Ottoman army and instead chose to retreat, using scorched earth tactics in the process and exposing the Ottoman army to the harsh winter of the Caucasus. Suleiman abandoned the campaign with temporary Ottoman gains in Tabriz and the Urmia region, a lasting presence in the province of Van, and some forts in Georgia. In 1553 Suleiman began his third and final campaign against the Shah. Having initially lost territories in Erzurum to the Shah’s son, Suleiman retaliated by recapturing Erzurum, crossing the Upper Euphrates and laying waste to parts of Persia. The Shah’s army continued its strategy of avoiding the Ottomans, leading to a stalemate from which neither army made any significant gain. In 1554, a settlement was signed which was to conclude Suleiman’s Asian campaigns. It included the return of Tabriz, but secured Baghdad, lower Mesopotamia, the mouths of the river Euphrates and Tigris, as well as part of the Persian Gulf. The Shah also promised to cease all raids into Ottoman territory.

Campaigns in the Indian Ocean

Capture of Aden (1548), Ottoman expedition to Aceh, and Indian Ocean campaigns

Aden cannon of Suleiman, founded by Mohammed İbn Hamza in 1530-31 for an Ottoman invasion of Portuguese possession at Diu. The cannon was taken away after the capture of Aden in 1839 by Cap. H.Smith of HMS Volage. (Tower of London)

Ottoman ships had been sailing in the Indian Ocean, since the year 1518. Ottoman Admirals such as: Hadim Suleiman Pasha, Seydi Ali Reis[30] and Kurtoğlu Hızır Reis are known to have voyaged to the Mughal imperial ports of Thatta, Surat and Janjira. The Mughal Emperor Akbar, himself is known to have exchanged six documents with Suleiman the Magnificent.

In the Indian Ocean, Suleiman led several naval campaigns against the Portuguese in an attempt to remove them and reestablish trade with India. Aden in Yemen was captured by the Ottomans in 1538, in order to provide an Ottoman base for raids against Portuguese possessions on the western coast of modern Pakistan and India. Sailing on to India, the Ottomans failed against the Portuguese at the Siege of Diu in September 1538, but then returned to Aden where they fortified the city with 100 pieces of artillery. From this base, Sulayman Pasha managed to take control of the whole country of Yemen, also taking Sa’na. Aden rose against the Ottomans however and invited the Portuguese instead, so that the Portuguese were in control of the city until its seizure by Piri Reis in the Capture of Aden (1548).

With its strong control of the Red Sea, Suleiman successfully managed to dispute control of the Indian trade routes to the Portuguese and maintained a significant level of trade with the Mughal Empire of South Asia throughout the 16th century. His admiral Piri Reis led an Ottoman fleet in the Indian Ocean, achieving the Capture of Muscat in 1552.

In 1564, Suleiman received an embassy from Aceh (modern Indonesia), requesting Ottoman support against the Portuguese. As a result an Ottoman expedition to Aceh was launched, which was able to provide extensive military support to the Acehnese.

Mediterranean and North Africa

Franco-Ottoman alliance, Barbarossa Hayreddin Pasha, Italian War of 1542–1546, and Siege of Malta (1565)

Having consolidated his conquests on land, Suleiman was greeted with the news that the fortress of Koroni in Morea (the modern Peloponnese) had been lost to Charles V’s admiral, Andrea Doria. The presence of the Spanish in the Eastern Mediterranean concerned Suleiman, who saw it as an early indication of Charles V’s intention to rival Ottoman dominance in the region. Recognizing the need to reassert the navy’s preeminence in the Mediterranean, Suleiman appointed an exceptional naval commander in the form of Khair ad Din, known to Europeans as Barbarossa. Once appointed admiral-in-chief, Barbarossa was charged with rebuilding the Ottoman fleet, to such an extent that the Ottoman navy equalled in number those of all other Mediterranean countries put together. In 1535 Charles V won an important victory against the Ottomans at Tunis, which together with the war against Venice the following year, led Suleiman to accept proposals from Francis I of France to form an alliance against Charles. In 1538, the Spanish fleet was defeated by Barbarossa at the Battle of Preveza, securing the eastern Mediterranean for the Turks for 33 years until the defeat at the Battle of Lepanto in 1571.

East of Morocco, huge territories in North Africa were annexed. The Barbary States of Tripolitania, Tunisia, and Algeria became autonomous provinces of the Empire, serving as the leading edge of Suleiman’s conflict with Charles V, whose attempt to drive out the Turks failed in 1541. The piracy carried on thereafter by the Barbary pirates of North Africa can be seen in the context of the wars against Spain. For a short period Ottoman expansion secured naval dominance in the Mediterranean. Ottoman navies also controlled the Red Sea, and held the Persian Gulf until 1554, when their ships were defeated by the navy of the Portuguese Empire. The Portuguese had taken Ormus (in the Strait of Hormuz) in 1515 and would continue to vie with Suleiman’s forces for control of Aden, in present-day Yemen.

In 1542, facing a common Habsburg enemy, Francis I sought to renew the Franco-Ottoman alliance. As a result, Suleiman dispatched 100 galleys under Barbarossa to assist the French in the western Mediterranean. Barbarossa pillaged the coast of Naples and Sicily before reaching France where Francis made Toulon the Ottoman admirals naval headquarters. The same campaign had seen Barbarossa attack and capture Nice in 1543. By 1544, a peace between Francis I and Charles V had put a temporary end to the alliance between France and the Ottoman Empire.

Elsewhere in the Mediterranean, when the Knights Hospitallers were reestablished as the Knights of Malta in 1530, their actions against Muslim navies quickly drew the ire of the Ottomans who assembled another massive army in order to dislodge the Knights from Malta. The Ottomans invaded in 1565, undertaking the Great Siege of Malta, which began on May 18 and lasted until September 8, and is portrayed vividly in the frescoes of Matteo Perez d’Aleccio in the Hall of St. Michael and St. George. At first it seemed that this would be a repeat of the battle on Rhodes, with most of Malta’s cities destroyed and half the Knights killed in battle; but a relief force from Spain entered the battle, resulting in the loss of 30,000 Ottoman troops and the victory of the local Maltese citizenry.

Administrative Reforms

While Sultan Suleiman was known as “the Magnificent” in the West, he was always Kanuni Suleiman or “The Lawgiver” to his own Ottoman subjects. As the historian Lord Kinross notes, “Not only was he a great military campaigner, a man of the sword, as his father and great-grandfather had been before him. He differed from them in the extent to which he was also a man of the pen. He was a great legislator, standing out in the eyes of his people as a high-minded sovereign and a magnanimous exponent of justice”. The overriding law of the empire was the Shari’ah, or Sacred Law, which as the divine law of Islam was outside of the Sultan’s powers to change. Yet an area of distinct law known as the Kanuns (canonical legislation) was dependent on Suleiman’s will alone, covering areas such as criminal law, land tenure and taxation. He collected all the judgments that had been issued by the nine Ottoman Sultans who preceded him. After eliminating duplications and choosing between contradictory statements, he issued a single legal code, all the while being careful not to violate the basic laws of Islam. It was within this framework that Suleiman, supported by his Grand Mufti Ebussuud, sought to reform the legislation to adapt to a rapidly changing empire. When the Kanun laws attained their final form, the code of laws became known as the Kanun‐i Osmani, or the “Ottoman laws”. Suleiman’s legal code was to last more than three hundred years.

Suleiman gave particular attention to the plight of the rayas, Christian subjects who worked the land of the Sipahis. His Kanune Raya, or “Code of the Rayas”, reformed the law governing levies and taxes to be paid by the rayas, raising their status above serfdom to the extent that Christian serfs would migrate to Turkish territories to benefit from the reforms. The Sultan also played a role in protecting the Jewish subjects of his empire for centuries to come. In late 1553 or 1554, on the suggestion of his favorite doctor and dentist, the Spanish Jew Moses Hamon, the Sultan issued a firman formally denouncing blood libels against the Jews. Furthermore, Suleiman enacted new criminal and police legislation, prescribing a set of fines for specific offences, as well as reducing the instances requiring death or mutilation. In the area of taxation, taxes were levied on various goods and produce, including animals, mines, profits of trade, and import-export duties. In addition to taxes, officials who had fallen into disrepute were likely to have their land and property confiscated by the Sultan.

Education was another important area for the Sultan. Schools attached to mosques and funded by religious foundations provided a largely free education to Muslim boys in advance of the Christian countries of the time. In his capital, Suleiman increased the number of mektebs (primary schools) to fourteen, teaching boys to read and write as well as the principles of Islam. Young men wishing further education could proceed to one of eight medreses (colleges), whose studies included grammar, metaphysics, philosophy, astronomy, and astrology. Higher medreses provided education of university status, whose graduates became imams or teachers. Educational centers were often one of many buildings surrounding the courtyards of mosques, others included libraries, refectories, fountains, soup kitchens and hospitals for the benefit of the public.

Cultural Achievements

Ottoman miniature art during the reign of Suleiman the Magnificent.

Under Suleiman’s patronage, the Ottoman empire entered the golden age of its cultural development. Hundreds of imperial artistic societies (called the Ehl-i Hiref, “Community of the Talented”) were administered at the Imperial seat, the Topkapı Palace. After an apprenticeship, artists and craftsmen could advance in rank within their field and were paid commensurate wages in quarterly annual installments. Payroll registers that survive testify to the breadth of Suleiman’s patronage of the arts, the earliest of documents dating from 1526 list 40 societies with over 600 members. The Ehl-i Hiref attracted the empire’s most talented artisans to the Sultan’s court, both from the Islamic world and recently conquered territories in Europe, resulting in a blend of Islamic, Turkish and European cultures. Artisans in service of the court included painters, book binders, furriers, jewellers and goldsmiths. Whereas previous rulers had been influenced by Persian culture (Suleiman’s father, Selim I, wrote poetry in Persian), Suleiman’s patronage of the arts had seen the Ottoman Empire assert its own artistic legacy.

Suleiman himself was an accomplished poet, writing in Persian and Turkish under the nom de plume Muhibbi (Lover). Some of Suleiman’s verses have become Turkish proverbs, such as the well-known Everyone aims at the same meaning, but many are the versions of the story. When his young son Mehmed died in 1543, he composed a moving chronogram to commemorate the year: Peerless among princes, my Sultan Mehmed. In addition to Suleiman’s own work, many great talents enlivened the literary world during Suleiman’s rule, including Fuzuli and Baki. The literary historian E. J. W. Gibb observed that “at no time, even in Turkey, was greater encouragement given to poetry than during the reign of this Sultan”.Suleiman’s most famous verse is:

The people think of wealth and power as the greatest fate,

But in this world a spell of health is the best state. What men call sovereignty is a worldly strife and constant war;

Worship of God is the highest throne, the happiest of all estates.

Suleiman also became renowned for sponsoring a series of monumental architectural developments within his empire. The Sultan sought to turn Constantinople into the center of Islamic civilization by a series of projects, including bridges, mosques, palaces and various charitable and social establishments. The greatest of these were built by the Sultan’s chief architect, Mimar Sinan, under whom Ottoman architecture reached its zenith. Sinan became responsible for over three hundred monuments throughout the empire, including his two masterpieces, the Süleymaniye and Selimiye mosques—the latter built in Adrianople (now Edirne) in the reign of Suleiman’s son Selim II. Suleiman also restored the Dome of the Rock in Jerusalem and the Jerusalem city walls (which are the current walls of the Old City of Jerusalem), renovated the Kaaba in Mecca, and constructed a complex in Damascus.

Personal Life

Hürrem Sultan

Suleiman was infatuated with Hürrem Sultan, a harem girl from Ruthenia, then part of Poland. In the West foreign diplomats, taking notice of the palace gossip about her, called her “Russelazie” or “Roxelana”, referring to her Ruthenian (Ukrainian) origins. The daughter of an Orthodox priest, she was captured by Tatars from Crimea, sold as a slave in Constantinople, and eventually rose through the ranks of the Harem to become Suleiman’s favourite. Breaking with two centuries of Ottoman tradition, a former concubine had thus become the legal wife of the Sultan, much to the astonishment of observers in the palace and the city. He also allowed Hürrem Sultan to remain with him at court for the rest of her life, breaking another tradition—that when imperial heirs came of age, they would be sent along with the imperial concubine who bore them to govern remote provinces of the Empire, never to return unless their progeny succeeded to the throne. Under his pen name, Muhibbi, Suleiman composed this poem for Roxelana:

“Throne of my lonely niche, my wealth, my love, my moonlight.

My most sincere friend, my confidant, my very existence, my Sultan, my one and only love.

The most beautiful among the beautiful… My springtime, my merry faced love, my daytime, my sweetheart, laughing leaf… My plants, my sweet, my rose, the one only who does not distress me in this world… My Constantinople, my Caraman, the earth of my Anatolia

My Badakhshan, my Baghdad and Khorasan My woman of the beautiful hair, my love of the slanted brow, my love of eyes full of mischief… I’ll sing your praises always I, lover of the tormented heart, Muhibbi of the eyes full of tears, I am happy.”

Pargalı Ibrahim Pasha

Pargalı Ibrahim Pasha was the boyhood friend of Suleiman. Ibrahim was originally a Christian Greek and when he was young was educated at the Palace School under the devshirme system. Suleiman made him the royal falconer, then promoted him to first officer of the Royal Bedchamber. Ibrahim Pasha rose to Grand Vizier in 1523 and commander-in-chief of all the armies. Suleiman also conferred upon Ibrahim Pasha the honor of beylerbey of Rumelia, granting Ibrahim authority over all Turkish territories in Europe, as well as command of troops residing within them in times of war. According to a 17th century chronicler, Ibrahim had asked Suleiman not to promote him to such high positions, fearing for his safety; to which Suleiman replied that under his reign no matter what the circumstance, Ibrahim would never be put to death. Yet Ibrahim eventually fell from grace with the Sultan. During his thirteen years as Grand Vizier, his rapid rise to power and vast accumulation of wealth had made Ibrahim many enemies among the Sultan’s court. Reports had reached the Sultan of Ibrahim’s impudence during a campaign against the Persian Safavid empire: in particular his adoption of the title serasker sultan was seen as a grave affront to Suleiman.

Suleiman’s suspicion of Ibrahim was worsened by a quarrel between the latter and the Minister of Finance Iskender Chelebi. The dispute ended in the disgrace of Chelebi on charges of intrigue, with Ibrahim convincing Suleiman to sentence the Minister to death. Before his death however, Chelebi’s last words were to accuse Ibrahim of conspiracy against the Sultan. These dying words convinced Suleiman of Ibrahim’s disloyalty, and on 15 March 1536 Ibrahim’s lifeless body was discovered in the Topkapi Palace. Suleiman later greatly regretted Ibrahim’s execution.

Suleiman’s two Haseki Sultans had borne him eight sons, four of whom survived past the 1550s. They were Mustafa, Selim, Bayezid, and Jihangir. Of these, only Mustafa was not Hürrem Sultan’s son, but rather Mahidevran Gülbahar Sultan‘s (“Rose of Spring”), and therefore preceded Hürrem’s children in the order of succession. Hürrem was aware that should Mustafa become Sultan her own children would be strangled. Yet Mustafa was recognised as the most talented of all the brothers and was supported by Pargalı İbrahim Pasha, who was by this time Suleiman’s Grand Vizier. The Austrian ambassador Busbecq would note “Suleiman has among his children a son called Mustafa, marvellously well educated and prudent and of an age to rule, since he is 24 or 25 years old; may God never allow a Barbary of such strength to come near us”, going on to talk of Mustafa’s “remarkable natural gifts”.  Hürrem is usually held at least partly responsible for the intrigues in nominating a successor. Although she was Suleiman’s wife, she exercised no official public role. This did not, however, prevent Hürrem from wielding powerful political influence. Since the Empire lacked any formal means of nominating a successor, succession usually involved the death of competing princes in order to avert civil unrest and rebellions. In attempting to avoid the execution of her sons, Hürrem used her influence to eliminate those who supported Mustafa’s accession to the throne. Thus in power struggles apparently instigated by Hürrem,  Suleiman had Ibrahim murdered and replaced with her sympathetic son-in-law, Rüstem Pasha. By 1552, when the campaign against Persia had begun with Rustem appointed commander-in-chief of the expedition, intrigues against Mustafa began. Rustem sent one of Suleiman’s most trusted men to report that since Suleiman was not at the head of the army, the soldiers thought the time had come to put a younger prince on the throne; at the same time he spread rumors that Mustafa had proved receptive to the idea. Angered by what he came to believe were Mustafa’s plans to claim the throne, the following summer upon return from his campaign in Persia, Suleiman summoned him to his tent in the Ereğli valley, stating he would “be able to clear himself of the crimes he was accused of and would have nothing to fear if he came”.

Mustafa was confronted with a choice: either he appeared before his father at the risk of being killed; or, if he refused to attend, he would be accused of betrayal. In the end, Mustafa chose to enter his father’s tent, confident that the support of the army would protect him. Busbecq, who claims to have received an account from an eyewitness, describes Mustafa’s final moments. As Mustafa entered his father’s tent, Suleiman’s Eunuchs attacked Mustafa, with the young prince putting up a brave defence. Suleiman, separated from the struggle only by the linen hangings of the tent, peered through the chamber of his tent and “directed fierce and threatening glances upon the mutes, and by menacing gestures sternly rebuked their hesitation. Thereupon, the mutes in their alarm, redoubling their efforts, hurled Mustafa to the ground and, throwing the bowstring round his neck, strangled him.”

Jihangir is said to have died of grief a few months after the news of his half-brother’s murder. The two surviving brothers, Bayezid and Selim, were given command in different parts of the empire. Within a few years, however, civil war broke out between the brothers, each supported by his loyal forces. With the aid of his father’s army, Selim defeated Bayezid in Konya in 1559, leading the latter to seek refuge with the Safavids along with his four sons. Following diplomatic exchanges, the Sultan demanded from the Safavid Shah that Bayezid be either extradited or executed. In return for large amounts of gold, the Shah allowed a Turkish executioner to strangle Bayezid and his four sons in 1561, clearing the path for Selim’s succession to the throne seven years later. On 5/6 September 1566, Suleiman, who had set out from Constantinople to command an expedition to Hungary, died before an Ottoman victory at the Battle of Szigetvár in Hungary.

At the time of Suleiman’s death, the Ottoman Empire was one of the world’s foremost powers. Suleiman’s conquests had brought under the control of the Empire the major Muslim cities (Mecca, Medina, Jerusalem, Damascus, and Baghdad), many Balkan provinces (reaching present day Croatia and Austria), and most of North Africa. His expansion into Europe had given the Ottoman Turks a powerful presence in the European balance of power. Indeed, such was the perceived threat of the Ottoman Empire under the reign of Suleiman that ambassador Busbecq warned of Europe’s imminent conquest: “On [the Turks’] side are the resources of a mighty empire, strength unimpaired, habituation to victory, endurance of toil, unity, discipline, frugality and watchfulness… Can we doubt what the result will be?…When the Turks have settled with Persia, they will fly at our throats supported by the might of the whole East; how unprepared we are I dare not say.”

Even thirty years after his death “Sultan Solyman” was quoted by the English playwright William Shakespeare as a military prodigy in The Merchant of Venice (Act 2, Scene 1).

Suleiman’s legacy was not, however, merely in the military field. The French traveler Jean de Thévenot a century later bears witness to the “strong agricultural base of the country, the well being of the peasantry, the abundance of staple foods, and the pre-eminence of organization in Suleiman’s government”. The administrative and legal reforms which earned him the name Law Giver ensured the Empire’s survival long after his death, an achievement which “took many generations of decadent heirs to undo”.

Through his personal patronage, Suleiman also presided over the Golden Age of the Ottoman Empire, representing the pinnacle of the Ottoman Turks’ cultural achievement in the realm of architecture, literature, art, theology and philosophy. Today the skyline of the Bosphorus, and of many cities in modern Turkey and the former Ottoman provinces, are still adorned with the architectural works of Mimar Sinan. One of these, the Süleymaniye Mosque, is the final resting place of Suleiman and Herenzaltan: they are buried in separate domed mausoleums attached to the mosque.

Full Style

“His Imperial and Sacred Majesty, Sultan Süleyman Khan, the First

Sovereign of the House of Osman,

Sultan of Sultans,

Khan of Khans,

Commander of the Faithful and Successor of the Prophet of the Lord of the Universe,

Protector of the Holy Cities of Mecca, Medina and Jerusalem,

”

Literature

There are many books about the Suleiman the Magnificent. Some of them are listed below.

• Defenders of the Faith: Charles V, Suleyman the Magnificent, and the Battle for Europe by James Reston Jr.

• Suleiman the Magnificent by Harold Lamb.

• Suleyman the Magnificent, Sultan of the Ottomans by Fairfax Downey.

• Kanuni Sultan Süleyman’ın Liderlik Sırları by Tarık Altaylı.

• Kanuni Sultan Süleyman by Yılmaz Öztuna

• Kanuni Sultan Süleyman by Feridun Fazıl Tülbentçi.

• Kanuni Muhteşem Yüzyıl’ın Mimarı Sultan Süleyman by Nazım Tektaş

• The Shadow of God by Anthony A. Goodman

• The Government of the Ottoman Empire in the Time of Suleiman the Magnificent by Albert Howe Lybyer

• Soliman Le Magnifique, by Andre Clot

• Muhteşem Süleyman ve Hürrem Sultan, by Erhan Afyoncu

References

• Ahmed, Syed Z (2001); The Zenith of an Empire: The Glory of the Suleiman the Magnificent and the Law Giver. A.E.R. Publications. ISBN 978-0-9715873-0-4.

• Atıl, Esin (1987); The Age of Sultan Süleyman the Magnificent. Washington, D.C.: National Gallery of Art. ISBN 978-0-89468-098-4.

• Atıl, Esin (July/August 1987); “The Golden Age of Ottoman Art”. Saudi Aramco World (Houston, Texas: Aramco Services Co) (4): 24–33. ISSN 1530-5821. http://www.saudiaramcoworld.com/issue/198704/the.golden.age.of.ottoman.art.htm. Retrieved 2007-04-18.

• Barber, Noel (1976); Lords of the Golden Horn: From Suleiman the Magnificent to Kamal Ataturk. London: Pan Books. ISBN 978-0-330-24735-1.

• Clot, André (1992); Suleiman the Magnificent: The Man, His Life, His Epoch. London: Saqi Books. ISBN 978-0-86356-126-9.

• Garnier, Edith; L’Alliance Impie Editions du Felin, 2008, Paris ISBN 978-2-86645-678-8 Interview

• Greenblatt, Miriam (2003); Süleyman the Magnificent and the Ottoman Empire. New York: Benchmark Books. ISBN 978-0-7614-1489-6.

• Imber, Colin (2002); The Ottoman Empire, 1300–1650: The Structure of Power. New York: Palgrave Macmillan. ISBN 978-0-333-61386-3.

• Kinross, Patrick (1979); The Ottoman centuries: The Rise and Fall of the Turkish Empire. New York: Morrow. ISBN 978-0-688-08093-8.

• Labib, Subhi (November 1979); “The Era of Suleyman the Magnificent: Crisis of Orientation”. International journal of Middle East studies (London: Cambridge University Press) 10 (4): 435–451. ISSN 0020-7438.

• Lamb, Harold (1951); Suleiman, the Magnificent, Sultan of the East. Garden City, N.Y.: Doubleday. ISBN 1-4067-7271-2. OCLC 397000.

• Levey, Michael (1975); The World of Ottoman Art. Thames & Hudson. ISBN 0-500-27065-1.

• Lewis, Bernard (2002); What Went Wrong? : Western Impact and Middle Eastern Response. London: Phoenix. ISBN 978-0-7538-1675-2.

• Mansel, Phillip (1998); Constantinople: City of the World’s Desire, 1453–1924. New York: St. Martin’s Griffin. ISBN 978-0-312-18708-8.

• Merriman, Roger Bigelow (1944); Suleiman the Magnificent, 1520–1566. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press. ISBN 1-4067-7272-0. OCLC 784228.

• Severy, Merle (November 1987); “The World of Süleyman the Magnificent”. National geographic (Washington, D.C.: National Geographic Society) (5): 552–601. ISSN 0027-9358.

• Sicker, Martin (2000); The Islamic World In Ascendancy : From the Arab Conquests to the Siege of Vienna. Westport, Connecticut: Praeger. ISBN 978-0-275-96892-2.

• “Suleiman The Lawgiver”; Saudi Aramco World (Houston, Texas: Aramco Services Co) 15 (2): 8–10. March/April 1964. ISSN 1530-5821.

On-line Sources

• “1548-49”. The Encyclopedia of World History. 2001. http://www.bartleby.com/67/794.html. Retrieved 2007-04-18.

• “1553-55”. The Encyclopedia of World History. 2001. http://www.bartleby.com/67/795.html. Retrieved 2007-04-18.

• “A 400 Year Old Love Poem”. Women in World History Curriculum Showcase. http://www.womeninworldhistory.com/sample-10.html. Retrieved 2007-04-18.

• Embree, Mark (2004). “Suleiman The Magnificent”. Archived from the original on September 30, 2006.

• http://web.archive.org/web/20060930054118/http://www.ccds.charlotte.nc.us/History/MidEast/04/embree/embree.htm. Retrieved 2007-04-18.

• Halman, Talat (1988). “Suleyman the Magnificent Poet”. Archived from the original on 2006-03-09. http://web.archive.org/web/20060309091926/http://www.byegm.gov.tr/yayinlarimiz/NEWSPOT/1999/JulyAug/N6.htm. Retrieved 2007-04-18.

• “The History of Malta”. 2007. Archived from the original on May 1, 2007. http://web.archive.org/web/20070501155037/http://www.malta.com/about-malta/history-of-malta.html. Retrieved 2007-04-27.

• “Muhibbî (Kanunî Sultan Süleyman)” (in Turkish). Türkçe Bilgi – Kim kimdir? http://www.turkcebilgi.net/kim-kimdir/m/muhibbi-kanuni-sultan-suleyman-31612.html. Retrieved 2008-01-13.

• Russell, John (2007-01-26). “The Age of Sultan Suleyman”. New York Times. http://query.nytimes.com/gst/fullpage.html?res=9B0DE7D6163EF935A15752C0A961948260. Retrieved 2007-08-09.

• Edward Yapp, Malcolm (2007). “Suleiman I”. Microsoft Encarta. http://uk.encarta.msn.com/encyclopedia_761575054_2/Suleiman_I.html. Retrieved 2008-04-17.

• A Guide to Ottoman Bulgaria” by Dimana Trankova, Anthony Georgieff and Professor Hristo Matanov; published by Vagabond Media, Sofia, 2011 www.vagabond.bg/ottomanbulgaria

Further reading

• Alum Bati; “Harem Secrets”, Trafford, 2008, ISBN=1-4251-5750-5

• Bridge, Anthony (1983); Suleiman the Magnificent, Scourge of Heaven. New York: F. Watts. ISBN 0-88029-169-9. OCLC 9853956.

• Downey, Fairfax Davis; The Grand Turke, Suleyman the Magnificent, sultan of the Ottomans. New York: Minton, Balch & Company. OCLC 25776191.

• Hooker, Richard; “The Ottomans: Suleyman”. http://www.wsu.edu:8080/~dee/OTTOMAN/SULEYMAN.HTM. Retrieved 2007-09-02.

• Lybyer, Albert Howe (1913); The government of the Ottoman empire in the time of Suleiman the Magnificent. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press. ISBN 0-404-14681-3. OCLC 1562148.

• André Clot; Soliman Le Magnifique, Fayard, Paris, 1983, 469 p. ISBN 2-213-01260-1

Birkaç sene babası Yavuz Sultan Selim'in yanında kalan Şehzade Süleyman, 1509’da kanunlar gereği sancak istemesi üzerine, önce Şarki Karahisar'a oradan da Bolu, kısa bir süre sonra da annesinin doğum yeri olan Kırım’daki, Kefe sancakbeyliğine atandı.

Yavuz Sultan Selim'in 1512'de tahta geçmesi üzerine İstanbul'a çağırılan ve babasının kardeşleriyle mücadeleleri sırasında İstanbul'da kalarak babasına yardım eden Süleyman, bu dönemde Saruhan sancakbeyliği de yaptı. Yavuz Sultan Selim'in ölümü üzerine, 30 Eylül1520'de 25 yaşındayken Osmanlı tahtına geçen ve kardeşleri arasında tek erkek çocuk kendisi olduğu için tahta geçişi kolay ve kavgasız olan Süleyman, hükümdar olmasından bir yıl sonra Belgrad'ı Osmanlı topraklarına kattı.

Babasının yaptığı yeniliklerle sağlamlaşmış temeller üzerinde duran bir devletin başına geçen Kanuni, iç bunalımlarla çok uğraşmasına gerek kalmadan Batı dünyasını inceleme ve Osmanlı’yı gözlemlerine dayanarak geliştirme fırsatını buldu.

Yavuz Sultan Selim döneminde Mısır'ın alınmasının ardından, Şam Valisi olarak atanan Canbirdi Gazeli'nin çıkardığı ilk isyanla başlayan bir dizi isyanı kontrol altına almaya çalışan Kanuni, amacı Memlük Devleti'ni yeniden kurmak olan Canbirdi Gazeli’yi, Ocak1521’de Dulkadiroğulları’ndan Şehsuvaroğlu Ali Bey komutasındaki Osmanlı kuvvetleriyle bozguna uğratılarak yakalattı ve idam ettirdi. Takip eden yıllarda yine Mısır'da sadrazamlık hakkının kendisinde olması gerektiğini savunan Ahmet Paşa, Anadolu'da Safeviler'in desteğiyle ortaya çıkan Kalender Çelebi ve 1527’de vergi sistemini bahane ederek ayaklanan Baba Zünnun isyanlarıyla uğraşan, Kanuni Sultan Süleyman, çıkarılan bütün isyanları başarıyla bastırıldı.

Kanuni döneminde Avrupa'nın en güçlü devleti olan Roma-Germen İmparatorluğu hükümdarı Şarlken, Macaristan'a hakim olabilmek amacıyla, Macar Kralı II.Lui ile yakın ilişkilere sahipti. II. Lui, Şarlken'e güvenerek vergilerini ödemiyor ve kendisine gönderilen Osmanlı elçilerini öldürtüyordu. Bunun üzerine, Kanuni harekete geçti ve Belgrad, karadan ve Tuna Irmağı’ndan kuşatıldı. 29 Ağustos1521’de ele geçirilen şehre, Belgrad Muhafızı olarak Balı Paşa getirildi. Kanuni Sultan Süleyman'ın ilk fethi olan bu olay sonrasında, İstanbul'a gönderilen bazı Belgrad’lılar kurulan Belgrad köyüne yerleştirildi. Belgrad'ın fethinin önemli olmasının bir başka sebebi de bundan sonraki seferler açısından, Osmanlı’nın Avrupa'ya açılan en büyük kapısı olmasıydı.

Alman İmparatoru Şarlken'in, fikirlerine karşı çıkan Fransa Kralı François'yı esir almasının ardından, François’nın annesi Düşes Dangolen’in yardım istemesi üzerine, Barbaros Hayreddin Paşa’yı Fransa'nın Akdeniz kıyısındaki Nice şehrine gönderen Kanuni, Şarlken'in donanmasını alt ederek, hem Fransa'yı hem de Fransız Kralı’nı kurtardı.

Daha sonra François’nın da baskılarıyla Şarlken'e karşı savaş açmaya karar veren Kanuni, orduyu Tuna Nehri’nden geçirerek Macaristan'a soktu. 29 Ağustos1526 tarihinde I. Viyana Kuşatması’nın ardından Macar ordusuyla Mohaç'ta yapılan savaş sonunda Budin alındı. Macaristan Osmanlı topraklarına katıldı ve başına Macar soylularından Jan Zapolya getirildi.

Macaristan'ın fethi, Osmanlı’yı Avusturya ile karşı karşıya getirdi. Macaristan'ın Osmanlı hakimiyetine girmesini istemeyen Avusturya Dükü Ferdinand’ın, Şarlken'in de desteğiyle Jan Zapolya'yı tanımayarak ve Budin'e girmesinin ardından karşı sefere çıkan Kanuni, Budin'i geri aldı. Tekrar savaşa girmeyi göze almayan Ferdinand ve Şarlken’in Avusturya'nın başkenti Viyana'ya çekilmelerinin ardından 26 Eylül1529 tarihinde Viyana kuşatıldı. Ancak kış mevsimine girilmesi nedeniyle 16 Ekim’de kuşatma kaldırıldı. Osmanlı’nın, Viyana kuşatmasından bir sonuç elde edememesine rağmen, Macaristan'daki durumunu güçlendirmesinin ve Avrupa'nın karşı saldırı yapmasını engellemesinin ardından, Kanuni'ye bir elçi göndererek, vergi karşılığında Macaristan'ın kendisine verilmesi isteğinin kabul edilmemesi neticesinde Ferdinand Budin'i kuşattı.

Bunun üzerine Almanya seferine çıkan ve Budin'i geri alıp Estergon'a kadar ilerleyen Osmanlı ordusu, Avusturya ve Almanya içlerine akınlar düzenledi. Yedi ay süren Almanya seferi sırasında Avusturya'da bir çok kasaba, şehir ve kale fethedildi. Fetihlerin ardından Ferdinand’ın barış istemesi sonucunda 22 Temmuz1533 tarihinde imzalanan İstanbul Antlaşması ile bir süreliğine Ferdinand ve Şarlken'in hem Macaristan hem de tüm Avrupa'yı ele geçirme çabalarının önüne geçilmiş oldu. Ancak Ferdinand'ın Macaristan’dan vazgeçmeye niyetli değildi. Ferdinand’ın Budin'i tekrar kuşatmasının ardından 1540 yılında Macaristan seferine çıkan ve Budin'e giren Kanuni’nin, Sigismund'u Erdel Beyliği'ne ataması ve Macaristan'ı Osmanlı Devleti'ne bağlı Budin eyaleti haline getirmesinin ardından Süleyman Paşa bu bölgenin beylerbeyliğine atandı. Avusturya'nın elinde sadece Kuzey Macaristan'ın kaldığı bu sefer sonrasında, Osmanlı-Macaristan, Almanya, Avusturya ilişkileri Kanuni'nin ölümüne kadar devam etti.

Kanuni Sultan Süleyman’ın Avrupa'ya yönelmesini değerlendirmek isteyen Safevi Devleti, doğuda Osmanlı İmparatorluğu için tehlike yaratmaya başladı. Avrupa'da İstanbul Antlaşması’yla geçici de olsa barışı sağlamasının ardınan, İran üzerine ilk seferine çıkan ve Azerbaycan, Tebriz ve Hamedan’ı alan Kanuni, Irakeyn seferiyle de 1534 senesinde Bağdat’ı ele geçirdi.

Kanuni'nin Avusturya'ya sefer düzenlemesinden yararlanmak isteyen Safevi Şahı Tahmasb’ın, kardeşinin Osmanlılar’a sığınmasını öne sürerek, Tebriz, Nahçıvan ve Van'ı ele geçirmesi üzerine Kanuni, ikinci kez İran’a sefer düzenledi. 1548’de seferden Van ve Tebriz geri alınmış olarak dönüldü. 1553 yılında tekrar saldırıya geçen Safeviler, Doğu Anadolu'da ilerleyerek Muş'a kadar gelip, Erzurum'u kuşattılar. Bu olay üzerine üçüncü İran seferine çıkan Kanuni’nin, Revan, Nahçıvan ve Karabağ'ı almasının ardından Şah Tahmasb'ın isteği üzerine barış yapıldı ve 1555’de Amasya Antlaşması imzalandı. Osmanlı İmparatorluğu ve İran arasında yapılan ilk resmi antlaşma özelliğini taşıyan antlaşma sayesinde, Yavuz Sultan Selim döneminden beri devam eden İran sorunu çözüme kavuşurken, Doğu Anadolu, Tebriz ve Bağdat Osmanlı hakimiyetinde kaldı.

Denizciliğe önem verilen Kanuni döneminde Rodos Adası, St Jean Şövalyeleri’nin elindeydi. Korsanlık yaparak denizlerde huzuru bozan ve Türk donanmasına zarar veren Şövalyeler’i durdurmak için 1522 yılında düzenlenen seferle Rodos ele geçirildi.

Cezayir’in 1516'da Baba Oruç ve kardeşi Barbaros Hayreddin Paşa tarafından İspanyollar’dan alınmasının ve 1518 senesinde Barbaros Hayreddin’in, Cezayir'in başına geçmesinin ardından Kanuni, 1533 senesinde Barbaros Hayreddin Paşa'yı İstanbul'a çağırarak Kaptan-ı Derya'lığa getirdi. Böylece, Cezayir Osmanlı topraklarına katılmış oldu. Osmanlı Donanması’nın başına geçen Barbaros, daha sonra Ege Denizi'nde Venedik’lilerin elinde bulunan adaları aldı. Osmanlı Devleti tarihine geçmiş denizcilerden biri olan, Kaptan-ı Derya Barbaros Hayreddin Paşa, Kuzey Afrika'yı da ele geçirdi.

Osmanlılar’ın Akdeniz'de kuvvetlenmeleri ve tüm Ege denizine hükmetmeleri Avrupa'yı harekete geçirirken, devam eden Avusturya ve Macaristan seferleri büyük bir Haçlı donanması hazırlanmasına neden oldu. Venedik ve Ceneviz'liler dışında Malta, Portekiz ve İspanya'ya ait gemilerin de bulunduğu Andrea Doria komutasındaki Haçlı donanmasıyla, 27 Eylül1538'de Preveze Körfezi'nde yapılan savaşta, Barbaros Hayreddin Paşa komutasındaki Osmanlı donanması büyük bir zafer elde etti. Tarihe Preveze Deniz Zaferi olarak geçen bu savaş sonunda, Akdeniz’in hakimiyeti tamamen Osmanlı’nın eline geçti.

1541’de Haçlı donanması Cezayir'e saldırdıysa da Osmanlı donanması karşısında bozguna uğradı. Barbaros tarafından yetiştirilen Turgut ReisTrablusgarb'ı karadan ve denizden kuşatarak aldığı seferle, 1551’de Bingazi de Osmanlı Devleti topraklarına dahil oldu.

Turgut Reis'in, İspanyollar'a ait olan Cerbe Adası’nı kuşatmasının ardından, Andrea Doria komutasındaki bir Haçlı donanması İspanyol güçlerine yardıma geldi. Savaş sonrasında kazanılan zaferle Cerbe Adası 1559 yılında Osmanlı’nın oldu.

1522 yılında, Rodos'un fethinin ardından Malta'ya yerleştirilen St. Jean Şövalyeleri’nin, Osmanlı için bir tehlike oluşturması sebebiyle, Trablus ve Cezayirin güvenliği için Malta'nın alınması gerekiyordu. Ancak 1565 senesinde çıkılan ve Turgut Reis’in hayatını kaybettiiği kuşatma başarılı olmadı.

Coğrafi keşiflerin ardından sömürge arayışlarının başlamasının, Portekiz ve İspanya gibi devletleri sömürge elde etmeye yöneltmesi, Kızıldeniz ve Hint ticaret yollarına hakim olmaya çalışmaları ve Ümit Burnu’nun keşfi, Osmanlılar’ın baharat ticaretine büyük darbe vurdu. Bu sebeplerden ötürü Kanuni döneminde, dört kez Hint deniz seferi düzenlendi. Ancak Osmanlı donanmasının okyanus şartlarına uygun olmaması nedeniyle bu seferlerden hiçbiri tam başarıyla sonuçlanmadı. Ancak Yemen, Eritre, Sudan sahilleri ve Habeşistan'ın bazı bölgeleri Osmanlı topraklarına katıldı. Arap yarımadası tamamen Osmanlı denetimine girerken, Kızıldeniz’de de Osmanlı egemenliği sağlandı.

1551 yılında düzenlenen İkinci Hint Seferinde Osmanlı donanmasının başında bulunan Piri Reis, bu sefer sırasında Maskat'ı alarak Portekiz donanmasını bozguna uğrattıysa da, donanmayı Basra'da bırakıp ganimetlerle geri döndüğü için Mısır'da idam edildi.

1520 – 1566 seneleri arasında tahtta kaldığı 46 yıllık dönemde babası Yavuz Sultan Selim'den 6.557.000 km kare olarak devraldığı Osmanlı topraklarını 14.893.000 km kareye çıkaran Kanuni Sultan Süleyman saltanatı döneminde mimari çalışmalara da önem verdi. Yavuz Sultan Selim tarafından temelleri atılan İstanbul'daki Sultan Selim Camii'ni tamamlamasının yanı sıra döneminde, Gebze'de Çoban Mustafa Paşa Camii ve Külliyesi, AfyonSincanlıSinan Paşa Camii, BozöyükKasım Paşa Camii gibi yapılar da inşa edildi.

Kanuni döneminde Osmanlı İmparatorluğu’nun en önemli ve tanınmış mimarı Mimar Sinan da pek çok esere imza attı. Halep Hüsrev Paşa Camii, İstanbul Haseki Külliyesi, İstanbul Şehzade Camii ve Medresesi, Üsküdar Mihrimah Camii, İstanbul Süleymaniye Camii ve Külliyesi, Tekirdağ Rüstem Paşa Camii ve Külliyesi, Silivri Kapı İbrahim Paşa Camii, İstanbul Rüstem Paşa Camii, İstanbul Sinan Paşa Camii, Topkapı Kara Ahmet Paşa Camii ve Külliyesi, Fındıklı Molla Çelebi Camii, Babaeski Semiz Ali Paşa Camii, Büyükçekmece Kanuni Sultan Süleyman Külliyesi ve Köprüsü, Süleymaniye Tekkesi bunlardan en önemlileri arasındadır.

Ciddiyeti, iradesi, ve kendine güveniyle tanınan Kanuni, etraflı düşünür, verdiği emirden asla geri dönmezdi. Kendisine "Kanuni" denmesinin sebebi, yeni kanunlar koymasından değil, mevcut kanunları kayda geçirip, çok sıkı bir şekilde uygulamasından dolayıydı. Batı kaynakları ve tarihçileri de, büyük ve kudretli vasfindan dolayı kendisini “Muhteşem” ve “Büyük” (Magnificent, Magnifique, Der Practige, Grand Turc) gibi isimlerle andılar.

Adaletli bir padişah olarak bilinen Kanuni, Mısır’dan gelen vergiyi fazla bulup, halka zulm ettiği gerekçesiyle Mısır Valisi’ni görevden alması gibi örneklerle bu yönünü ortaya koyuyordu. Avrupa tarihçilerinin Muhteşem Süleyman şeklinde andıkları Kanuni, büyük dedesi Fatih Sultan Mehmed gibi birçok seferde ordusunu bizzat yönetti. Devlet adamı vasıflarının beraberinde, Kanuni aynı zamanda ünlü bir şairdi.

Son seferi olan Macaristan seferinde Zigetvar Kalesi’ni kuşatan Kanuni’nin, 7 Eylül 1566 tarihinde, kuşatma devam ederken ölmesine rağmen kale fethedildi. Kanuni Sultan Süleyman’ın cenazesi Mimar Sinan'a yaptırdığı Süleymaniye Camii'nin avlusundaki türbeye gömüldü. Daha sonra karısı Hürrem Sultan da buraya gömüldü.

II. Selim, Bayezid, Abdullah, Murad, Mehmed, Mahmud, Cihangir, Mustafa adlarında sekiz erkek çocuğu ve Mihrimah Sultan, Raziye Sultan adında da iki kız çocuğu olan Kanuni’den sonra tahta, Hürrem Sultan’dan olan oğlu II. Selim geçti.

Kaynak:Biyografi.info