Cogito Muadili

Alzheimer hastalığı nedir?

Alzheimer hastalığı özellikle 65 yaşından sonra ortaya çıkan, bunamanın (demansın) izlendiği bir hastalıktır. Tüm bunama ile giden hastalıkların %&#;ini oluşturmaktadır.

Alzheimer hastalığının sıklığı nedir?

Alzheimer hastalığının sıklığı yaş ile artmaktadır. 65 yaşından sonra Alzheimer&#;a yakalanma sıklığı her 5 yılda bir iki kat daha fazladır. Toplumun giderek yaşlanması nedeni ile önümüzdeki yıllarda Alzheimer&#;lı hastaların sayısının çok daha fazla olacağına inanılmaktadır.

Alzheimer hastalığı tanısı nasıl konmaktadır?

Alzheimer tanısından önce bunamanın (demans) tanısının konması gereklidir. Bir kişiye bunama tanısının konabilmesi için hafıza kaybı ile birlikte aşağıdaki en az bir başka bilişsel işlev kaybının objektif olarak ortaya konması gereklidir:

•afazi (konuşma ve anlama bozukluğu)
•apraksi (beceri kaybı)
•agnozi (tanıma kaybı)
•yürütücü işlev kaybı (planlama bozukluğu vs.)

Bunama tanısı konduktan sonra hastanın Alzheimer hastalığı tanı kriterlerini doldurup doldurmadığına bakılır. Burada en önemli faktör bunamaya neden olan başka bir hastalığın olup olmadığının ortaya konmasıdır. Eğer başka bir hastalık saptanamazsa olası Alzheimer hastalığı teşhisi konabilir. Alzheimer hastalığının kesin teşhisi halen sadece beyin biyopsisi veya otopsi ile yapılabildiği için aslında hastalara yaşamları süresince kesin Alzheimer hastalığı teşhisi konamayabilir.

Alzheimer hastalığı teşhisi sırasında ne tür laboratuvar testleri kullanılmaktadır?

Burada en sıklıkla başvurulan testler rutin kan incelemeleri, beyin MR veya tomografi görüntülemesi ve nöropsikolojik değerlendirmedir. Bunların sonucuna göre başka incelemelere (örneğin: EEG, beyin omurilik sıvısı) de ihtiyaç duyulabilir.

Alzheimer hastalığının tedavisi nasıl yapılmaktadır?

Alzheimer tedavisi temel olarak üç basamakta özetlenebilir:

1. Birinci basamak: eğitim ve destek
Bu aşamada hasta ve yakınları hastalık hakkında bilgilendirilmelidir. Hastanın unutkanlığını ve kafa karışıklığını arttırabilecek başka ilaçların (özellikle uyku ve kaygı giderici ilaçlar gibi) kullanımının kısıtlanması ve kesilmesi önerilmelidir. Hastalığın erken dönemlerinde bile olabilecek kaybolma, tehlikeli unutkanlıklar (ocağı açık bırakma, kapıyı açık bırakıp evden dışarı çıkma gibi) davranışların kontrolü ve hastanın gerekli ortamlarda gözetim altında tutulması öğütlenmelidir. Hastaların araç kullanmaları kendi ve başkalarının durumlarını tehlikeye atabileceğinden dolayı, araç kullanımı hastalığın ağırlık durumuna göre ya gözetim altında olmalı ya da engellenmelidir. Aile bireyleri ve hasta ile ileride vesayet sorununun gündeme gelebileceği görüşülmeli ve gelecek beklentilerinin ne olduğu değerlendirimelidir.

2. İkinci basamak: Alzheimer&#;ın ilaç tedavisi
• Asetilkolinesteraz inhibitörleri: Alzheimer hastalığının seyrini değiştiren bir tedavi henüz bulunamamıştır. Ancak hastaların yaşam kalitesini arttıran, son evreye gelme süresini uzatan belirti giderici ilaçlar bulunmaktadır. Bunların başında beyindeki asetilkolin miktarını arttıran kolinesteraz inhibitörleri kullanılmaktadır. Bu grupta onay almış dört ilaç bulunmaktadır. Bunlar takrin, donepezil, rivastigmin ve galantamin isimli ilaçlardır. Takrin yan etkileri nedeni ile artık kullanılmamaktadır. Kolinesteraz inhibitörleri özellikle ilk başlandıkları sürede hastaların belirtilerinde sınırlı da olsa bir miktar düzelme sağlamaktadır. Takip eden süre içerisinde hastalığın kendi seyrinde kötüleşmesi izlenebilmektedir. Bu ilaçlar hastalığın seyrinde yaklaşık aylık bir yavaşlama sağlamaktadır ve özelikle hafif veya orta şiddetteki Alzheimer hastalığında etkindirler. İleri dönem Alzheimer&#;da ise etkileri son derece sınırlıdır. Bu gruptaki ilaçlar sadece unutkanlık üzerinde değil ayrıca hastanın hırçınlık ve sinirlilik gibi davranışsal belirtilerinde de düzelme sağlayabilmektedir. Bu ilaçların en sık yan etkisi bulantı, kusma ve ishaldir.

Rivastigmin (Exelon®, Rivaxel®, Ristart®): Kapsül, flaster ve solüsyon formları vardır. Flaster ve sıvı formu ağızdan ilaç almakta zorlanan veya reddeden hastalarda tercih edilmektedir. Sabah ve akşam alınan mg dozu ile tedavi başlanır. Hastanın ilacı tolere edebilmesi halinde doz tedrici olarak 4 haftada bir günde 3 mg artışlarla sabah ve akşam alınan 6 mg dozuna kadar çıkarılır. İlaç yemeklerle birlikte alınmalıdır. Sıvı formu su, soda veya soğuk meyve suyu içinde hastaya verilebilir. İlaç bulantı, kusma ve iştahsızlık yapabilmektedir.

Donepezil (Aricept®, Dozyl®, Doenza®, Dement®): Sadece tablet ve ağızda dağılan (evess) formu vardır. İlaca günde bir kez alınan 5 mg ile başlanıp bir ay sonra günde 10 mg&#;lık formuna geçilir. Yurt dışında 23 mg&#;lık formu da bulunmaktadır. Yüksek doz (23 mg) donepezilin bilişsel işlevlerde düşük doz forma (5 ve 10 mg) göre üstünlüğü olmasına karşın günlük işlevlerde ortaya çıkardığı belirgin bir fark yoktur ve yan etkileri de biraz daha fazladır. En sık yan etkileri bulantı ve ishal olmakla birlikte uyku sorunları, kusma, kramp ve iştahsızlığa da neden olabilmektedir.

Galantamin (Reminyl®): Piyasada 4, 8 mg tablet ve 8, 16 ve 24 mg&#;lık uzatılmış salınımlı kapsül formu vardır. İlaca sabah ve akşam alınan 4 mg&#;lık tablet veya 8 mg&#;lık günde bir kez alınabilen uzatılmış salınımlı kapsül formu ile başlanır. Bir ay sonunda günde 16 mg&#;a çıkılabilir. Maksimum günlük doz 24 mg&#;dır. İlaç yemeklere birlikte alınmalıdır. En sık yan etkileri bulantı, kusma, iştahsızlık, sersemlik hissi ve kalp atım hızında yavaşlamadır.

• Antioksidanlar: Vitamin E&#;nin yüksek dozda (günde 2 kez IU) ve selegilin isimli bir parkinson ilacının kullanılmasının orta düzeydeki Alzheimer hastalığında hastalığın gelişmesini yavaşlattığı gösterilmiştir. Bu iki ilaçtan vitamin E daha az yan etkiye sahip olduğu için daha çok tercih edilmektedir. Bu tedavi sırasında yüksek doz vitamin E&#;nin kanamalara yatkınlık yapabileceği akılda tutulmalıdır.

• Antiglutamaterjik tedavi: Bu grup içinde tek ilaç memantin isimli bir moleküldür. Memantinin özellikle orta-ileri düzey Alzheimer hastalarında sınırlı da olsa olumlu bir etkisinin olabileceği gösterilmiştir.

Memantin (Ebixa®, Memantin®, Cogito®, Demax®): Piyasada 10 mg&#;lık tablet ve damla formları vardır. Damla formunda pompaya her basış 5 mg&#;lık ilaca karşılık gelmektedir. Tedaviye günde bir kez 5 mg ile başlanır. Haftada bir 5 mg&#;lık artışlarla birinci ayın sonunda sabah akşam 10&#;ar mg olacak şekilde günde 20 mg&#;a kadar çıkılır. En sık yan etkileri sersemlik, kabızlık, baş ağrısı ve yüksek tansiyondur.

3. Üçüncü basamak: destek tedavisi
Alzheimer hastalığında zihinsel yetilerin kaybı sıklıkla tek belirti değildir. Hastaların %&#;sinde depresyon, %&#;inde hırçınlık, %&#;ında halüsinasyonlar gibi psikiyatrik bulgular izlenmektedir. Bu belirtilerin tedavisi için ketiapin, haloperidol, risperidon, olanzapin gibi antipsikotiklerin yanısıra, depresyon için sitalopram, sertralin ve fluoksetin gibi depresyon ilaçları da kullanılabilmektedir.

İlginizi çekebilecek diğer yazılar

Bunama (Demans)

Parkinson Hastalığı

Limbik ensefalit

• Hidro Tekno



• yogun54

• Hidro Tekno

• burakuyar

  Er

  

  1 Mesaj

  

  Katılım Zamanı
  02 Mart
  
  Şehir
  Ankara,&#;ankaya
  
  Durum
  Forumda değil
  
  

  

• Hidro Tekno

• siyahbalik

• Hidro Tekno

• oguzhant

• Hidro Tekno

• atomcu

• prot

• oguzhant

• Hidro Tekno

• oguzhant

• kaan

  Onbaşı

  

  21 Mesaj

  

  Katılım Zamanı
  12 Aralık
  
  Şehir
  İstanbul,Kadık&#;y
  
  Durum
  Forumda değil
  
  

  

• Hidro Tekno

  Konu Sahibi

  ______________________________
  
  
  Bu kullanıcının dükkanına eklenen son 10 ürün
  
  

• oguzhant

• raashed21

yeni mesaja git
Yeni mesajları sizin için sürekli kontrol ediyoruz, bir mesaj yazılırsa otomatik yükleyeceğiz.Bir Daha Gösterme

Benzer içerikler

1. Bir Kavram Nedir?

Basit kavram yoktur. Her kavramın bileştiricileri vardır ve bunlar aracılığıyla tanımlanır. Şu halde her kavramın bir şifresi vardır. Her çoğulluk kavramsal olmasa da, o bir çoğulluktur. Tek bir bileştiricili kavram olmaz: birinci kavramın bile, bir felsefenin "başladığı" ilk kavramın bile, birçok bileştiricisi vardır, zira felsefenin bir başlangıcı olması gerektiği kesin değildir ve de eğer bir başlangıç belirleyecekse, buna bir bakış açısı ya da bir neden eklemek zorundadır. Descartes, Hegel, Feuerbach aynı kavramla işe başlamadıkları gibi, aynı başlangıç kavramını da kullanmazlar. Her kavram en azından çifttir, üçlüdür, vb. Aynı şekilde bütün bileştiricileri içeren kavram da yoktur, zira bu düpedüz bir kaos olurdu: sözümona nihai kavramlar olan tümeller bile onları açıklayan bir evreni çevremleyerek (temaşa, düşünüm, iletişim) kaostan çıkmak zorundadırlar. Her kavramın, bileştiricilerinin sayısıyla tanımlanmış, düzensiz bir çerçevesi vardır. Bu nedenle, Platon'dan Bergson'a kadar, kavramın eklemleme, kesip çıkarma ve yeniden kesme işi olduğu düşüncesiyle karşılaşırız. Bileştiricilerini tümlediği için bir bütündür kavram, ama parçalı bir bütündür. Ancak ve ancak bu koşulladır ki, kavram, durmadan onu gözetleyen, onu bir daha emmek için durmadan ona yapışan, zihinsel kaostan çıkabilir. Bir kavram acaba hangi koşullarda, mutlak olarak olmasa da, bir başkasına kıyasla, ilktir? Örneğin başkası kavramı bir ben'e kıyasla zorunlu olarak ikincil midir? Eğer öyleyse, bu, onun kavramı bana kıyasla özel bir başkasının --kendini bir nesne olarak sunan özne-- kavramı olduğu ölçüde öyledir: iki bileştiridir bunlar. Gerçekten de, eğer onu özel bir nesneyle özdeşleştiriyorsak, başkası, bana belirdiği şekliyle, daha şimdiden öteki özneden başka bir şey değildir; ve eğer onu başka bir özneyle özdeşleştiriyorsak, bu kez ben ona göründüğümce başkası olurum. Her kavram, onlarsız anlam taşıyamayacağı ve onların da ancak çözümleri üzerinde yol alındıkça ortaya konabileceği ya da anlaşılabileceği bir soruna, sorunlara göndermede bulunur: burada öznelerin çokluğunu, ilişkilerini, karşılıklı tanışmalarını ilgilendiren bir sorunun içindeyiz. Ancak başka bir sorun keşfettiğimize inanıyorsak elbette her şey değişir: öteki öznenin bana özel nesne olarak göründüğünde gelip de yalnızca "işgal ettiği" zaman, ve de sonra benim ona göründüğümde özel nesne olarak gelip işgal ettiğim zaman, başkasının konumu ne olacaktır? Bu açıdan bakıldıkta, başkası hiç kimse değildir, ne öznedir ne de nesne. Başkası olduğu için birçok özne vardır, tersi değil. Başkası, o zaman, özel nesnenin, öteki öznenin ve benim kaynaklanacağımız, a priori bir kavram talep eder, tersi değil. Kavramların doğasınca, kavramların yanıtlamak zorunda oldukları sorunlarca, düzen de değişti. Bilimdeki bir sorunla felsefedeki sorun arasında ne fark olduğu sorusunu bir yana bırakıyoruz. Ancak felsefede bile kavramlar, iyi algılanmamış ya da ortaya iyi konmamış oldukları düşünülen sorunlara bağlı olarak yaratılırlar (kavramın pedagojisi). Özetleyerek ilerleyelim: bir ben'e kıyasla değil de basit bir " var"a göre gerçek dünya gibi ele alınmış bir deney alanı düşünüyoruz. Falanca anda, sakin ve dinlendirici bir dünya var. Birden, görüş alanı dışında birşeylere bakan dehşet içinde bir surat peydahlanıyor Burada, başkası ne bir özne gibi ne de bir nesne gibi beliriyor, ama olabilir bir dünya, dehşet verici bir dünyanın olabilirliği şeklinde ortaya çıkıyor, bu da hepten farklıdır. Bu olabilir dünya gerçek değildir, ya da henüz değildir, ne ki bu yüzden varolmadığını söyleyemeyiz: yalnızca kendi ifadesinde varolan bir ifade-edilmiş'tir bu, surat ya da bir surat muadili şey. Başkası, her-şeyden önce olabilir bir dünyanın bu varoluşudur. Ve bu olabilir dünyanın da, olabilirliği ölçüsünde kendine özgü bir gerçekliği vardır kendi kendisinde: olabilir olana o haliyle bir gerçeklik kazandırmak için ifade edenin konuşması ve "korkuyorum" demesi yeterlidir (sözleri yalan bile olsa). "Ben" öznesinin, dilbilimsel işaret olarak başkaca anlamı yoktur. Kaldı ki, vazgeçilmez de değildir: Çin olabilir bir dünyadır, ama çince konuşmaya başlandığı anda, ya da belli bir deneyim alanı içinde Çin'den söz edildiği anda, bir gerçeklik kazanır. Bu, Çin'in bizatihi deneyim alanına dönüşerek kendi kendini gerçekleştirdiği durumdan çok farklıdır. İşte, koşul olarak duyulur bir dünyanın belirlemesinden başkaca hiçbir şey öngörmeyen bir başkası kavramı o halde Bu koşul altında başkası bir olabilirin ifadesi olarak peydahlanıyor. Başkası, onu ifade eden bir suratta varolduğunca bir olabilir dünyadır ve ona bir gerçeklik veren bir dil aracılığıyla tamamlanır. Bu anlamda, biribirinden ayrılmaz üç bileştiricili bir kavramdır: olabilir dünya, varolan surat, gerçek dil ya da söz. Elbette, her kavramın bir tarihi vardır. Şu başkası kavramı Leibniz'e, Leibniz'in olabilir dünyalarına ve dünyayı ifade ediş olarak monad'a gönderme yapar; ancak sorun aynı sorun değildir, çünkü Leibniz'in olabilirleri gerçek dünyada varolmakta değillerdir. Aynı kavram, önermelerin kipsel mantığına da göndermede bulunur, ama önermeler olabilir dünyalara, onların hakikilik koşullarına uyan gerçekliği kazandırmazlar (Wittgenstein bile dehşet ya da ızdırap önermeleri tasarladığında, bunlarda bir başkası konumunda ifade edilebilecek kipsellikler görmez, çünkü başkasını bir başka özne ile bir özel nesne arasında kolan vurmağa bırakmaktadır). Olabilir dünyaların uzun bir tarihi vardır (1). Kısaca, her kavram için her zaman bir tarihi vardır diyoruz, bu tarih zigzaglar çizse de, gerektiğinde başka sorunların içinden ya da çeşitli düzlemlerin üzerinden geçse de Bir kavramın içinde, çoğu zaman, başka sorunlara yanıt veren ve başka düzlemleri varsayan başka kavramlardan gelme parçalar ya da bileştiriciler bulunur. Bu zorunludur, çünkü her kavram yeni bir şekillendirme gerçekleştirir, yeni çevremler alır, yeniden canlandırılmayı veya yeniden yontulmayı gerektirir.