Bülbülü Zarım Efendim

Ahmet EFE -

RASULULLAH’A

Ben Senin gülşeninde bülbül-ü zârım efendim

Senin gönül ikliminde gülizârım efendim.

Tâ Elest Meclisi’nde kapıldım rüzgârına

Bir ebedî nağmedir ruz-i gârım efendim

Can yurduna devadır bir defa tebessümün

Canım hasta firakınla yârim efendim

Kapında boynu bükük bir lâle gibi hâlim

 Medet kıl kovma beni ey hünkârım efendim.

Senden özge ne eş var, ne dost var, ne arkadaş

Yanmış, yıkılmış yurdum, terk-i diyârım efendim.

Şu günahkâr hâlimi nasıl arzetsem acep

Kurudum, kadîd oldum, sonbaharım efendim.

Sünnetini unutmuş ümmetini gördükçe

Yüreğim param parça ve bîmârım efendim.

Yavrusunu yitirmiş bir ceylanım dağında

 Bulanık seller gibi bîkarârım efendim.

Hüsnünü insanlara vasfedemedim gitti

Bu yüzden kebap oldum dahi nârım efendim

Şu muzdarip ruhumu kafesinden kurtarıp

Beni de gül bahçene al dildârım efendim.

Ey nur-u mükevvenât, aşkındır gayrisi yok

Fânî âlem içre bâkî-kârım efendim.

Özümde ben Yunus’un sevdası gizli durur

Evet Sensin, sade Sen bütün vârım efendim