Su Aygırı Kaç Dişi Vardır
fazla oku
Su aygırı nüfusunun azalması nedeniyle ürettikleri dışkının miktarında görülen düşüş Doğu Afrika’daki nehir ve büyük göllerde yaşayan canlı türlerini ve dolaylı olarak insanları tehdit ediyor.
Su aygırları Afrika savanlarında geceleri otluyor ve güneşin sıcağından kaçınmak için günlerini nehirlerde tembellik ederek ve dışkılayarak geçiriyor.
Belçika merkezli Antwerp Üniversitesi'nin Mara Nehri boyunca yaptığı araştırmaya göre, suya oksijen sağlayan bu durum nehrin döküldüğü Victoria Gölü’nde yaşayan yüzlerce balık ve canlı türünün yaşamını sürdürmesine yardımcı oluyor.
Bu bölüm, konuyla ilgili referans noktalarını içerir. (Related Nodes field)
Afrika Yaban Hayatı Vakfı’na göre, dişleri için kaçak avlanmaları ve doğal yaşam alanlarının kaybolması gibi nedenlerle su aygırlarının yüzde 95’i bazı ülkelerde yok oldu.
Araştırmacılar, Doğu Afrika’nın büyük göllerini besleyen nehir kollarında yaşayan su aygırlarının neredeyse yok olduğunu ve bunun zincirleme sonuçlara yol açabileceğini belirtti.
Science Advances adlı bilimsel yayında yer alan çalışmanın baş yazarı biyolog Dr. Jonas Schoelynck araştırmaya ilişkin şunları söyledi:
“Çoğu otçul hayvanın dışkılarındaki besleyici öğeler büyük ölçüde tekrardan hayvanların otladığı bozkırlara geri dönüyor ve orada bitkiler tarafından tekrar emiliyor. Ancak su aygırlarında durum böyle değil. Onlar karadan nehir ve göllere besin taşıyan pompa görevi görüyor.”
Su aygırları günde yaklaşık 40 kg. ot tüketiyor ve bu otlar silisyum yönünden zengin olduğundan hayvanların güçlü olmasını sağlayarak böceklerden veya daha küçük otçul hayvanlardan korunmalarına yardımcı oluyor.
Silisyum, besin zincirinin temelini oluşturan böcekler ve küçük balıklar için beslenme kaynağı olan mikroskobik su yosunları diyatomeler gibi pek çok su canlısı için vazgeçilmez bir kimyasal. Diyatomeler ayrıca nehirleri yaşanabilir kılmak için oksijen pompalamalarıyla biliniyor.
Nehirlerde silisyum seviyesi düştüğünde diyatome sayıları azalıyor ve bu da zararlı haşerelerin çoğalmasına neden olup bölgeyi çevresel açıdan yok edebiliyor.
Fotoğraf: The Independent
Silisyumun topraktan nehirlere girdiği düşünülüyor ancak araştırmacılar Tanzanya’daki Mara Nehri’nden Victoria Gölü’ne taşınan silisyumun yüzde 76'sının su aygırlarının dışkılarıyla taşındığını keşfetti.
Alman Araştırma Merkezi’nden Dr. Patrick Frings, “Araştırma sonuçlarımız tamamen yeni” diyerek daha önce kimsenin otçul hayvanların böylesine önemli rolü olabileceğini düşünmediğini söyledi. Frings sözlerini şöyle sürdürdü:
“Bu süreç tüm kara ve su ekosistemi için çok önemli. Ancak geçmişte tamamen göz ardı edildi.”
Afrika’daki su aygırı popülasyonu, kaçak avcıların askeri sınıf silah ve taktiklere başvurduğu 1996-2004 yıllarında yüzde 20 oranında azaldı.
Önümüzdeki 50-60 yılda bu hayvan popülasyonunun 3’te bir oranında daha azalması bekleniyor. Bu durum Victoria Gölü’nün zengin besin kaynaklarını ve balıklarını yok edebilir. Dr. Schoelynck, balıkçılığın Victoria Gölü halkı için önemli bir besin kaynağı olduğuna dikkat çekiyor.
*İçerik orijinal haline bağlı kalınarak çevrilmiştir. Independent Türkçe'nin editöryal politikasını yansıtmayabilir.
https://www.independent.co.uk/environment
Independent Türkçe için çeviren: Büşra Kırkpınar
Su aygırları 20'ye kadar hayvandan oluşan sürüler halinde yaşarlar. Grupların su ve karada sabit olarak sınırlandırılmış egemenlik alanları vardır. Alanın işaretlenmesi, erkek tarafından dışkısını dairesel kuyruk hareketi ile fırlatmasıyla olur. Yaşlı erkekler bazen tek başlarına olsalar da alışılmış olan, gruba liderlik yapmasıdır. Gruplar, dişiler ve yavrular bazen de genç erkeklerden oluşur.
Erkekler birbirlerine karşı kontrol alanlarını sert şekilde savunurlar. Birbirleriyle rekabet eden erkekler,ölümle de bitebilen ağır kavgalar yaparlar.
Su aygırları, suda bir hayata çok iyi uyum sağlamışlardır. Karada terleme suretiyle çok su kaybederken çok hızlı güneş yanığı olurlar. Suyun ve güneşin etkilerinden, uyarıldıklarında kuvvetli bir şekilde salgılanan pembe rengi sümüksü bir salgı ile korunurlar. Suyun altına sıkça burun deliklerinin üstüne kadar dalarlar. Bu delikler kapandığından, su aygırı rahatça 10 dakika su altında kalabilir. Su aygırları hayatlarını su içinde geçirirler ama ağırlıklardan dolayı esasında yavaş ve kötü yüzücüdürler. Çoğunlukla akarsuyun zemininde yürür ya da kendilerini suya taşıtırlar.
Genelde geceleri karaya çıkarlar ve düzlüklerdeki otları yerler. Günlük bitki ihtiyacı 50 kg tutar. Yavaş akan nehirlerin yakınında bulunan, yeşil düz çimleri hatırlatan alanlar, su aygırlarının otlak alanlarıdır. Bu otlaklara ulaşmak için yine de günlük beş ile on kilometrelik mesafeyi geride bırakırlar. Bu esnada gruplar düzgün patikalar oluşturur.
Aslan ve timsahlar genç su aygırlarına saldırsalar da, gençler yetişkinler tarafından korunduklarından ender olarak başarıya ulaşırlar.
Üreme[değiştir kaynağı değiştir]
- Ronald M. Nowak: Walker’s Mammals of the World. Johns Hopkins University Press, Baltimore 1999, ISBN 0-8018-5789-9
- Hubert Hendrichs: Artiodactyla (Paraxonia), Paarhufer. In: Wilfried Westheide, Reinhard Rieger (Hrsg.): Wirbel- oder Schädeltiere. Spektrum, Heidelberg 2004, ISBN 3-8274-0307-3 (Spezielle Zoologie. Teil 2)
- Hans Klingel: Hippopotamus amphibius Common Hippopotamus. In: Jonathan Kingdon, David Happold, Michael Hoffmann, Thomas Butynski, Meredith Happold und Jan Kalina (Hrsg.): Mammals of Africa Volume VI. Pigs, Hippopotamuses, Chevrotain, Giraffes, Deer and Bovids. Bloomsbury, London, 2013, S. 68–78
- R. L. Lewison: Family Hippopotamidae (Hippopotamuses). In: Don E. Wilson und Russell A. Mittermeier (Hrsg.): Handbook of the Mammals of the World. Volume 2: Hoofed Mammals. Lynx Edicions, Barcelona 2011, ISBN 978-84-96553-77-4, S. 318