Osmanlı Devleti Resmen Ne Zaman Sona Erdi

kaynağı değiştir]

Ana madde: Osmanlı İmparatorluğu yükselme dönemi

Fatih Sultan Mehmed'in 1453'te Konstantinopolis'i fethetmesi, imparatorluğun Güneydoğu Avrupa ve Doğu Akdeniz'deki üstün güç statüsünü pekiştirdi. Mehmed, Konstantinopolis'i aldıktan sonra Ortodoks Patriği Gennadios ile görüştü ve Doğu Ortodoks Kilisesi'nin özerkliğini ve topraklarını koruyabilmesi karşılığında Osmanlı otoritesini kabul ettiği bir anlaşma yaptı.^[7]Loukas Notaras'ın ünlü "Konstantinopolis'te Latin serpuşu görmektense Türk sarığı görmeyi yeğlerim" sözünde özetlendiği gibi, son Bizans İmparatorluğu ile Batı Avrupa devletleri arasındaki kötü ilişkiler nedeniyle, Ortodoks nüfusun çoğunluğu Osmanlı yönetimini Venedik yönetimine tercih etti.^[7]

Fatih Sultan Mehmed, 1453 yılında Konstantinopolis'i (bugünkü İstanbul) Osmanlı İmparatorluğu'nun yeni başkenti yaptıktan sonra Kayser-i Rûm (Caesar Romanus, yani Roma İmparatoru) unvanını aldı. Bu iddiasını pekiştirmek için eski Roma İmparatorluğu'nun batı başkenti Roma'yı fethetmek üzere bir sefer başlatacaktı. Bu amaçla Venedik Arnavutluğu gibi Adriyatik Denizi'ndeki mevzileri güvence altına almak için uzun yıllar harcadı ve ardından 28 Temmuz 1480'de Osmanlıların Otranto ve Apulia'yı istilasıyla devam etti. Türkler Otranto ve çevresinde yaklaşık bir yıl kaldılar, ancak II. Mehmed'nin 3 Mayıs 1481'de ölümünden sonra, yeni takviyelerle İtalyan Yarımadası'nın daha derinlerine girme planlarından vazgeçildi ve kalan Osmanlı birlikleri Adriyatik Denizi'nin doğusuna geri döndü.

Kanuni Sultan Süleyman, Osmanlı İmparatorluğu'nun gücünün zirvesine başkanlık ederek 16. yüzyıl Avrupa'sının önde gelen hükümdarlarından biri oldu.

Bu dönemde, 15. ve 16. yüzyıllarda Osmanlı İmparatorluğu uzun bir fetih ve genişleme dönemine girerek sınırlarını Avrupa ve Kuzey Afrika'nın derinliklerine kadar genişletti. Karadaki fetihler Osmanlı ordusunun disiplini ve yenilikçiliği sayesinde gerçekleşmiş, denizde ise Osmanlı donanması bu genişlemeye önemli ölçüde yardımcı olmuştu. Donanma aynı zamanda Karadeniz, Ege ve Akdeniz'de İtalyan şehir devletleriyle, Kızıldeniz ve Hint Okyanusu'nda ise Portekizlilerle rekabet ederek önemli deniz ticaret yollarını korudu.

Devlet, Avrupa ve Asya arasındaki başlıca kara ticaret yollarını kontrol etmesi nedeniyle ekonomik olarak da gelişti.^[8]

İmparatorluk, kararlı ve etkili bir Sultanlar silsilesinin yönetimi altında gelişti. Sultan I. Selim (1512-1520), 1514 yılında Çaldıran Muharebesi'nde SafeviİranŞahıI. İsmail'i yenerek İmparatorluğun doğu ve güney sınırlarını önemli ölçüde genişletti.^[9] I. Selim 1515 yazında Anadolu'nun fethini tamamlayarak Osmanlılar ile MısırMemlükleri arasındaki tampon bölgeyi azalttı. Bu da Osmanlıların 1516-1517 yılları arasında gelen donanmalarıyla Memlük topraklarına girmelerine olanak sağladı. Ocak 1517'de Mısır'a girdiler. I. Selim Mısır'da Osmanlı egemenliğini kurdu ve Kızıldeniz'de bir donanma varlığı yarattı. Osmanlı'nın bu genişlemesinden sonra Portekiz İmparatorluğu ile Osmanlı İmparatorluğu arasında bölgede hâkim güç olma rekabeti başladı.^[10] Bu fetih, II. Tomanbay'ın idam edilmesiyle sona erdi ve Osmanlı İmparatorluğu topraklarının iki katına çıkmasıyla sonuçlandı.

Osmanlı'nın Mısır'ı ele geçirmesi Avrupalıların baharat ticaret yollarını kaybetmesine neden oldu. Osmanlılar kendilerini Avrupa'ya karşı savunmak ve yeni topraklar kazanmak için donanmalarını inşa etmeye karar verdiler. Cezayir Emiriİspanyollara karşı Osmanlı'dan yardım istedi. 1518 yılına gelindiğinde Cezayir bir Osmanlı vilayetiydi.

II. Selim'in halefi Kanuni Sultan Süleyman (1520-1566), Selim'in fetihlerini daha da genişletti. Macaristan'a karşı savaşı 1521'de savaşı yeniden başlatarak Belgrad'ı ele geçirdi; Süleyman Macaristan Krallığı'nın güney ve orta kısımlarını fethetti. (Batı, kuzey ve kuzeydoğu kısımları bağımsız kaldı).^[11][12]

1522'de Osmanlılar, Rodos'un fethinde zafer kazandıktan sonra Doğu Akdeniz'in tam hakimiyetini sağladılar.

Fransa, İtalya'nın kontrolü için Habsburg Hanedanı ile savaş halindeydi. Fransa kaybetti ve bu da Fransız-Türk ittifakının yükselmesine neden oldu. Habsburg topraklarına ulaşmak için Osmanlıların Macaristan'dan geçmesi gerekiyordu ve Mohaç kasabasına saldırdılar. Süleyman'ın 1526'da Mohaç Muharebesi'nde kazandığı zaferden sonra, bugünkü Macaristan topraklarında (batı bölgesi hariç) ve diğer Orta Avrupa topraklarında Türk egemenliğini kurdu (Ayrıca bakınız: Macaristan-Osmanlı Savaşları). Bu zaferden sonra, 1526'da Buda kuşatmasını tekrar kazandı, ancak 1527'de I. Ferdinand'a kaybetti. Süleyman daha sonra başkent Buda'yı geri almak için John Zapolya ile güçlerini birleştirdi. Ardından 1529'da Viyana'yı kuşattı, ancak kışın başlamasıyla geri çekilmek zorunda kalınca şehri alamadı.^[13] Kısa bir süre sonra I. Ferdinand, Zapolya'ya yönelik desteği durdurmadığı için Suleyman'a misilleme olarak 'Küçük Savaşları' başlattı.

1532'de Viyana'ya bir saldırı daha düzenledi, ancak şehrin 97 kilometre güneyindeki Kőszeg Kalesi'nde yapılan Kőszeg Kuşatması'nda geri püskürtüldü.^[14][15] Hikâyenin diğer versiyonunda, şehrin komutanı Nikola Jurišić'e nominal bir teslimiyet için şartlar teklif edildi.^[16] Ancak Süleyman, Ağustos yağmurlarının başlamasıyla geri çekildi ve önceden planlandığı gibi Viyana'ya doğru ilerlemedi, bunun yerine eve döndü.^[16][17]

Safevilerin Osmanlılara karşı ayaklanmaya başlamasının ardından 1533 yılında Sulieman, Habsburglarla İstanbul Antlaşması'nı imzaladı. Habsburglar, 1537 yılında Osmanlı ikmal hatlarının bulunduğu Vertizo Muharebesi'nde Osmanlılara karadan ve denizden saldırmıştır. Osmanlılar Preveze Muharebesi ile birlikte bu muharebeyi de kazanarak Kutsal İttifak'ın zayıflamasına ve Venediklilerin Osmanlılarla barış yapmasına neden oldu.

1538 yılında Osmanlı Donanması Amirali Barbaros Hayreddin Paşa, Preveze Körfezi'nde Kutsal İttifak ile karşılaştı. Osmanlılar bu donanma savaşında sayıca azınlıktı, ancak Melfi PrensiAndrea Doria'nın geri çekilmesinden sonra kazandılar.

1541'de I. Ferdinand başkent Buda'ya tekrar saldırdı, ancak savaşa başladıktan kısa bir süre sonra Osmanlılar tarafından karşılandı. Suleyman başarısını Buda ve çevresindeki bölgeleri kendisine vererek ödüllendirdi.

Türklerin 1543'te daha da ilerlemesinin ardından Habsburg hükümdarı Ferdinand, 1547'de Macaristan'daki Osmanlı üstünlüğünü resmen tanıdı. Süleyman döneminde Erdel, Eflak ve aralıklı olarak Boğdan, Osmanlı İmparatorluğu'na bağlı beylikler haline geldi. Doğuda, Osmanlılar 1535'te Bağdat'ı Perslerden alarak Mezopotamya'nın kontrolünü ve Basra Körfezi'ne denizden erişimi ele geçirdi. Süleyman'ın saltanatının sonunda İmparatorluğun nüfusu yaklaşık 15.000.000 kişiye ulaşmıştı.^[18]

Yavuz Sultan Selim ve Kanuni Sultan Süleyman dönemlerinde İmparatorluk, Akdeniz'in büyük bölümünü kontrol eden baskın bir deniz gücü haline geldi.^[19] Süleyman döneminde Osmanlı donanmasına komuta eden Osmanlı amirali Barbaros Hayreddin Paşa'nın başarıları, Hristiyan donanmalarına karşı bir dizi askeri zafer sağladı. Osmanlı İmparatorluğu'nun bu dönemdeki önemli deniz zaferleri arasında Preveze Deniz Muharebesi (1538); Ponza Deniz Muharebesi (1552); Cerbe Deniz Muharebesi (1560); Cezayir'in (1516 ve 1529'da) ve Tunus'un (1534 ve 1574'te) İspanya'dan fethi; Rodos'un (1522) ve Trablus'un (1551)Hospitalier Şövalyelerinden alınması; Kutsal Roma İmparatorluğu'ndan Nice'in (1543) alınması; Ceneviz Cumhuriyeti'nden Korsika'nın (1553) alınması; İspanya'dan Balear Adaları'nın (1558) alınması; Hint Okyanusu seferleri sırasında Portekiz'den Aden (1548), Maskat (1552) ve Açe'nin (1565-67) alınması; ve diğerleri.

Nice (1543) ve Korsika'nın (1553) fethi Fransa adına Fransa kralı I. François ile Osmanlı sultanı I. Süleyman'ın güçleri arasında ortak bir girişim olarak gerçekleşti ve Osmanlı amiralleri Barbaros Hayreddin Paşa ve Turgut Reis tarafından komuta edildi.^[20] Nice Kuşatması'ndan bir ay önce Fransa, Osmanlıların 1543'te Estergon'u fethi sırasında bir topçu birliğiyle Osmanlıları destekledi. Hem Güney hem de Orta Avrupa'da Habsburg yönetimine karşı ortak muhalefetle birleşen Fransa ve Osmanlı İmparatorluğu bu dönemde güçlü müttefikler haline geldi. Sultanlar Fransa'ya İmparatorluk içinde vergi almadan ticaret yapma hakkı tanıdıklarından, ittifak ekonomik ve askeri nitelikteydi. Bu zamana kadar Osmanlı İmparatorluğu, Avrupa siyasi alanının önemli ve kabul gören bir parçasıydı. Habsburg İspanyası, İtalya ve Habsburg Avusturyası'na karşı Fransa, İngiltere Krallığı ve Hollanda Cumhuriyeti ile askeri bir ittifak kurdu.

Osmanlı İmparatorluğu, gelecekteki fetihlerinde kendilerine yardımcı olması için Akdeniz'de İtalya'ya yakın bir ada olan Malta'yı kontrol altına almaya çalıştı. Ada, Hospitaller Şövalyeleri tarafından kontrol ediliyordu ve 1551'de Osmanlılar ilk kez adayı ele geçirmeye çalıştılar. Osmanlılar adayı almak yerine, bugünkü Libya kıyısında bir liman kenti olan Trablus'u ele geçirmeyi başardılar. Bu sadece kısmi bir başarısızlık olduğundan, 1565'te bir kez daha denediler ve Şövalyeler tarafından bir kez daha yenildiler.

Ancak I. Süleyman'ın Akdeniz havzasında yayılma politikası 1565 yılında Malta'da durduruldu. Daha sonra Malta Kuşatması olarak anılacak olan ve yaz boyunca süren kuşatma sırasında, sayıları 50.000 civarında olan Osmanlı kuvvetleri Hospitalier Şövalyeleri ve 6000 kişilik Malta garnizonuna karşı savaştı. Maltalıların inatçı direnişi Eylül ayında kuşatmanın kaldırılmasına yol açtı. Başarısız kuşatma (Türkler Malta ana adasındaki St. Elmo Kalesi ile birlikte Gozo Adası'nı ele geçirmeyi başardılar, ancak başka yerlerde başarısız oldular ve geri çekildiler) Kanuni Sultan Süleyman'ın 1529'da aynı şekilde sonuçsuz kalan Birinci Viyana Kuşatması'ndan sonra yaşadığı ikinci ve son yenilgiydi. I. Süleyman 1566'da Zigetvar Kuşatması sırasında çadırında eceliyle öldü. 1571'deki İnebahtı Muharbesi (1570'te Venedik kontrolündeki Kıbrıs'ın Osmanlılar tarafından ele geçirilmesiyle tetiklenmişti), kısa sürede eşit büyüklükte bir Osmanlı donanması inşa edilmesine ve 1574'te Tunus'un İspanya'dan geri alınmasına rağmen, Akdeniz'deki Osmanlı deniz üstünlüğü için bir başka büyük gerileme olmuştur.

16. yüzyıl ilerledikçe, Osmanlı donanmasının üstünlüğü, başta Portekiz olmak üzere Batı Avrupa'nın Basra Körfezi, Hint Okyanusu ve Baharat Adaları'nda büyüyen deniz güçleri tarafından sorgulanmaya başlandı. Osmanlıların Doğu ve Güney'e giden deniz yollarını kapatması, Avrupalı güçleri, artık Osmanlı kontrolü altında olan eski İpek ve Baharat yollarına giden başka bir yol bulmaya itti. Karada ise İmparatorluk, birbirinden çok uzak iki savaş alanı olan Avusturya ve İran'daki askerî harekâtlarla meşguldü. Bu çatışmaların İmparatorluğun kaynakları üzerindeki baskısı ve bu kadar geniş mesafelerde ikmal ve iletişim hatlarını sürdürmenin lojistiği, nihayetinde deniz çabalarını sürdürülemez ve başarısız hale getirdi. İmparatorluğun batı ve doğu sınırlarında savunmaya duyulan öncelikli askeri ihtiyaç, nihayetinde küresel ölçekte uzun vadeli etkili bir angajmanı imkansız hale getirdi.^{[kaynak belirtilmeli]}

Osmanlı İmparatorluğu'nun dönüşümü (1566-1700)[değiştir kaynağı değiştir]

Osmanlı İmparatorluğu'nun ortaya çıkışı hakkında olanlar[değiştir

nest...

35893 35894 35895 35896 35897