Psikopat 1 Mihri Mavi

Ankara'ya taş&#x;nmam&#x;zla hayat&#x;m bir anda değişti. Beş gündür bu şehirdeyiz ve ben buraya hâlâ al&#x;şamad&#x;m. Bambaşka bir şehirde hayata yeniden başlamak çok berbat hissettiriyordu, hatta bu durumdan ölesiye nefret ediyordum. Ucuz kafelerin masalar&#x;na yerleştirilen mumlar gibiydim. Ne ortama romantik bir hava katabiliyordum ne de &#x;ş&#x;ğ&#x;mla çevremi ayd&#x;nlatabiliyordum. Etraf&#x;m&#x; geçtim, kendime bile yarar&#x;m yoktu. Bir anda görkemli salonlar&#x;n şaşaal&#x; şamdanlar&#x;n&#x; süsleyen bir mumdan değersiz ve özensiz bir muma dönüşmüştüm. Şimdi içinde bulunduğum ev, ucuz mumlar&#x;n d&#x;ş&#x;ndaki adi teneke gibi beni s&#x;n&#x;rland&#x;r&#x;yordu. Eridikçe taşam&#x;yordum, yavaş yavaş ak&#x;p etrafa saç&#x;lam&#x;yordum, kendi hayat&#x;ma bile ulaşam&#x;yordum.

Peki, tan&#x;mad&#x;ğ&#x;m bir şehirde, sevmediğim bir evde benim ne işim vard&#x;?

Babam &#x;zmir'in en önemli inşaat şirketlerinden birinin sahibiydi. &#x;şleri daha da büyütmek amac&#x;yla ortaklar&#x;na güvenip yeni bir ihaleye girerek tüm paras&#x;n&#x; büyük bir projeye bağlad&#x;. O proje bir türlü gerçekleşemedi. Yat&#x;rd&#x;ğ&#x;m&#x;z paray&#x; kaybettik ve alt&#x;ndan kalkamayacağ&#x;m&#x;z bir borca batt&#x;k. Bu durum bizim için büyük bir çöküş oldu. Önce evimizi satmak zorunda kald&#x;k, ard&#x;ndan da k&#x;ymetli eşyalar&#x;m&#x;z borçlar&#x;m&#x;z&#x; kapatmak için aç&#x;k art&#x;rmayla sat&#x;ld&#x;. Elimizde hiçbir şey kalmay&#x;nca ailemle Ankara'ya taş&#x;nmaya mecbur olduk.

Babam eski bir arkadaş&#x;n&#x;n yan&#x;nda çal&#x;şmaya başlad&#x;. Art&#x;k ne yaz&#x;k ki kendi işinin sahibi değil ve toparlanabilmemiz için yoğun bir şekilde çal&#x;şmak zorunda. Her ne kadar eskisi gibi zengin bir hayat&#x;m&#x;z olamayacaksa da bizim için elinden geleni yap&#x;yordu.

Annem ve babamla bu yüzden Ankara'ya sürüklendim. Ad&#x;m Buket, on yedi yaş&#x;nday&#x;m. Bir kardeşimin olmas&#x;n&#x; çok isterdim, zor günlerimde yan&#x;mda olup benimle dertleşecek bir ablam olsa hiç fena olmazd&#x; mesela, fakat ne yaz&#x;k ki yaln&#x;zd&#x;m.

Babama göre art&#x;k daha dikkatli harcama yapmal&#x;yd&#x;k. Buna nas&#x;l al&#x;şacağ&#x;m&#x; bilemiyordum. Eskiden annemin limiti olmayan kredi kartlar&#x;n&#x; kullanarak istediğim her şeyi al&#x;rd&#x;m. Beğendiğim şeyin fiyat&#x;na bakma al&#x;şkanl&#x;ğ&#x;m yoktu. En yak&#x;n k&#x;z arkadaşlar&#x;mla sürekli al&#x;şverişe ç&#x;kar, Alsancak'a iner ve en ünlü mağazalar&#x;n bulunduğu Gül Sokak'&#x;n alt&#x;n&#x; üstüne getirirdik. Tasas&#x;z bir şekilde hayat&#x;m&#x;z&#x;n tad&#x;n&#x; ç&#x;kar&#x;rd&#x;k. Hafta sonlar&#x;ysa bazen arkadaşlar&#x;mla, genelde de sevgilimle buluşup Bornova'ya gider, geç saatlere kadar Forum Bornova'da vakit geçirirdik. &#x;zmir'de heyecanl&#x;, eğlenceli ve şahane bir hayat&#x;m vard&#x;. Daha şimdiden özgürlüğümün ve s&#x;n&#x;rs&#x;z al&#x;şveriş günlerimin eksikliğini çok fena bir şekilde hissediyordum. Geride b&#x;rakt&#x;ğ&#x;m renkli hayat&#x;m&#x; ve arkadaşlar&#x;m&#x; her gün özlemle an&#x;yordum.

Ankara'da yaşad&#x;ğ&#x;m&#x;z semt hiç tekin bir yer değildi. Buras&#x;, Ankara'n&#x;n neresi, onu bile bilmiyordum. Eskiden yaşad&#x;ğ&#x;m&#x;z iki katl&#x; villay&#x; düşününce bu evde yaşarken yüzümü buruşturmamak için kendimi zor tutuyordum. Çocukluğumu geçirdiğim, doğum günü partilerimi verdiğim bahçemiz, kitap okumak için s&#x;ğ&#x;nd&#x;ğ&#x;m çat&#x; kat&#x;m&#x;z, büyük ve ayd&#x;nl&#x;k mutfağ&#x;m&#x;z, an&#x;lar&#x;mla dolu olan ev &#x;zmir'in en görkemli semtlerinden Mavişehir'deydi. Şimdi yaşad&#x;ğ&#x;m&#x;z semtimizin tam z&#x;tt&#x; diyebileceğim şekilde denize s&#x;f&#x;r, harika bir manzaras&#x; vard&#x;. Bahçemizin sürekli bak&#x;m&#x; yap&#x;lan çimlerini bile özlüyordum. &#x;lkbahar ve yaz aylar&#x;nda kahvalt&#x;m&#x;z&#x; deniz manzaras&#x;nda yapar, temiz havay&#x; içimize çeke çeke güne başlard&#x;k. Ayr&#x;ca ne zaman can&#x;m s&#x;k&#x;lsa deniz k&#x;y&#x;s&#x;ndaki parkurlarda yürüyüş yapar, kafam&#x; dağ&#x;t&#x;rd&#x;m. Şimdiyse evden ç&#x;kmay&#x; b&#x;rak&#x;n, camdan d&#x;şar&#x; bakmaya bile korkuyordum.

Şimdiki evimiz eski bir apartman&#x;n en üst kat&#x;yd&#x;. Mavişehir'deki teras&#x;m&#x;z&#x;n komik bir kopyas&#x; gibiydi; küçücük bir balkonla dar bir sokağa bakan iç karart&#x;c&#x; bir manzaras&#x; vard&#x;. Her sokak baş&#x;nda kavgalar&#x;n olduğu bir mahallede oturuyorduk. Siren seslerini duymad&#x;ğ&#x;m bir gün yok diyebilirim, her gün mutlaka insan&#x; huzursuz edecek büyüklükte bir olay oluyor ve polisler gelmeden bağr&#x;şlar kesilmiyordu. Polisi görmeden sakinleşemeyen insanlar aras&#x;nda yaş&#x;yorduk sanki.

Eskiden nereye gitmek istersem şoförümüz Veysel Amca beni götürürdü. Kimseyle muhatap olmak zorunda kalmazd&#x;m. Ah, eski rahat, kolay ve özgür hayat&#x;m, seni çok özleyeceğim!

Babam art&#x;k s&#x;radan bir çal&#x;şan olduğu için burada bir kolej ücretini ödeyemeyeceğinden özel okul yerine, evimize en yak&#x;n olan liseye kay&#x;t yapt&#x;rmak zorunda kald&#x;k. Elveda özel hocalar, elveda özel okullar!

&#x;şte, her şey benim için tam da bu noktada başlad&#x;.

Instagram : Mavimihri

All Rights Reserved