29 Aralık 1994 Van Uçak Kazası

Van’da yılında yaşanan uçak kazasından sağ kurtulan 22 kişiden biri olan Adem Bilici, 25 yıl sonra korkunç kazada yaşadıklarını anlattı. Kazanın izini yüzünde taşıyan Bilici, o günden sonra sadece bir kez uçağa binebildi.

İhlas Haber Ajansı YouTube Kanalına Abone Olmak İçin:
►

29 Aralık yılında Ankara Esenboğa'dan Van'a gitmek için havalanan Boeing tipi Mersin uçağı; kötü hava şartları nedeniyle dağa çarparak parçalanmış, kazada 54 kişi yaşamını yitirmişti. Türk uçuş tarihine 'en korkunç kazalardan biri' olarak geçen bu kazada 22 kişi kurtulmuştu. O kazadan sağ kurtulan isimlerden biri de Ankara'da yaşayan 47 yaşındaki Adem Bilici. Kaza sonrası tüm hayatı değişen Bilici, yıllarca yüzündeki izi saklamak zorunda kaldı. Yüzündeki yara izinden çocukların korktuğunu söyleyen Bilici, yaşadığı korku dolu kazayı hiç unutamadı.
Köy muhtarının öldü diye beyanda bulunması nedeniyle bir buçuk yıl askere gitmek için mücadele eden Bilici, tezkeresine günler kala uçak kazası yaşadı.Bilici, sadece kendinde bulunan korkunç kazaya ait fotoğrafları uçak biletini de halen saklıyor. Bilici, Kazadan sağ kurtulmasını ise emniyet kemerine bağlıyor. Kaza sonrası sürekli kaza anını rüyasında gördüğünü kaydeden Bilici, kaza sonrası bir kez uçağa binebildi.
"Kemerleri takılı olmayanlar, ilk çarpmada fırladılar"
Kazanın ardından kötü günler geçiren Bilici, o gün yaşadıklarını hala unutamıyor. Feci uçak kazasında yaşadıklarını anlatan Adem Bilici “Kazanın gerçekleştiği sırada ben askerdim.Uçağa bindikten sonra sakin geçti hiçbir sıkıntı olmadı.2 kez iniş yapmak istedi olmamış hava sisliydi, yağışlıydı kar yağıyordu. Ondan sonra 3'üncü seferinde dağa çakıldı. O anda yani mahşerdi. Ölüm anlık bir şeydi. Kemerleri takılı olmayanlar, ilk çarpmada fırladılar. Benim kemerim takılıydı. Suratım parçalandı, dişlerim parçalandı, omzum parçalandı. Allah’ın izniyle ölümden kurtulduk. Sonra ben dakika yattım. Üzerime bir parça düşmüş. Etrafta parçalanan insanlar vardı. Köylülerin sesini duydum. Bağırdım imdat, yardım edin buradayız diye. Sesime geldiler. İlk beni kaldırdılar" dedi.
"Bir asker aldı beni, köye kadar götürdü"
Yardıma gelenleri uçağın arkasında bulunan yaralılar için yönlendirdiğini belirten Bilici,"Arkada daha kötüler var dedim ben ayakta durabiliyorum, onlara gidin dedim. Bir asker aldı beni köye kadar götürdü. Ambulanslar çok geç geldi çünkü yol yokmuş. Her yer kar. Halada yağıyor. İlk Van Devlet Hastanesine götürdüler. Beni ilk aldıklarında ben bağırıyorum bana dokunduklarında, her yerim ağrıyor. 22 kişi kurtuldu diyorlar ama benim görebildiklerim 3 kişiydi, daha bir çok ölenler oldu" diye konuştu.
"Oradan sağ kurtulan askerlere ulaşabilmeyi çok istiyorum"
Uçakta orta sıralarda oturduğunu söyleyen Bilici," Kazadan çıkan ölüleri hastanenin bahçesine yığdılar. Yüzde 90'ı tanınmayacak haldeydi. Ben uçağın tam orta kanat kısmındaydım hiç unutmam f . Oradan sağ kurtulan askerlere ulaşabilmeyi çok istiyorum. Ben askerdim, bana normal yolcu statüsü vermiş" ifadelerini kullandı.
"Ben, suratım yüzünden otobüslere binemedim"
Kaza sonrası yıllarca çalışamadığını kaydeden Bilici," Ben, suratım yüzünden otobüslere binemedim. Kaç kere dolmuşa bindim çocuklar bana bakıp ağladıkları için dolmuştan yerime varmadan indiğim oldu. Oturup kenarlarda ben ağlardım. 2 kez kendi imkanlarımla estetik ameliyatı oldum. Öyle olduğum halde kapanmadı” şeklinde konuştu.
" Askere gitmek için bir buçuk yıl mücadele etti"
Askere gidişinin de oldukça karmaşık bir durum olduğunu ifade eden Bilici, “Benim askere gidişimde çok enteresandı. Kağıtlarım nasıl olduysa başka bir köye kayıtlıymışız funduszeue.infoğıtlarım çıkmamış. Hatta o köyünde muhtarına sürekli baskın yapmışlar tabi en sonundan Adem Bilici ölmüştür diye rapor vermiş. Bir buçuk yıl geç gittim ben. Kaza demek ki Allah’ın takdiri yani sonuçta o kazayı yaşayacak mışım. Yoksa 15 aydı eğer zamanında gitmiş olsaydım ben askere girdim 10 gün sonra 19 aya çıktı askerlik. Askerliğimi de 19 ay yaptım ben. O kaza muhakkak kaderimde varmış ki bir gecikme oldu yani. Ben askerliğimi çok severek yaptım" dedi.
Apartman görevlisi olarak hayatını devam ettirdiğini ifade eden Bilici,"En ağır işim paspas atmak mesela paspas attığım gün sağ kolumun ağrısından yatamıyorum. Ben bunları yaşıyorum, halada yaşıyorum. Dişlerim sakat benim dişlerim tamamen gitti. O kaza esnasında sadece düşündüğüm yeni çocuğum olmuştu onları düşündüm. Eşimi düşündüm, çocuklarımı düşündüm” diye konuştu.

#haber #sondakika #gündem

================================

İhlas Haber Ajansı Resmi Web Sitesi
►

İhlas Haber Ajansı Sosyal Medya Adresleri
►
►
►
►

İhlas Haber Ajansı hakkında


İhlas Haber Ajansı’na ulaşmak için
►

Van'da yılında yaşanan uçak kazasından sağ kurtulan 22 kişiden biri olan Adem Bilici, 25 yıl sonra o korkunç kazada yaşadıklarını anlattı.
Kazanın izini yüzünde taşıyan Bilici, o günden sonra sadece bir kez uçağa binebildi.

29 Aralık tarihinde Ankara Esenboğa'dan Van'a gitmek için havalanan Boeing tipi Mersin uçağı; kötü hava şartları nedeniyle dağa çarparak parçalanmış, kazada 54 kişi yaşamını yitirmişti. Türk uçuş tarihine 'en korkunç kazalardan biri' olarak geçen bu kazada 22 kişi kurtulmuştu. O kazadan sağ kurtulan isimlerden biri de Ankara'da yaşayan 47 yaşındaki Adem Bilici. Kaza sonrası tüm hayatı değişen Bilici, yıllarca yüzündeki izi saklamak zorunda kaldı. Yüzündeki yara izinden çocukların korktuğunu söyleyen Bilici, yaşadığı korku dolu kazayı hiç unutamadı.

Köy muhtarının 'öldü' diye beyanda bulunması nedeniyle bir buçuk yıl askere gitmek için mücadele eden Bilici, tezkeresine günler kala uçak kazası yaşadı. Haber

funduszeue.info

Haber: Merve Şişman

Adem Bilici, yılında Ankara’da dünyaya gözlerini açtı. 16 Çocuklu bir ailenin 8. çocuğu olan Adem Bilici küçük yaşta çiftçilikle uğraşmaya başladı.

Okul hayatında ‘ Sarı çizmeli Adem ‘ olarak anılan Adem Bilici ortaokuldan sonra yeterli imkanlar olmadığı için eğitimini tamamlayamadığını söylüyor. Çalış İlk öğretim okulundan yılında mezun olmasıyla, tarlada çalışmaya başladı. Yaşıtları eğitim hayatına devam ederken kendisinin tarlada çapa yapması, sığır gütmesi içini burktuğunu Adem Bilici söylese de kader böyleymiş diyor.

Adem Bilici, “Hayat planlarımızdan değil yaşadıklarımızdan ibarettir” ifadesini sürekli çevresindeki insanlara söylediğinin de altını çiziyor. Kazadan sonraki senelerde 2 kızı ve eşinin kendisini bıraktığını söyleyen Bilici, Ankara’da özel bir sitede 72 daireye bakarak kapıcılık yaptığını dile getiriyor. Yalnız başına hayatına devam eden Adem Bilici 3 kez intihar etmeye çalıştığını dile getirdi.

“Sarı çizmelerim sahip olduğum tek şeydi”

yılında Ankara’da doğdum. Kalabalık bir aileydik. Babam küçük kardeşlerimi döverek öldürdüğü için sabıkası vardı. 16 çocuklu bir aile olmanın en kötü yanı geçim sıkıntısıydı. Tarlada çalıştırılır, ayaklarımız şişene kadar çapa yapardık. Annem tarladan geldiğinde sığırlara sürülen yara kapatıcı kremi bizim ayaklarımıza sürerdi. Hayvandan bir farkımız yoktu.

Sığırlarımız bizden daha kaliteli zaman geçiriyor bile diyebilirim. O günlerin bitmesi için çok dua ediyorduk kardeşlerimle. Şiddetin olduğu aileden sağ kurtulan 8 kardeşimden biri de ben oldum. Annem çocuklarının kayıplarına daha fazla dayanamadı.

Sobanın ateşi söndüğünde annemin ağlama seslerini duyuyordum. Mekanı cennet olsun anneciğimin, onu çok özlüyorum. Küçük bir çocuk gibiyim yine de yaşım 48 oldu. Ama sürekli kendi dağılan ailemden çok canım annemi özlüyorum.

Küçüklüğümde sahip olduğum tek şey sarı çizmelerimdi. Başka tarlalarda çalıştığımda giyerdim. Köyün zengin ailesinden olan bir çocuk vermişti. Oysa sahip olunanlar en yakınımdaki annemdi.

‘Kızımı görmeye giderken başıma gelecekleri bilmiyordum’

yılı kış dönemiydi. Askeri görevimi yerine getiriyordum. Komutan kızımın doğduğunu söyledi. Eşim hamileydi, ben askerdeyken. Gelen mektubuma baktım, kızım olduğu için heyecandan ne yapacağımı bilmiyordum.

29 Aralık tarihinde Ankara-Van seferini yapan Boeıng uçağı Van’ın Erdemit ilçesi yakınlarında bir köyün olduğu bölgeye km arasındaki bölgeye düştü. Uçakta 70 kişi olduğunu biliyorum, yılında Türk hava yollarına ait bir uçaktı. Ekonomi bölgesindeydim.

Uçağın orta kapısındaki bölgede cam kenarında oturuyordum. Uçak 2 kere piste inemedi. Daha sonra yön değiştirip inmeye kalktığında dağa burnunun ucuna düştü. Kemerim takılıydı. Uçak zıplıyordu, kemeri takılı olmayanlar ilk inişte savruldu. Yanımda bir kadın oturuyordu. Kemeri takılı değildi, kendisinin cansız bedenini parçalanmış şekilde gördüm. Korkunçtu.

Uçak zıplarken çarpmanın etkisiyle ikiye ayrıldı. Ayrılan yerden koltuğumla beraber havaya fırladım. Elimde mektubumu sımsıkı tutmuş, çığlıklara şahit oluyordum. Kar beyazı dediğimiz dönemde, karın üzerinde kopmuş uzuvlar, cesetler, kan her şey vardı. Sadece yeni doğmuş kızımı görmek istemiştim. Başıma gelecekleri nereden bilebilirdim ki.

“Uçağın kuyruk bölgesinde olan bir bebek kurtulmuş”

Yere düştüğümde bilincim yerindeydi. Bacağımda ve yanağıma uçağın parçaları batmıştı. Üstümde ağırlık vardı. Çığlıklar duyuyordum, etraf kan kırmızısıydı. Az da olsa nefes alabiliyordum. Hayatta kalanlar ağlamaklı seslerle ‘yardım edin lütfen’ diye bağırıyorlardı. Yanımda cesetler vardı.

Askerler, köylüler bizi kurtarmaya gelmişler. Patlamadan sonra geriye kalanları tabii. Patlamadan geride kalan parçaların arasından uçağın kuyruk kısmından bir bebek çıkardılar. Gözlerime inanamadım. Çünkü burnu bile kanamamıştı.

Ölümle burun buruna geldim. Daha sonra bir asker beni taşıyordu sanırım. Köye götürülmüşüm. Hastane falan ambulans hiçbir şey yoktu haliyle. Köydeki insanlar, askerler duyup gelmeseydi. Canlı kurtulanlar da zamanla ölecekti. Karın soğukluğu dinç tuttu. metre kar vardı.

Van haliyle Aralık ayıda olunca soğuktu. 70 Kişi olduğunu düşündüğüm uçakta en fazla kişi kurtulabilmişti. Daha sonra haberlere de baktığımda uçakta çalışanların çoğunun hayatını kaybettiğini söylemişlerdi.

“Eşimle ayrıldıktan sonra kızlarımla da görüşmemeye başladık”

Kızımı görmek için gittiğim yere uzun uğraşlar sonunda varmıştım. Kızımla hasret giderdikten sonra askerlik izini dolmuştu. Görevime geri gittim. Askerliğimi de tamamlayınca Ankara’da ailemle yaşamaya başladım.

Eşimle görüşlerimiz, hayata bakış açımız farklı olduğunu anladığımızda boşanmaya karar verdi eşim. Benim tek isteğim kızlarımın yeterince büyümesi ve o şekilde ayrılmaktı. Olmadı, yapamadık ve ayrıldık.

İki kızımı da okutmak için elimden geleni yapıyordum. Özel bir sitede 72 daireye bakan kapıcı olarak çalışıyordum. Ben okulumu bitirip daha iyi işlerde çalışamadım. Ama kızlarım en iyi yerlerde okusunlar istedim. Okudular, eşimle beraber onlar beni bırakıp gitti.

Eski eşimle görüşmemem normal ama kızlarımın sesini özledim. Benimle görüşmüyorlar, arıyorum açmıyorlar. Özlemimden 3 kez intihar etmeye çalıştım. Büyük kızım evlenmiş benim haberim yoktu. Hayatıma yalnız devam etmeye çalışıyorum. 72 daire bakıcısı olarak ve iki civciv sahibi olarak.