Labirent 2

FRAGMANI İZLE

Üyeler

4,1 Puanlama ve 50 Eleştiri

Özet

tarihli roman uyarlaması bilimkurgu aksiyonu Labirent: Ölümcül Kaçış'ın devamı olan filmde, kapana kısıldıkları Labirent deneyinden kurtulmayı başaran gençleri bu sefer dış dünyada hiç de ummadıkları tehlikeler bekliyordur. Kıyamet sonrası bir manzarayla karşılaşan ve bir şekilde 'değerli' olduklarına inanan gençler, kendileri için hazırlanan planların ikinci aşamasına geçtiklerinden haberdar değildir. Serinin bu bölümünde Thomas ve Kayranlı dostları şimdiye kadarkien zorlu mücadelelerini vermek zorundadır: İsyan olarak bilinen gizemli ve güçlü organizasyon hakkında ipuculara ulaşmak. Filmin başrollerinde Dylan O'Brien, Kaya Scodelario, Thomas Brodie-Sangster, Nathalie Emmanuel, Aidan Gillen yer alıyor, yönetmenliğini ise Wes Ball üstleniyor.

Beyazperde Eleştirisi

Fragmanlar

Ekstra Videolar

Son Haberler

Oyuncular

Fotoğraflar

Bunları Biliyor musunuz?

Teknik bilgiler

Ülke ABD

Dağıtımcı TME (The Moments Entertainment)

Yapım yılı

Metrajuzun metrajlı film

İlginç Detaylar 2 başlık

Bütçe61 $

Dil İngilizce

Görüntü formatı -

RenkRenkli

Ses formatı-

Yapım formatı-

Viza numarası-

Bu Filmi Beğendiysen, Şunlara da Göz At:

Bu filmi sevdiyseniz, şunlar da ilginizi çekebilir: : Yılın en iyi filmleri , En iyi film: Aksiyon, {Genre} türündeki en iyi filmler :

Yorumlar

Labirent bulmacası çözülünce her şeyin sona ermesi gerekiyordu
Thomas, Labirentten kaçışın tüm Kayranlılar için özgürlük anlamına geldiğini düşünmektedir. Fakat İSYANın işi henüz bitmemiştir. İkinci Aşama daha yeni başlamıştır: Alev Deneyleri.

Kural yok. Yardım yok. Ya başarırsın ya ölürsün.
Güneş ışınlarından en fazla etkilenen bölge olan Alevi geçmek için iki haftaları vardır ve İSYAN, işlerini zorlaştırmak için karşılarına binbir türlü tehlike çıkarmaya hazırdır.

Arkadaşlıklar sınanacak. Sadakat sorgulanacak. Hiçbir şey kesin değil!
Kayranlılar önlerine çıkan tüm tehlikelerle yüzleşmeye hazır olsalar da kurtuluşun tek yolu diğerlerini yok etmekten geçiyor olabilir.

Nefes kesici, sinematografik bir macera. -Publishers Weekly

İlk kitabı sevenler bu nefes nefese maceranın da esiri olacaklar. -Childrens Literature

Bu heyecan dolu kitaptaki ahlaki ikilemler ve ölümcül bir ortamda hayatta kalmaya çalışan çocuklar, hikâyeyi daha da etkileyici bir hale getiriyor. -VOYA

Gerçekte neler olduğunu anlamaya çalışan karakterlerle okuru da meraka sürükleyen bu devam kitabında heyecan hiç sönmüyor.
Son ana kadar kalbiniz sıkışacak. -Kirkus Reviews

Müthiş bir macera; sürükleyici, zekice. -Newsday

Devamı

Labirent bulmacası çözülünce her şeyin sona ermesi gerekiyordu Thomas, Labirentten kaçışın tüm Kayranlılar için özgürlük anlamına geldiğini düşünmektedir. Fakat İSYANın işi henüz bitmemiştir. İkinci Aşama daha yeni başlamıştır: Alev Deneyleri. Kural yok. Yardım yok. Ya başarırsın ya ölürsün. Güneş ışınlarından en fazla etkilenen bölge olan Alevi geçmek için iki haftaları vardır ve İSYAN, işlerini zorlaştırmak için karşılarına binbir türlü tehlike çıkarmaya hazırdıseafoodplus.infoşlıklar sınanacak. Sadakat sorgulanacak. Hiçbir şey kesin değil! Kayranlılar önlerine çıkan tüm tehlikelerle yüzleşmeye hazır olsalar da kurtuluşun tek yolu diğerlerini yok etmekten geçiyor seafoodplus.info kesici, sinematografik bir macera. -Publishers Weekly İlk kitabı sevenler bu nefes nefese maceranın da esiri olacaklar. -Childrens Literature Bu heyecan dolu kitaptaki ahlaki ikilemler ve ölümcül bir ortamda hayatta kalmaya çalışan çocuklar, hikâyeyi daha da etkileyici bir hale getiriyor. -VOYA Gerçekte neler olduğunu anlamaya çalışan karakterlerle okuru da meraka sürükleyen bu devam kitabında heyecan hiç sönmüyor. Son ana kadar kalbiniz sıkışacak. -Kirkus Reviews Müthiş bir macera; sürükleyici, zekice. -Newsday

Teresa, her şey altüst olmadan onunla konuşmaya başladı. Hey, uyuyor musun? Thomas yatağında kıpırdandı, etrafındaki karanlık sanki hava katılaşmış da üzerinde baskı yapar gibiydi. Önce panikledi, gözlerini açarken kendini yeniden onu Kayran’da, Labirent’e getiren soğuk, metal Kutu’da bulacağım sandı. Ama pencerelerden hafif bir ışık süzülüyordu. Karanlık gölgeler, duvarlara çarpıyordu. Ranzalar. Dolaplar. Derin uykudaki çocukların düzenli nefes alıp verişleri ve horultuları. Rahatladı. Artık güvendeydi, kurtarılmışlardı ve bu yatakhaneye getirilmişlerdi. Artık endişelenmeyecekti. Izdırap Verenler yoktu. Ölüm yoktu. Tom? Kafasının içinde bir ses. Bir kız sesi.

Kulaklarıyla duyamıyordu, göremiyordu. Bunun nasıl olduğunu kimseye açıklayamasa da bir şekilde duyuyordu. Derin bir nefes verip yastığında rahat bir pozisyon aldı, yıpranmış sinirleri bir anlık korkudan sonra yatıştı. Kelimeleri düşüncelerinde birleştirerek ona cevap verdi. Teresa? Saat kaç? Hiçbir fikrim yok, diye cevapladı Teresa. Ama uyuyamıyorum. Herhalde bir ya da iki saat uyumuşumdur. Sen de uyanıksan bana eşlik edersin diye düşünmüştüm. Thomas gülmemeye çalıştı. Teresa onu göremese de bu yine de utanç verici olurdu. Bana pek bir seçenek bırakmadın, değil mi? Biri kafanın içinde konuştuğunda uyumak pek kolay olmuyor. Aaah, uyumaya devam et o zaman. Hayır, iyiyim. Üstünde, Minho’nun boğazına aşın miktarda balgam tıkanmış gibi nefes alarak uyuduğu, karanlıkta sadece şekilsiz bir gölge olarak gördüğü yatağın tahtasına baktı. Ne düşünüyordun? Sence? Bir şekilde sözlerine sinizmi yansıtmıştı.

Gözümü kapadığımda Izdırap Verenler’i görüp duruyorum. İğrenç derilerini ve kubbeli gövdelerini, metal kollarını ve sivri uçlarını. Az kalsın ölecektik, Tom. Böyle bir şeyi aklımızdan nasıl çıkaracağız? Thomas ne düşündüğünü biliyordu: Olanları asla unutmayacaklardı. Labirentte yaşadıkları, onlan hayatlannm geri kalanında hep bir şekilde huzursuz edecekti. Hepsinin olmasa da çoğunun psikolojik sorunları olacaktı. Hatta belki kafayı yiyeceklerdi. Thomas’ın akima kazınan bir görüntüyse kızgın demirle işlenen bir damga kadar acı veriyordu. Arkadaşı Chuck’ın göğsünden bıçaklanması, Thomas’ın kollarında ölmesi… Thomas o sahneyi hiç unutmayacağını biliyordu. Fakat Teresa’ya,Unutacağız. Sadece biraz zamana ihtiyacımız var, dedi. Saçmalıyorsun, dedi Teresa. Biliyorum. Teresa ona böyle bir şey söylediğinde bile bunun hoşuna gitmesi ne kadar da tuhaftı. İmasının, her şeyin yoluna gireceği anlamına gelmesi… Aptalsın, dedi kendi kendine ve o anda Teresa’nın bunu duymamış olmasını umdu.

Gece bizi ayırmaları hiç hoşuma gitmedi, dedi Teresa. Thomas bunun nedenini anlayabiliyordu. İçlerindeki tek kız oydu, geri kalan Kayranlılarsa onların güvenmediği bir grup erkekti. Seni korumak istediler herhalde. Evet, sanırım. Teresa’nın sözleriyle beynine sızan hüzün bir şurup gibi onlara yapıştı. Ama tüm yaşadıklarımızdan sonra yalnız kalmak çok kötü. Seni nereye götürdüler? Kızın sesi o kadar üzgün çıkmıştı ki Thomas neredeyse kalkıp onu arayacaktı ama bunu yapmayacak kadar akıllıydı. Dün gece yemek yediğimiz ortak salonun diğer tarafındayım. Birkaç tane ranzanın olduğu küçük bir oda. Çıkarken kapıyı kilitlediklerine eminim. Seni korumak istediklerini söylemiştim, dedi Thomas ve hemen ekledi,korunmaya ihtiyacın olduğundan değil tabii. Buradaki çocukların yarısını alt edebileceğinden eminim. Sadece yarısı mı? Tamam, dörtte üçü, ben de dâhil. Uzun bir sessizlik oldu ama Thomas bir şekilde Teresa’nm varlığını sezebiliyordu.

Onu hissediyordu. Üst yatakta yatan Minho’yu göremediği halde onun orada olduğunu bümesi gibi bir şeydi. Horlamayla da ilgisi yoktu. Biri yakmmızdayken bunu bilirdiniz. Son haftalarda yaşadığı korkunç şeylere rağmen Thomas şaşırtıcı bir şekilde sakindi ve çok geçmeden bir kez daha uykuya teslim oldu. Dünyasına karanlık çöktü fakat Teresa oradaydı, birçok şekilde aslında yanındaydı. Neredeyse… ona dokunuyordu. O sırada zaman kavramı kalmadı. Uykuyla karışık, Teresa’nın varlığının tadını çıkarıyordu ve o korkunç yerden kurtarıldıklarını, artık güvende olduklarını, Teresa’yla birbirlerini en baştan daha iyi tanıma fırsatları olacağını, hayatın güzel olduğunu düşündü. Keyifli bir uyku. Puslu karanlık. Sıcaklık. Bedenindeki coşku. Sanki havada süzülüyordu. Dünya yavaş yavaş yok oluyordu.

Her şey uyuşuk ve tatlıydı. Karanlık ise bir şekilde rahatlatıcıydı. Rüya görmeye başladı. Çok küçüktü. Dört ya da beş yaşındaydı. Yatakta yatmış, battaniyeyi ? çenesine kadar çekmişti. Yanında, kollarını önünde birleştirmiş bir kadın oturuyordu. Uzun, kahverengi saçlıydı; yüzü artık yaşını göstermeye başlamıştı. ’Gözlerinde üzgün bir ifade vardı. Kadın bunu gülümsemesiyle saklamaya çalışsa bile, Thomas onun üzgün olduğunu biliyordu, Thomas bir şey söylemek, soru sormak istiyordu ama yapamadı. Aslında orada değildi, yalnızca neresi olduğunu anlayamadığı bir yerden olanları izliyordu. Kadın konuşmaya başladı, sesi aynı anda hem sevecen hem de öfkeliydi. Bu, Thomas’ı rahatsız etti. “Seni neden seçtiklerini bilmiyorum ama şunu biliyorum ki sen bir şekilde özelsin. Bunu sakın unutma.

Ve asla,” sesi titredi ve gözyaşları akmaya başladı, “asla seni ne kadar sevdiğimi unutma.” Çocuk cevap verdi ama o Thomas olmasına rağmen aslında o değildi sanki. Hiçbir anlam veremiyordu. “Sen de televizyondaki insanlar gibi delirecek misin, anneciğim? Babam gibi?” Kadın uzanıp parmaklarını saçlarında gezdirdi. Kadın mı? Hayır, ondan bu şekilde bahsedemezdi. O, Thomas’ın annesiydi. Anneciği… “Bunun için endişelenme, tatlım,” dedi. “Sen o halimi görmeyeceksin.” Gülümsemesi kayboldu. Rüyası hızlı bir şekilde karanlığa karıştı ve Thomas’ı düşünceleriyle baş başa bıraktı. Kaybettiği hafızasının derinliklerinden bir anı mı görmüştü? Gerçekten annesini mi görmüştü? Babasının delirmesiyle ilgili bir şey vardı. Acısı o kadar büyük, o kadar derindi ki her şeyi unutmak istedi. Bir süre sonra -ne kadar olduğunu bilmiyordu- Teresa yeniden konuştu. Tom, ters giden bir şey var.