Ömründe Bir Yara Gibiyim

Bugün aramadım ama bilir o beni
Çok uzaktayım ama görür o beni
Eve dönemedim ama bulur o beni
Bana acımadı ama sever o beni

Bugün aramadım ama bilir o beni
Çok uzaktayım ama görür o beni
Eve dönemedim ama bulur o beni
Bana acımadı ama sever o beni

Karşıma geçsin, göğsüme vursun
Ben soru sormam, o bana sorsun
Kim daha yorgun, kim daha üzgün
Bilir o beni, bilir o beni, bilir o beni

Karşıma geçsin, göğsüme vursun
Ben soru sormam, o bana sorsun
Kim daha yorgun, kim daha üzgün
Bilir o beni, bilir o beni, bilir o beni

Karşıma geçsin, göğsüme vursun
Ben soru sormam, o bana sorsun
Kim daha yorgun, kim daha üzgün
Bilir o beni, bilir o beni, bilir o beni

Karşıma geçsin, göğsüme vursun
Ben soru sormam, o bana sorsun
Kim daha yorgun, kim daha üzgün
Bilir o beni, bilir o beni, bilir o beni

Bugün aramadım ama bilir o beni
Bana acımadı ama sever o beni

1999 yılı, Gebze'de oturuyoruz. Çocuktum o zamanlar, 5-6 yaşında felanım işte. Üst komşumuzun bir kızı vardı. Benden büyük bir abla. Nalan abla. Çok güzeldi, çok sevecendi, merhametliydi, anaçtı. Tatlı yüzü hep gülümserdi. Beni gördü mü çağırırdı hemen. Saçları kadar güzel kokan limonlu kekinden verirdi hemen. Çok severdi beni, öperdi, yanaklarımı sıkardı hep. Oyunlar oynardı benle... Her gün akşam okuldan gelmesini beklerdim sokakta. Gelsinde benimle oynasın diye. Çocukluk ya işte... Küçücük yaşımla Nalan'a aşık olmuştum. Hatta ara ara meleğim, kara böcüğüm dediğini bile hatırlarım, kara meleğim... Seni çok seviyom Nalan abla, Seninle evlencem ben haa derdim hep, bende seni seviyorum tombişim der, sarılırdı kahkahalar atarak. Sonra bir ağustos gecesi yer gök sallandı, her yer sallandı... O kapkara 17 ağustos tüm dehşetiyle Gölcükle Düzceyi, İstanbul'u ve Gebze'yi salladı, bir beşik gibi. Herkes uyandı bu sefer... Çok şükür sadece evimiz hasar gördü, hiç birimize bir şey olmadı, NALAN ABLA'dan başka...! Nalan ablam ondan sonra hiç gelmedi, hiç çağırmadı beni. Unutmadım, günlerce evin içinde adını sayıkladım. Ağladım, yalvardım, yakardım gelsin diye. "Ne olursunuz Nalan ablam gelsin. Çok özledim onu, çağırında gelsin" diye. Gelmedi, benle birlikte herkes ağladı ama Nalan ablam hiç gelmedi. Biz oradan taşındığımız gün Nalan ablanın annesi bana sarıldı. "o çoook uzaklara gitti oğlum. sen annenle git bak bi gün söz gelecek yanına" dedi ağlayarak.O günden sonra bir gün bile dilimden düşürmedim Nalan ablamı. Hatta bi keresinde limonlu kek yapmış annem. Kokusunu aldığım an evin içinde koşturup durdum sevinçten haykırarak. "Ablam geldi, Nalan ablam geldi. Anne, Nalan ablam nerde?" Yok, gelen giden yoktu.Tabii büyüdükçe içimde azaldı Nalan ablam. Ona duyduğum sevgi başka bir hal aldı. Hani milliyetçilerin bir "Kızılelma" sevgisi vardır ya. Onun gibi... Büyüdükçe uzaklaşan ama uzaklaştıkça içimde büyüyen büyük bir aşka dönüştü. Su gibi berrak bir aşka, hala kulağımda eda eden sesiyle, burnumda tüten limonlu kekiyle...Hiç unutmadım, unutamadım, unutamayacağım... İçimde tertemiz sevgin, merhametinle yaşıyorum Nalan ablam... Dikkat et kendine, bi gün görüşmek ümidiyle... ( ALINTI )