Zazaca Küfür Ve Anlamı

Türk Şerh Edebiyatı, İran-Arap klasikleri ile tasavvufî muhtevalı manzumelerin şerh edildiği metinleri kapsayan genel bir başlıktır. Her biri ayrı öneme sahip şerhler, barındırdıkları kıymetli bilgilerin yanı sıra edebî tartışmalara ev sahipliği yapmalarıyla da dikkate değer eserlerdir. Nitekim yüzyıldan itibaren bazı şerh metinlerinde, şârihlerin birbirlerinin yaptıkları yorumları tenkit ettiği, yeri geldikçe itirazlarda bulunduğu görülmektedir. “Reddiye” adı verilen bu gelenek, aynı zamanda şârihler arası bir rekabetin metinle takip edilebilen yönüdür. Bu geleneğin hatırı sayılır temsilcilerinden biri de yüzyıl şârihlerinden Sudî-i Bosnevî’dir. Sudî, Fars edebiyatının klasik eserlerinden Gülistân, Bostân ve Divan-ı Hafız’ı şerh etmekle kalmamış, aynı eserleri şerh eden diğer şârihlerden bazılarının yorumlarını eleştirip, beğenmediği kısımları reddetmiştir. Bu makalede, öncelikle Türk Şerh Edebiyatı’nda reddiye geleneği hakkında bilgi verilecek, ardından Sudî’nin reddiye anlayışı, eserlerinden seçilmiş örneklerle muhteva ve üslup açısından ortaya konacaktır.