Gino Ile Italyan Lezzetleri
Ünlü şef Gino D’Acampo, Temmuz ayının sonlarında Londra’daki ME London otelinde ‘üst sınıf bir İtalyan restoranı’ açacak. Adını şefin 18 yaşındaki oğlu Luciana’dan alan restoran, Meliá Hotels International ile yeni ortaklığının bir parçası olarak 26 Temmuz’da hizmete girecek. D’Acampo, “Bir süredir bu yeni beş yıldızlı konsepti geliştirmek için Londra’nın merkezinde mükemmel bir konum arıyorduk ve West End’in kalbinde ve Covent Garden’dan bir taş atımı uzaklıktaki ME London’ı bulduk” dedi.
Luciano, kişilik açık plan restorana ve kişilik daha fazla alana sahip açık terasa sahip olacak. Londra’daki Street XO ve C-London Cipriani’nin Executive Chef’i Lorenzo Minini, mutfak ekibine liderlik edecek ve menüyü D’Acampo ile birlikte tasarlayacak. Restoran, geç saatlere kadar brunch, öğle ve akşam yemekleri ile “otantik İtalyan servisi” sunacak. İçecek danışmanlığı şirketi Salt of the Earth’ten Chris Edwards, bir kokteyl menüsü oluşturmak için ekiple birlikte çalışırken, şaraplar D’Acampo’nun İtalyan tedarikçilerinden tedarik edilecek.
Sosyal Medya&#;da Paylaşın
Foodinlife
İtalya genelinde antik çağlardan kalma mimari kalıntılar, geçmişteki kültürlerin büyüklüğüne tanıklık ediyor. İtalya'daki mimarlık tarihi, Etrüskler ve Yunanların antik üsluplarıyla başlayıp klasik Roma'ya,[12] daha sonra Rönesans sırasında klasik Roma döneminin yeniden canlanmasına ve Barok dönemine evrilmesine kadar uzanan bir tarihtir. İtalyan Rönesansı döneminde, mimarlık öğrencilerinin eğitimlerinin önemli bir parçası olarak antik kalıntıları ve binaları incelemek için Roma'ya seyahat etmeleri alışılmış bir şeydi. İtalyan müziği, Avrupa'da bu sanatın en yüksek ifadelerinden biri olmuştur: Gregoryen ilahi, yüzyılda modern müzik notalarının yeniliği, ozan şarkısı, madrigal ve Giovanni Pierluigi da Palestrina ve Claudio Monteverdi'nin eserleri. Antonio Vivaldi, Alessandro ve Domenico Scarlatti, Gioachino Rossini, Gaetano Donizetti, Giuseppe Verdi, Giacomo Puccini ve Vincenzo Bellini gibi besteciler gibi İtalya'nın gururlu müzik mirasının bir parçası.
Eski Aziz Petrus Kilisesi (MS civarında başladı) muhtemelen ilk önemli erken Hristiyan bazilikasıydı. Eski Aziz Petrus, Roma'daki mevcut Aziz Petrus Bazilikası'nın bulunduğu yerde duruyordu. Ortaçağ Romanesk tarzındaki ilk önemli binalar, 'lü yıllarda İtalya'da inşa edilen kiliselerdi. Ortadoğu'nun Bizans mimari tarzının birkaç seçkin örneği de İtalya'da inşa edildi. En ünlü Bizans yapısı Venedik'teki San Marco Bazilikası'dır. Çağdaş İtalya'da müzik, geçmişte olduğundan daha az ünlü olsa da, önemini korumaya devam ediyor. İtalya, yıl boyunca her türden - klasik, caz ve pop - birçok müzik festivaline ev sahipliği yapıyor. Özellikle, İtalyan pop müziği her yıl San Remo Festivali'nde temsil edilmektedir. Spoleto'da her yıl düzenlenen İki Dünya Festivali dünya çapında ün kazandı. Devlet yayın şirketi Radiotelevisione Italiana (RAI), dört orkestraya sahiptir ve diğerleri opera evlerine bağlıdır; en iyilerinden biri Milano'daki La Scala'da. Kemancılar Uto Ughi ve Salvatore Accardo ve piyanist Maurizio Pollini, besteciler Luciano Berio, Luigi Dallapiccola ve Luigi Nono gibi uluslararası beğeni topladı.
İtalyan mimarisinin en büyük çiçeklenmesi Rönesans döneminde gerçekleşti. Filippo Brunelleschi, Floransa Katedrali için yaptığı kubbe ile mimari tasarıma büyük katkılarda bulunmuştur. Leone Battista Alberti, teorileri ve tasarımları sonraki mimarlar üzerinde muazzam bir etkiye sahip olan bir başka erken Rönesans mimarıydı.[13] Çağdaş yapımlar, İtalya'nın operadaki üstünlüğünü, özellikle Milano'daki La Scala'nın yanı sıra Napoli'deki San Carlo ve Venedik'teki La Fenice Tiyatrosu gibi diğer opera evlerinde ve Verona'daki Roma arenasında yıllık yaz operası prodüksiyonlarını koruyor. Tenor Luciano Pavarotti ve Andrea Bocelli, yüzyılın başında İtalya'nın en beğenilen sanatçıları arasındaydı.
İtalyan Rönesans mimarisinin belki de en büyük başarısı, aslen yüzyılın başlarında Donato Bramante tarafından tasarlanan Aziz Petrus Bazilikasıydı. Andrea Palladio, yüzyılın ortalarında ve sonlarında tasarladığı villalar ve saraylarla Batı Avrupa'daki mimarları etkiledi. İtalya'da birçoğu özel olarak işletilen çok sayıda tiyatro var. Kamu tarafından işletilen bir dizi kalıcı tiyatro (teatri stabili) devlet tarafından finanse edilmekte ve Turizm Bakanlığı tarafından denetlenmektedir. İtalya'da tiyatro etkinliğini teşvik eden üç kamu kuruluşu, İtalyan Tiyatro Kurulu (Ente Teatrale Italiano; ETI), İtalyan repertuarını tanıtmakla ilgilenen İtalyan Drama Enstitüsü (Istituto Dramma Italiano; IDI) ve Ulusal Antik Tiyatro Enstitüsü (Istituto) Nazionale del Dramma Antico; INDA). 'da hükûmet, finansmana uygunluk konusundaki mevzuatını sıkılaştırdı ve bu durum, kenar ve deneysel tiyatroları ciddi şekilde etkiledi. Sonraki yıllarda finansal kısıtlamalar, artan sayıda uluslararası ortak yapımlara yol açtı.
Barok dönem, yüzyılda özellikle kiliseleriyle tanınan birkaç seçkin İtalyan mimar üretti. En önemli mimarlar arasında Gian Lorenzo Bernini ve Francesco Borromini vardı. Renzo Piano gibi çok sayıda modern İtalyan mimar dünya çapında ünlüdür.[14] Hiçbir yerli oyun yazarı, yüzyılın başlarından itibaren Luigi Pirandello'nunkilere rakip olabilecek eserler üretmemiş olsa da, İtalyan tiyatrosu olağanüstü çağdaş Avrupa eserleri üretmede ve önemli canlanmaları sahnelemede aktif olmuştur. yüzyılın sonlarında Dario Fo, son derece doğaçlama tarzıyla uluslararası beğeni topladı.
yüzyılın sonlarında ve yüzyılın başlarında İtalya, Neoklasik mimari hareketten etkilendi. Villalardan, saraylardan, bahçelerden, iç mekanlardan ve sanattan her şey Roma ve Yunan temalarına dayandırılmaya başlandı ve binalar da Andrea Palladio'nun başyapıtı Villa Capra "La Rotonda"'da yaygın olarak temalıydı. İtalyan sinemasının en parlak dönemi 'lerdeydi. En iyi Roberto Rossellini ve Vittorio De Sica'nın çalışmalarında temsil edilen Yeni-Gerçekçilik, savaş sonrası İtalya'da hüküm süren koşullara samimi bir bakış atmak için iki savaş arası yıllarda tercih edilen gerçeklerden kaçıştan uzaklaştı. Bu yeni tarz dünyanın ilgisini çekti. Mussolini tarafından Roma yakınlarında inşa edilen film stüdyoları kompleksi Cinecittà, Avrupa'nın Hollywood'u olarak tanındı. Roma, Via Veneto'nun büyük otellerine ve şık kafelerine uğrayan ve paparazziler olarak bilinen ünlülere aç yeni tür fotoğrafçıları kendine çeken uluslararası jet sosyetenin merkezi haline geldi.
İtalyan modern ve çağdaş mimarisi, ve yüzyıllarda İtalya'daki mimariyi ifade eder. Federico Fellini başkentin bu imajını Roma () ve La dolce vita (; Tatlı Hayat) gibi filmlerde yaydı. Pier Paolo Pasolini ise Accattone (; Dilenci) gibi filmlerde İtalyan yeraltı dünyasına daha sert bir bakış attı. Dönemin sinemasına kalıcı katkı sağlayan diğer yönetmenler arasında Morte a Venezia (; Venedik'te Ölüm); Paolo ve Vittorio Taviani kardeşler (La notte di San Lorenzo [; Kayan Yıldızların Gecesi]); ve senarist Cesare Zavattini. Michelangelo Antonioni, Franco Zeffirelli, Sergio Leone ve Fellini gibi bazı yönetmenler, yurt dışında, yurt içinde olduğundan daha fazla başarı elde ettiler.
Faşist dönemdeGio Ponti, Peter Aschieri, Giovanni Muzio gibi isimlerle sözde "Novecento hareketi" gelişti. Bu hareket, imparatorluk Roma'nın yeniden keşfine dayanıyordu. İtalya'daki birçok şehrin kentsel dönüşümlerinden sorumlu olan ve Roma'daki tartışmalı Via della Conciliazione'yi hatırlayan Marcello Piacentini, bir "basitleştirilmiş Neoklasizm" biçimi tasarladı. yüzyılın sonlarında İtalyan sineması durgunluğa girdi. Yine de İtalya, Bernardo Bertolucci'nin The Last Emperor (), Giuseppe Tornatore'nin Cinema Paradiso'su (), Gabriele Salvatores'in Mediterraneo'su () ve Michael Radford'un Il Postino'su (; The Postman) dahil olmak üzere bazı büyük uluslararası başarılara imza atabilir. Silvio Soldini'nin Pane e tulipani (; Ekmek ve Laleler), Marco Tullio Giordana'nın I cento passi (; Yüz Adım) ve La meglio gioventù (, Gençliğin En İyisi) ve Matteo Garrone'nin Gomorra'sı (, Gomorrah) iyi eleştirel karşılandı. Dikkat çeken diğer yönetmenler, yönettiği La vita è bella (; Hayat Güzeldir) ile en iyi erkek oyuncu Akademi Ödülü'nü kazanan Gianni Amelio ve Roberto Benigni'dir. İtalyan filmleri giderek sinema ve televizyon şirketlerinin ortak yapımları haline geliyor. Radiotelevisione Italiana (RAI) ve Fininvest, şu anda İtalya'nın en büyük film yapımcılarıdır ve her yıl birkaç yüz film ve televizyon prodüksiyonu yapan film üretiminin yarısından fazlasını oluşturmaktadır. Roma'nın Cinecittà'sı ayrıca her yıl, özellikle tarihi temaları işleyen filmlerden oluşan birçok İtalyan olmayan prodüksiyona da sahne oluyor; örnekler arasında New York Çeteleri (yönetmen Martin Scorsese, ), The Passion of the Christ (yönetmen Mel Gibson, ) ve The Life Aquatic with Steve Zissou (yönetmen Wes Anderson, ) sayılabilir. Devlete ait Cinecittà 'de özelleştirildi, ancak 'de kamunun eline geri verildi. (Daha fazla tartışma için sinema tarihinin tarihine bakın.)
Faşist mimariyi EUR binalarında mükemmel bir şekilde gösterilmiştir. Neoliberty tarzı Vittorio Gregotti'nin daha önceki eserlerinde görülen) ve Brütalist mimari (Milan'daki Torre Velasca grubu BBPR, Floransa'da Piagentina aracılığıyla bir konut binası, Leonardo Savioli ve Giancarlo De Carlo). İtalya'nın kültürel mirası kaçınılmaz bir varlıktır. Güney ve merkez, Yunan ve Etrüsk uygarlığının kalıntılarıyla doludur ve yarımadanın tamamında önemli Roma kalıntıları görülebilir. En dikkate değer örnekler, Napoli yakınlarındaki antik Roma kasabaları Pompeii ve Herculaneum ve Roma'daki kalıntılardır. Zengin anıtlar, kiliseler ve saraylar, İtalya'nın kültürel geçmişine tanıklık ediyor ve müze ve galerilerinin içeriği 35 milyondan fazla parçaya sahis. İtalya'da ayrıca milyondan fazla kitaba ev sahipliği yapan 'den fazla kültür enstitüsü, 'den fazla tiyatro ve yaklaşık kütüphane bulunmaktadır.