Peygamberimizin Zafer Duasi

Okunuşu:
“Allâhümme lekel-hamdü küllühû. Allâhümme lâ mâni’a limâ besatte ve lâ bâsita limâ kabazte ve lâ hâdiye limen edlalte ve lâ mudılle limen hedeyte ve lâ mu’tıye limâ mena’te ve lâ mâni’a limâ a’tayte ve lâ mukarribe limâ bâ’atte ve lâ mübâ’ıde limâ karrebte.

Allahümmebsut ‘aleynâ min berakâtike ve rahmetike ve fadlike ve rızkıke. Allâhümme innî es’elüken-na’îme yevmel-kıyâmeti vel-emne yevmel-havfi. Allâhümme ‘âizün bike min şerri mâ a’taytenâ ve şerri mâ mena’tenâ.

Allâhümme habbib ileynel-îmâne ve zeyyinhü fî kulûbinâ ve kerrih ileynel-küfra vel-füsûka vel‘ısyâne vec- ‘alnâ miner-râşidîn. Allâhümme teveffenâ müslimîne ve ahyinâ müslimîne ve el-hıknâ bis-sâlihîne ğayra hazâyâ ve lâ meftûnin.

Allâhümme kâtili’l-keferate’l-lezîne yükezzibûne rusuleke ve yesuddûne ‘an sebîlike vecal ‘aleyhim riczeke ve ‘azâbeke ilâhe’l-hakkı.”

Meali:
“Allah’ım! Her türlü övgü Sana mahsustur. Allah’ım! Senin bolca verdiğine mani olacak yoktur, kıstığını açacak da yoktur. Dalâlette bıraktığına hidayet verebilecek, hidayet ettiğini de sapıtabilecek kimse yoktur. Men ettiğini verecek kimse yoktur, verdiğine de mani olacak kimse yoktur. Uzaklaştırdığını yakınlaştırabilecek yoktur, yakınlaştırdığını da uzaklaştıracak kimse yoktur.

Allah’ım! Lûtfun, rahmetin ve bereketlerinden ve rızkından bana aç, bolca ihsan eyle. Allah’ım! Kıyamet gününde cennet, korku gününde güven istiyorum.

Allah’ım! Verdiğin ve vermediğin şeylerin şerrinden sana sığınıyorum. Allah’ım! Bize imanı sevdir, kalplerimizi imanla süsle. Bize küfrü, itaatsizliği ve isyanı sevdirme, kerih göster, bizi doğru yolu bulanlardan eyle. Allah’ım! Müslümanlar olarak canımızı al, Müslümanlar olarak dirilt, rezil olmadan ve fitneye uğramadan sâlih kullarının arasına dâhil eyle.

Allah’ım! Peygamberlerini yalanlayan ve insanları Senin yolundan alıkoyan şu kâfirleri helâk et, onlara rezillik ve azap ver. (Sen) gerçek ilâhsın Allah’ım.”

Kaynak: (Hâkim, De’avât, No)

Abbas b. Mirdas (ra) naklediyor:

Arefe günü akşamı, Hz. Peygamber ümmetinin affı ve Allah’ın onlara merhamet etmesi için dua etti. Hz. Peygamber bu konudaki dualarını artırınca, Cenâb-ı Allah, ümmetinin birbirlerine yaptıkları zulümden dolayı işledikleri günahlar hariç, kul hakkını ilgilendirmeyen günahları affettiğini kendisine bildirdi.

Bunun üzerine Hz. Peygamber şöyle dua etti:

“Ya Rabbi! Sen zulmeden kullarına, yaptıkları zulümden dolayı işlemiş oldukları günahların yerine onlara sevap vermeye kadirsin. Ve bu zalim kullarını affetmeye de kadirsin.”

O akşam, Cenâb-ı Allah Resulüne bir şey bildirmedi. Ertesi sabah Müzdelife’de Hz. Peygamber duasını tekrarladı. Cenâb-ı Allah ona şöyle mukabele etti:

“Onları da affettim.”

Bunun üzerine Resulûllah (sav) gülümsedi. Ashabdan bazıları:

“Ya Resulallah! Niçin tebessüm ettiniz?” diye sordular. Hz. Peygamber şöyle buyurdu:

“Allah’ın düşmanı şeytana güldüm; O, Aziz ve Celil olan Allah’ın ümmetim hakkındaki duamı kabul ettiğini öğrenince feryâd-ü figan etmeye ve başına topraklar atmaya başladı.” (Beyhaki)

Hz. Aişe naklediyor:

Resulûllah’ı (sav) neşeli görmüştüm:

“Ya Resulallah! Bana dua et” dedim.

“Allah’ım, Aişe’nin gizli aşikâr yaptığı ve yapacağı bütün günahlarını affet” diye dua etti. Bunun üzerine sevinçten başım önüme düşünceye kadar güldüm. Resulûllah (sav):

“Duam seni sevindirdi mi?” dedi. Ben:

“Duan beni niçin sevindirmesin?” dedim. Resulûllah (sav):

“Vallahi o benim ümmetim için her namazda yaptığım duadır.” diye mukabele etti.