Sabah Kalkınca Esneme Hareketleri
Cappadocia Medium Trail
В прошлом году после финиша на UTMB (43:13:53) было чувство разочарования и того, что не всё сделала для того, чтобы уложиться в желаемое время (отчёт 2017 года). После драки кулаками не машут. Своё горе я утопила в 114-и километрах Каппадокии, благодаря неудачному UTMB, здесь я отработала на отлично.
Мой первый старт UTMB тоже прошёл не совсем удачно для меня (отчёт 2013 года). Поэтому, как только вопрос с участием в третий раз был решён, я понимала, что права на ошибку у меня нет и в этот раз всё должно пойти так, как я это распланирую. С Катей Митяевой составили план тренировочных стартов и начали готовиться. Тренировочные старты в Турции:
Помимо указанных стартов, было несколько более коротких гонок на скорость.
Объёмы тренировок можно посмотреть здесь.
Тренировки в основном проходили в лесу. За месяц до старта удалось сделать 200 км с набором около 8000 м за четыре дня в горах, получилась своеобразная имитация гонки.
Время пролетело очень быстро и вот мы в Шамони! В 2013 и 2017 годах мы жили довольно большой компанией в хостеле и далековато от старта. В этот раз решили жить только вдвоём с мужем, нашли очень милый отель рядом со стартом. Как всегда, дни перед стартом пролетели незаметно и вот тот самый день! Дождь… Всё как я люблю. На старт прибыли около 17:30. Заняли место перед церковью. Полчаса ожидания и вот он тот момент, к которому готовился целый год.
Невероятная атмосфера и непередаваемые эмоции, тысячи людей, живущие одной мечтой! Прошло около 10 – 15 минут прежде чем я смогла нормально бежать.
Всё было точно по пульсу. В голове была какая-то нереальная концентрация. Всё делала на автомате. Гели, питьё и контроль пульса. Через контрольный пункт (КП) LeDelevret(13.8 км) я пробежала на 1041 позиции. Последующий подъём был отработан отлично.
Перез спуском к КП Saint-Gervais (21.55 км)начался дождь и стемнело, так как дождевик и фонарик я надела ещё на старте, то, не теряя времени, приступила к спуску. На контрольном пункте пополнила запасы воды, випила немного колы, с собой взяла хлеб с сыром, фрукты и отправилась в темноту. Умудлирась забыть палки, но опомнилась ещё не отходя от кассы. Напомнила себе, что надо быть внимательной. С этого момента и почти до самого утра всё происходящее походило на монотонную цепочку событий: подъёмы и спуски, впереди и позади меня бесконечный ручей фонарей, повсюда на трассе множество бодрящих и мотивирующих тебя незнакомцев и отточенные до автоматизма действия. Такое впячатление, что я сама себя запрограмировала. Прибегая на контрольный пункт, я выбрасывала мусор, наполняла воду и изотоник, брала суп и хлеб, пила чай или кофе с шоколадкой и опять в путь. Самой себе была дана установку, до Курмайора – это тренировка, а вот после него – это уже соревнования. На одном из пунктов проверили обязательное снаряжение.Рассвет я встречала на вершине Mt – Favre (70.29 км). В прошлом году рассвет я встречала в этом же месте. После ночного снегопада небо было кристально чистое, розовый рассвет окрасил вершины со свежим белоснежным снегом в непередаваемую палитру. Это был самый незабываемый рассвет в моей жизни. В этом году из-за облаков вершины были укутаны туманом.
До Курмайора оставалось совсем немного и мы с группой парней весело сбежали вниз.
В 08:01 я была на КПCourmayeur (79.22 км). Получив сумку, добралась до зала, нашла свободное место и приступила к процедуре самообновления. Поставила на зарядку часы и фонарь, полностью переоделась и сменила носки и обувь (та же модель Columbia Montrail Bajada 3). Подкрепилась протеиновым коктейлем, макаронами и супом. Набрала воды, освободилась от всего мусора и, взяв кофе, пошла сдавать сумку. Я потратила на этом пункте 38 минут, из которых отдыхала только в то время, когда ела. Всё остальное время была занята переодеванием и упаковкой рюкзака. И да, мой приём сработал, выходя из Курмайора, мне не хотелось спать и у меня было довольно много сил. Конечно, я устала, но не было мысли: “Ещё переться 90 км!”
Ещё на старте я сказала себя, что музыку начну слушать на второй половине гонки (моя музыка – это своеобразная солянка от классики до поп музыки). Сытая, чистая и навеселе (от музыки) я шагала по площади Курмайора, моя позиция была 568. Под “Часики” Валерии и “Я свободен” Арии вбежала (правда бежала, да ещё и пела по дороге 🙂 ) в гору и на КП Refuge Bertone (84.13 км)я была уже 518. Это была моя маленькая победа. Два года у меня были большие проблемы после Курмайора, я страдала, хотела сойти, в голове был рой мыслей. А сейчас всё было отлично. Я помирилась с собой, не старалась соревноваться с собой, а шла с собой в ногу.
Спустившись до КПArnouvaz (96.67 км), я одела дождевик, штаны и перчатки и отправилась в третий раз влезать на Grand Col Ferret (101. 3 км). Выйдя с контрольного пункта, я перенеслась на год назад. Погода была почти как в прошлом году, только снега не хватало. Тут настигла меня грусть и тоска, жизнь показалась монотонной и скучной, а подъём нескончаемым.
На вершине ветер и видимости никакой.
Начался спуск, на котором до нас помесили грязь около 2000 человек.
На определённом отрезке спуска мне стало неимоверно жарко, поэтому я сменила дождевик на ветровку и освободилась от водонепроницаемых штанов, припустила на КП La Fouly (110.89 км). С этим местом у меня связаны особые воспоминания, 5 лет назад я собиралась здесь сойти, в прошлом году я чуть саму себя здесь не оставила, в этом году всё было отлично! Быстро поев, набрала мужа (он сошёл на 60-ом км). Здесь сделаю небольшое отступление, я бежала по пульсу, но в голове для ориентира держала план 35-и часов с копейками. До Курмайора я добралась по плану, а вот времени КП Champex – Lac (124.79 км)я никак припомнить не могла, раскладку, чтобы не нервировала, оставила в отеле. Пока болтала с мужем, узнала, что первый мужчина уже финишировал. По дороге пропустила поворот, окликнула меня девочка из чей-то группы поддержки. В этом году немного поменялась трасса и вместо части асфальта нас загнали в лес. Оказавшись на тропинке, я начала переживать, было очень странно, что вокруг меня вообще никого не было, ни позади ни впереди. Если бы не разметка, я точно подумала бы, что потерялась. В голову стали лезть мысли, а вдруг это какая-то другая разметка, ведь предыдущие годы я постоянно бежала в компании и вокруг всегда было полно бегущих. При пересечении тропы и асфальта увидела группу поддержки, внутри как отпустило. Увидела уже знакомые места, милая деревня с удивительными домами, цветами и сказочными фигурками во дворах. Впереди не было ни души, позади меня маячила одинокая фигура. В раздумьях о том, как хорошо было бы здесь жить, я добралась до КП Champex – Lac (124.79 км). Начался дождь. Этот момент я ждала целый год! В прошлом году здесь я полакомилась черничным пирогом и не смогла его забыть. Здесь мне нужно было хорошенько подкрепиться. Поев руками макарон (ложку я решила с собой не брать), выпив супа с вермишелью (половина было опрокинута на себя), я приступила к самому главному – поеданию пирога с чаем. После трёх кусков я решила, что пора выходить и начала собираться. Вдруг заметила пару, которая пристально на меня смотрит (бегун и поддерживающая его жена). Посмотрела на саму себя их глазами. Перед рюкзака замазан гелями, лицо перемазано пирогом, на номере гель и черничное варенье, а весь правый рукав белого дождевика перемазан гелем коричневого цвета. Самой стало очень смешно. Перед выходом на глаза попался экран, я шла в четвёртой сотне. На этом пункте я пробыла ровно 21 минуту. Выйдя с пункта, поняла, что очень сильно похолодало, присев на лестницу, одела штаны. Вокруг было очень много поддерживающих, кто-то уже отправил бегуна, кто-то прохаживался в нетерпеливом ожидании. Я опять включила музыку, поглотила гель со вкусом то ли эспрессо, то ли нутеллы и под пение Селин Дион отправилась карабкаться на последние 3 вершины. Настроение было отличное, самочувствие тоже! Будучи на первой вершине начало смеркаться, я одела фонарь, выключила музыку (в темноте, в горах я предпочитаю тишину) и приступила к спуску. После КП Trient (141.47 км) начался очередной подъём. В начале тропы увидела несколько сидящих (читай спящих) спортсменов, осведомившись о их самочувствии, полезла дальше. За мной зацепился молодой человек и так вдвоём мы дошли до вершины. Он остался на верху, а я убежала вниз. На вершине было довольно туманно, хотя фонарик у меня и силён, но туман был настоль густой, что приходилось всматриваться, чтобы разглядеть разметку. Немного спустившись, стало получше. Не знаю почему, но именно этот спуск, включая все его особенности, остался у меня в голове с прошлого года. В прошлом году до КП Vallorcine (152.43 км) я добралась утром, сейчас же был только час ночи, что мне придало сил. До финиша осталось ну совсем немного. Выпив супа, вышла в ночь. Перед последним подъёмом считывали номера, меня окликнули по имени. Было приятно видеть знакомое лицо (в качестве волонтёра был один из наших друзей). Попросила сообщить мужу, чтобы стелил красную дорожку, Лена на подходе в Шамони! 🙂 С прошлого года ещё была свежа память об этом последнем участке. Подъём ещё ничего, а вот спуск по огромным камням, которые в ночи казались ещё более большими, начал напрягать. Поэтому когда закончился спуск и начался последний подъём, я вздохнула с облегчением. По дороге так захотелось есть, что в ход пошла половинка батончика, который хотела выкинуть на финише (что-то не пошёл он у меня), а тут прям на ура зашёл! Жуя и карабкаясь вверх, в кромешной тьме я пыталась разглядеть силуэты подъёмников. И вот они долгожданные, я начала ликовать! Ну вот почти и всё! Казалось, что последний контрольный пункт так близко, но карабкались к нему мы ещё довольно долго. Вроде, шла одна, а тут в одно мгновение оказалась в компании молодых людей. Пролетев через последний КП La Flégère (163.34 км), приступила к такому родному и до боли знакомому спуску. В этот раз он так не хотел заканчиваться. И вот я на подходе к Шамони, радости почему-то особой нет, а в голове мысли: “Я такая грязная, это же всё сейчас стирать надо будет!” Хотя в середине дистанции я думала, что буду на финише либо плакать, либо смеяться. Ни того, ни другого не хотелось. Пробегая по тихим и почти безлюдным улицам Шамони, нас прогнали ещё через парочку мостов. И вот он финиш!
Время – 35:38:55, 361-ая в общем зачёте, 33-я по женщинам и 17-ая в своей возрастной категории.
Спасибо горам, которые дали мне финишировать третий раз. По дороге я познакомилась с новой Леной, рассудительной и не форсирующей события (я по характеру довольно импульсивный человек). Вот эта Лена опять хочет вернуться в Шамони и пробежать ещё лучше! Время покажет. Радость от всего происходящего я осознала уже лёжа в чистой постели и до утра слушая крики поддержки за окном (отель был рядом с финишем). А какой был невероятный рассвет в это утро, глядя на красоту заснеженных вершин, осознаёшь весь пройденный путь и, не смотря на усталость, хочешь опять сюда вернуться.
Размышления во время и после гонки:
- За это гонку я поняла, что чем свежее прибежишь в Курмайор, тем лучше. В этот раз я применила к себе такой приём, как будто гонка начинается здесь и для меня это сработало. Два года именно после этого пункта у меня всё шло наперекосяк, удалось преодолеть психологический барьер.
- Научилась блокировать какие-либо мысли вообще, когда реально плохо и попадаешь в яму. Просто не думаю ни о чём, а тупо шагаю. Так как ничего не длится вечно, это состояние проходит само самой.
- Музыку начала слушать со второй половины гонки, не постоянно, а когда нужна мотивация, постоянная музыка меня раздражает.
- За гонку съела 24 геля, два протеиновых батончика и один протеиновый коктейль. Практически везде пила суп. С желудком вообще проблем не было.
- Все подъёмы отработала на отлично, а вот спуски, конечно, надо ещё работать и работать. Моя самая большая проблема – это страх. Два года назад я очень неудачно упала с ужасным вывихом лодыжки, до сих пор не могу побороть страх.
- Ну и, конечно, идеально иметь поддержку на трассе. Так как на больших станциях вместо того, чтобы отдохнуть ходишь туда-сюда, то одно взять, то другое.
В этот раз и время проведённое в Шамони и сама гонка – всё для меня было просто идеально. Огромное спасибо Кате и всем тем, кто меня поддерживал. Надеюсь, увидимся в следующем году в Шамони!
Немного статистики
Мои талисманы, ногти и кольцо с профилем UTMB
Her raporumun adı var, bu ad her zaman rastgele kuş gibi kafama çarpar ve artık çıkmaz. O ad yarışta tam hissettiklerimi anlatıyor, elbette saatlerce koşarken hissettiklerim de devamlı değişir ama yarıştan sonra özellikle o duygular içimde kalıyor. Bu raporun adı azıcık uzun olacak, yaşadıklarım da öyle çünkü.
“Uçurum kenarında dans ya da bu sefer evdeki hesap çarşıya uyacak hikayesi”
Geçen seneki yarışım planladığım gibi gitmediği için Alperle beraber finişe 43 saat 13 dk içinde ulaştık. Tam bir sene önce yoğun bir haftadan sonra uçakta giderken çok hüzünlü bir film izliyordum ve neredeyse çaresizlikten ağlayacaktım. İstediğim gibi koşmadım ve artık dönüşü yoktu. Buradasın, uçaktasın ve Alp Dağları’ na istesen de geri dönemezsin, dönersen de aynı yarışı koşamazsın ki. Seneye bekleyip ve olayları olduğu gibi kabul etmekten başka maalesef çarem yoktu. Aslında istediğim performansı sergilemediğim için değil yeterince mücadele vermediğim için üzgündüm. Hep kafamda keşkeler vardır: “Keşke dayansaydım, keşke müziği dinlemeyi deneseydim…” ve bu keşkelerin listesi bitmiyordu ama keşkelerin önüne geçemiyor maalesef insan.
27 Ağustos 2018 yılında, Cenevre uçağında yine bir taraftan hüzünlü bir taraftan da motivasyon dolu bir film izliyorum ve aklımdan geçenler: “Bu sefer ne olursa olsun sonuna kadar mücadele etmeye hazırım çünkü geçen senenin pişmanlığını aman aman bir sefer daha almayayım”. 🙂 Aklıma geldikçe tüylerim diken diken oluyordu.
Chamonix’ deki günler o kadar hızlı geçti ki, yağmurlu UTMB başlangıç noktasında kendimizi nasıl bulduk biz de anlamadık. Hava yağışlı olduğu için erkenden starta gitmemeye karar verdik, geldiğimizde ortam inanılmaz kalabalıktı ve kendimizi bu kalabalığın ortasına yerleştirdik.
Her zamanki gibi yarışın unutulmaz ve benzersiz ambiyansı… Alperle de bu sefer birbirimize söz verdik, ciddi bir sorun olmadıktan sonra beraber koşmayacağız ve birbirimizi beklemeyeceğiz.
Başlangıç noktasında olunca bir tarafım olmadığı kadar heyecanlı diğer tarafım ise üzerimde koskoca bir yük kalktığını hissettim. Neredeyse Temmuz ortasından beri ufak tefek hastalıklar peşimi bırakmıyordu, ya kulak ağrısı ya soğuk algınlığı. Hepsini de neredeyse antrenmanlarımı aksatmadan başarılı bir şekilde tolere etmeyi başardım. Temmuz sonu ve Ağustos başı Kaçkar Dağları’ nda Alperle birkaç günlük müthiş manzaralı bir koşu kampı gerçekleştirdik. Hem antrenman yaptık hem de yeni rotaları keşfettik. Aylarca düzenli ve iyice programlanmış antrenman, kendimi fazla yormamak için bu sene fazla yarış koşmama çabası, dengeli beslenme ve gerekli dinlenme yine de kendimi bir uçurum kenarında dans ediyor gibi hissediyordum. “Acaba yarıştan önce ya da esnasında hasta olacak mıyım?” düşüncelerini haftalarca kafamdan atamıyordum.
Yarış sabahı annemle uzun uzun konuştuk telefonla ve bana böyle bir güzel ayar çekti ki 🙂 telefonu kapatmadan dedi: “En zor hissettiğin anda beni arayabilirsin, saat kaç olursa olsun!” Böylece başlangıç noktasında dururken ok yaydan çıktı bir kere ve geri dönüşü yok derken start verildi ve koskoca insan dalgası bizi ileriye doğru götürdü.
Etrafımızda o kadar çok koşan vardı ki, kilometre süresince insanların desteği ve motivasyon inanılmaz. O kalabalıkta sanırım ancak 10 – 15 dk sonra koşabildim. Yarış saat 18:00′ da başladı ve ertesi sabaha kadar müzik dinlememe kararı aldım. Acele etmeden kendi tempomla gidiyordum, bir süre asfaltta koştuktan sonra stabilize yola bağlanıyoruz. Kimler beni geçiyor kimleri ben geçiyorum. Etrafımızda inanılmaz çok destekçi var herkes inanılmaz motivasyon veriyordu, zaten belli kilometreler bacaklarım değil de tüm insanların müthiş desteği beni götürdü. Tırmanışta kendimi fazla zorlamıyordum ne de olsa upuzun bir yol vardı önümde. İlk tepeyi aştıktan sonra ferahlanma zamanı geldiği gibi yağmur başladı, üzerimde zaten yağmurluğum olduğu için hızımı kesmeden inişe geçtim. Aslında inişlerde pek iyi sayılmam (2016 yılında dağlarda ayağım burkuldu, korkumu bir türlü yenemedim), ama inerken baya kişi geçebildim halbuki böyle hedefim yoktu sadece nabzıma ve tempoma göre ilerliyordum.
Saint-Gervais (21.55 km) istasyonuna vardığımda çabucak sularımı tazeledim, matarama izotonik ekledim, biraz kolamı içip, tüm çöplerimi atıp meyve ve peynir yiyip istasyondan ayrıldım. Tam giderken aklıma geldi ki bir şey eksik. Batonlarımı su alırken kenara koyup orada bıraktım, hemen dönüp daha dikkatli olmam gerektiğini kendime bir kez daha hatırlattım. Karanlıkta ve yağmurun altında (belli bir saate kesildi gerçi) ta Courmayeur’ a kadar tüm yaşadıklarım upuzun bir olay zincirine döndü: Sonsuz çıkışlar ve inişler; yolda gördüğüm bir sürü destekçi ve onların motivasyonları, o geç saatte ne kadar çok insan evi terk etti bu yağmurlu soğuk havada tanımadığı insanlara moral ve destek vermek için; kafamdaki müthiş konsantre ve odaklılık, kendimi programlamış gibiydim; önümde ve arkamda yüzlerce kafa lamba ışığı, sonu görünmeyen parlak dere gibi görünüyordu. Gece boyunca tüm hareketlerim otomatiğe bağlandı. İstasyonda çöpleri atma, suları ve izotoniği yenileme, çorba, ekmek, makarna meyve, çikolata canım o zaman ne isterse tüketme. Özellikle gece tüm istasyonlarda (nerede bulunuyorsa) ekmekle çorba içmeye çalıştım. Kontrol noktalarından birinde zorunlu malzeme kontrol edildi (yağmurluk, telefon ve alüminyum battaniyesi).
Güneş doğuşu ile Mt – Favre’ yi (70.29 km) geçerken karşılaştık. Buradan geçen sene geçerken kar yağışından sonra müthiş manzara vardı. Bu sene çoğu karşımdaki tepe, bulutlar ve sis ile gizliydi. Buradan Courmayeur’ a kadar yaklaşık 10 km kaldı. Birkaç delikanlı ile takılarak hızlı bir şekilde aşağıya indik. Elbette şehre inmeden meşhur Courmayeur köklü tozlu inişi.
Saat 08:01′ de istasyona ulaştım: Courmayeur (79.22 km). Yedek çantamı (drop bag) aldıktan sonra koskoca bir spor salonuna girdim. Bir sürü kişinin destekçisi vardı ben ise destekçisiz ordusuna katıldım. Önceden hiç yapmadığım bir şeyi yaptım, tüm kıyafetlerimi ayakkabımı dahil değiştirdim. Kendime psikolojik bir oyun, ben buradan yarışıma başlıyorum. Protein içeceğimi içip, yemeğimi yedim. Çantama yeni jelleri koydum. Çıkarken sularımı tazeleyip elime kahve alıp ve müziği açıp istasyondan ayrıldım. 2013 ve 2017 yıllarında burada çok uykum bastığı ve sürünerek ayrıldığım Courmayuer, bu sefer bambaşka bir anlam kazandı benim için. Her şeyin başladığı ve kendimle barışma noktası, buraya kadar kendimle yarışarak değil kendimle aynı yöne hareket ederek geldim. Elbette çok yorgundum ama bitkin değildim, aklımdan: “Offf ya daha 90 km koşulacak” değil, “Ne güzel kendimi gayet dinç hissediyorum ve müzik eşliğinde yolculuğum devam edecek” geçti. Başlangıçlarında 1041 sıradayken şimdi 568 sıralardaydım. “Birazdan bir tırmanış başlayacak müzik ile tam gaz devam”! 🙂
Gerçekten tam gaz oldu: Refuge Bertone (84.13 km) 518 sırada ve sonradan Refuge Bonatti (91.57 km) 510 sırada ulaştım. İnişten sonra Arnouvaz (96.67 km) istasyona ulaştım. Buradan sonra sert bir çıkış başlayacaktı ve çıktığım dağın tepesi o kadar rüzgarlı ki pantolon ve yağmurluk giyip istasyondan ayrıldım.
Bu çıkış hiç kolay olmadı, geçen senedeki sürünmelerim aklıma geldi. Ta zirveye kadar onlarla baş etmeye çalışıyordum “Düşsem de yarışı bıraksam” hep aklımdaydı. Biliyordum ki bu durum geçici ve sonsuza kadar sürmez. Tüm düşüncelerimi ve hislerimi bloke ettim. Önümde sadece bir patika ve ulaşacak bir tepe vardı – Grand Col Ferret (tam 101. 3 km). Bu kadar!
Havadan ve geçen binlerce kişiden dolayı iniş çok çamurluydu (CCC rotası da buradan geçti önceki gün).
Belli bir seviye indikten sonra hava ısındı, pantolonumu çıkarıp yağmurluğu rüzgarlıkla değiştirip bir sonraki kontrol noktasına doğru hızlandım.
La Fouly (110.89 km) istasyonu bir ayrı severim. 5 sene önce burada yarışı bırakmayı düşünürken geçen sene burada neredeyse kendimi bıraktım (burada benim için yarış yelek koşusuna dönüştü). Bu sefer gayet iyiydim, hatta önceki senelere bakarsak çok iyiydim. Hızlı bir şekilde geleneksel istasyon işlemlerimi hallettikten sonra yoluma koyuldum. Alper ile kısa bir telefon görüşmesi yaparken, bana UTMB’ yi erkeklerde kimin kazandığını anlatırken yolumu kaçırdım iyi ki destekçilerden biri bana seslendi.
Buradan sonra geçen senelere göre daha fazla arazi eklendi, sonradan her zamanki gibi müthiş masalsa kasabaları dolaştırıldı. Yarışta değil de kendimi masalda hissettim. Sokaktaki çocuklarla çak yaptıktan sonra yoluma devam ettim. Asfalt yoldan ormanlara tekrar girerken bir bakındım ki etrafımda kimse yok. 2000 koşucu üzeri katılımı olan bir yarış için bana bu durum bir garip geldi. “Neyse” dedim “Nasıl olsa yol belli”. Çıkıştan sonra yol nihayet beni en sevdiğim yerlerinden birine götürdü Champex – Lac (124.79 km). Geçen sene burada yediğim yaban mersinli turta rüyalarıma girip UTMB’ yi koşma sebebi oldu.
Başlangıç noktasından itibaren koşma sürem 24:12:58 oldu. İşe bak, ilk erkek bitirdi, birinci kadın bitirmek üzereyken biz hala patikalardayız! 🙂 Buraya kadar iyice pis vaziyette ulaştım ama umrumda değildi. Çantam ve montum jelle yıkandı ve tüm olabilecek renkleri içeriyordu. Çöplerimden arınır arınmaz hemen yemeğe geçtim: Bol şehriyeli ekmekli çorba, makarna. Hatta gönüllü, makarnayı koyarken sos isteyip istemediğimi sordu. İstemedim. Bu seneden itibaren makarnayı yemek istersen hem tabağı hem de kaşığı taşıyacaksın (bardak zaten her zaman zorunlu malzemeydi). Elbette bardağım yanımdaydı ama kaşığımı drop bag’ de bıraktım, yarışta daha çok sıvı ile beslendiğim için ihtiyacım yoktu. Böylece sossuz makarnamı ellerimle yedim. Çorbamı içerken şehriyenin bir kısmı üzerime döküldü ama bana ne! Ve nihayet bir sene beklediğim an geldi. Bir bardak çay alıp 3 yaban mersinli turta gömdüm, tam da gönüllüler yeni koskoca bir porsiyon çıkarttığında. Bir baktım yanımda bir yarışmacı erkek bir de ona destek veren eşi (muhtemelen) bana bakıyorlar. Ben de onların gözüyle kendime bakmaya çalıştım. Sürekli yemeklere gidip dönen, leş vaziyette bir kız, çanta jel kalıntı ile süslü, göğüs numarası üzerinde yaban mersinli reçeli. Otele ulaşınca yıkanırım derken istasyondan ayrıldım.
Saat 18:35 idi ve hava soğumaya başladı, kenarda oturup pantolonumu giydim, bir jel yeme ihtiyacı duydum ve insanların alkışı eşliğinde yoluma devam ettim. Kulağımda müzik ve önümde 3 büyük tepe. Hemen söyleyeyim bu yarışta sadece aydınlıkta müzik dinledim, hava kararır kararmaz müziği kapatıp etrafımdaki doğayı dinliyordum. Tırmanışa geçerken hava açıldı ve manzaranın keyfini çıkartım. İnişe geçerken hava kararmaya başladı, tam karanlıkta kalmadan hemen alın fenerimi taktım. Trient’ e (141.47 km) indiğimde kendimi gayet enerjik hissediyordum bu ana kadar uykum bile gelmedi. Buradan sonra çok bir sert tırmanış beni bekliyordu. Çıkarken bir yoldaş edindim ve dinamik bir şekilde tepeyi aştık. Zirvede sis vardı biraz alçalınca hava düzeldi. Nedense bu inişi geçen seneden çok iyi hatırlıyordum zemini dahil. Geçen sene aydınlıkta vardığım Vallorcine (152.43 km) bu sefer kapkara örtüsüyle saklandı, geldiğimde saat 01:00 civarindaydı. İki dakika durmadan istasyondan ayrıldım. Geçen sene gündüz geçtiğim yol bu saatte bambaşka gözümde göründü. Yolda gönüllüler arasında bizim Mehmet Kaşkır’ ı görmek bir harikaydı. Kendisinden rica ettim Alper’ e iletmesini Elena Chamonix’ e yaklaşıyor, kırmızı halı serilsin. 🙂
Finiş çok yakındı ama göründüğü kadar yakın değildi elbette, başka türlü yarış da eğlenceli olmayacaktı. Karanlıkta bir tırmanış daha başladı, sonradan zorlu arazide koskoca taşlarda yürüyerek aşağıya indirildi ve son çıkışa geçtik. Karanlıkta teleferiğin silüetlerini görünce benden daha mutlusu yoktu. Demek ki La Flégère (163.34 km) kontrol noktasına çok ama çok yaklaştık. Yaklaştık ama tırmanış yine de nefes aldırmıyor, birkaç beyle omuz omuza yola devam. İstasyondan geçtikten sonra artık son inişe geçiyoruz. Kafamda farkı farklı düşünceler ama özellikle bir tanesi içimi ısıtıyordu, finişe (“yatağa” oku) çok ama çok yaklaştım. Köklü – taşlı iniş, Chamonix’ e girişi ve ufak şehir turundan sonra CHAMONIX FİNİSH! 170 km, 10000 m irtifa kazanımı, 35:38:55, Genel Klasman – 361, Kadınlarda – 33, Yaş Kategorisinde – 17. Mont Blanc’ ın etrafında koskoca turu. Bana 3. kez finişi görmek izni verdiğiniz için kocaman teşekkürler DAĞLAR! Bu saatler neler düşündüm, neler kafamda döndü neler hissettim ve koskoca bir hayat yaşadım. Bu yarış esnasında kendime doğru o kadar derin bir yolculuk yaptım ki kendimi resmen yeniden tanıdım. Ve o yeni tanıdığım kişi tekrar bu start çizgisinde olup kendi zirvesini zorlamak istiyor (illa 30 saate yaklaşacak ya 🙂 ). Ben de diyorum ki: “Neden olmasın?” YETER Kİ İSTE 😉
Peki yarış boyunca annemi aradım mı? “Hayır” En zor anı beklerken en zor anı gelmeyip pas geçti. Elbette yarış boyunca zor anlarım ve inanılmaz yorgun hissettiğim dakikalar oldu ama ben onları kendimle barışarak çözmeye çalıştım ve her daim aklıma tutuyordum ki kimsenin değil tamamen kendim yarışımı yaşayıp kendime özel yolculuğu yapıyordum.
♥
Yarış gerçekleri. Fotoğraflar: Alper 🙂
Gelişim tablosu
Biraz koştuk 😉
DEV TEŞEKKÜRLER!
Onlar olmadan bu yarışa gelemezdim tüm COLUMBIA Türkiye Ailesi’ ne ve COLUMBIA Global Ekibine.
7/24 Bana destek veren bizim sevgili Kahveli Koşu Grubumuz, Columbia Montrail Koşu Grubu Ailesi ve beni takip eden ve bana pozitif enerjisini yollayan tüm sevgili dostlarıma.
Finiş’ te beni bekleyen Alper’ e (daha doğrusu Alper beni Chamonix girişinde bekledi), sevgili Dilem’ e ve Alp Bey’ e kocaman teşekkürler! Alp Bey ayrıca Chamonix’ ye ulaşmak üzere 35 saatlik tablosunu hazırladı onu kafamda tutup kendimi kontrol ediyordum. Yarıştan önce bana süre soruları geliyordu. 35 saati planladık ve evdeki hesap çarşıya uydu 😉 !
Beni kulak ağrısından kurtaran böylece antrenmanlarımı aksatmadan devam ettirebilen Seyit Hocama.
Yolumu aydınlatan fenerler için LEDLENSER Türkiye (kullandığım modeller: NEO6R ve H7R.2).
Vitamin desteği için VOONKA (Sambucus Nigra favorim 🙂 ).
Anılarımı çekebildiğim için SONY / ActionCam Türkiye.
Uludağ’ da beraber uzun antrenman yaptığımız Serdar Bey ve Alp Bey dostlarımıza!
♦♦♦
Kullandığım COLUMBIA ekipmanları (hepsini daha önce farklı yarışlarda kullandım ve bahsettim, burada ilk kez upuzun yarışta kullandığım malzemelerimden bahsetmek isterim):
Yağmurluk: OUTDRY EX GOLD SHELL KADIN YAĞMURLUK
Ayakkabı: BAJADA™ III KADIN AYAKKABI
Ve son olarak müzikten bahsetmek isterim, bu sefer bana eşlik eden:
Amir, Celine Dion, David Guetta, Sia, Dami Im, Indila, Ellie Goulding, Maroon 5, Maitre Gims, Clean Bandit, Jamie Woon ve Consoul Trainin.
Binlerce kişinin emeği olan benzersiz bir yarış!