Sırtımdaki Okyanus Özeti

Kitap Künyesi

Yazar:Ahmet Cemal

Yayın Evi: Can Yayınları

İSBN:

Sayfa Sayısı:

Kıyıda Yaşamak Ne Anlatıyor? Konusu, Ana Fikri, Özeti

'Kadının duraklamış eli, yolunu sürdürecek. Alnına düşmüş iki tutam saç geriye itilecek, yatırılacak. Ve kadın, aynaya, elli uzun yılın yüzüne çizmiş olduğu haritaya baktığında, o güne kadar hiç gitmediği ülkelerin yolunu bulacak. Bir sabah yeli geceliğinin içine süzülüp bedeninin daha yeni sürülmüş topraklarına can katacak. Sonra, odanın içinde direnen yaşama inat, dışarıdan silah sesleri duyulacak. () Silah sesleri sıklaşacak. Merdivenlerden çıkanların ayak sesleri duyulacak. Adam da artık doğrulmuş olacak yatakta. Elini konsoldaki tabancaya uzatacak.'

Kıyıda Yaşamak, sevgilere ihanetlerin ödüllendirildiği bir ortamda, yaşadığı kentte sevdikleri tarafından öldürülen birinin hikayesi. Öldürülüşünü izlemektedir, kıyıdadır. Her şeyi görür. Büyük kentlerin külrengi yalnızlığı içinde, başını külrengi bir ölüm için kaldırdığında yanında kimsenin olmayacağını bilmektedir. Yine de, yaklaşan gölgelerden korkmaz; artık görünmez adamdır çünkü. Yersiz yurtsuz bir gece uçucusudur.

Kıyıda Yaşamak Alıntıları - Sözleri

• "Tek başıma bırakmayın beni o acımasız beş dakikalık yalnızlıklarımla."
• "Çünkü dokunmasını bilen eller, yalnızca gece vakitlerinde uzanır."
• "Zor durumdaki bir insanla romanda karşılaşmak, okuyana sorumluluk yüklemez. Karşınızda İNSAN varsa eğer ve o yardıma muhtaçsa bu durum, kendi vicdanınızın görüntüsünün nahoş bir aynadan ani yansımasına da dönüşebilir."
• "İnsan ne zaman kaybetmiş sayılır?"
• "Gerçek anlamdaki yaratıcılık, geniş ölçüde bir kendine rağmen'liği de içermiyor muydu?"
• "Şimdi öğrendim, adı yaşamamakmış eski kitaplardaki ölümsüzlüğün."
• "Sevgiden ise hep dikkatle uzak kalıyor."
• "Şimdi düşündüğümde öteki yarımdan asıl bu yüzden nefret ettiğimi anlıyorum. Suçu hep kabullendiği için."
• "Hiçbir şeyini paylaşmadığım, hiçbir acısının yükünü hafifletmediğim, sadece rastlantı sonucu hayatının sınır boylarından geçip gittiğim birinin suretini öyle hoyratça çalmamalıydım"
• Zaten hep böyle oldu. Benim kendime yakıştırdıklarım ile onların bana yakıştırdıkları, genellikle bir türlü örtüşemedi.
• "Bu tek kişilik oyunda, belki de yaşamımda ilk kez sahnedeki yalnızlığımdan korkmuyorum."
• "Zaman, öncesiz ve sonrasız bir akışın içine düşmüşlüğü adlandırmanın hep en iyi yolu diye bellendi."
• Kedili Josefin'in pansiyonundan taşıdılar. Ciğerlerini tükürürken ölen babam. Elimde ondan kalanlar bir bavul. Benimle bu sokakların kadınları ağladılar.
• "Zira en büyük yetenekleri, yalanlarına ve düzmeceliklerine kendi kendilerini de inandırma yeteneğiydi."
• "Adlandırmak, yöresel kılar."

Kıyıda Yaşamak İncelemesi - Şahsi Yorumlar

Ahmet Cemal: Bir Kıyıdan Dökülür Cümle Cümle Yıllar: Kıyıda yaşamak Gerçekten böylesi bir kitabı, daha doğrusu böyle bir yaşamı tanımlamaya daha uygun düşen bir başlık olabilir miydi, emin değilim. Yaşam diyorum; çünkü Ahmet Cemal hayatını ve duygularını bütün samimiyetiyle; kabına sığmayan taşkın bir sevgiyle ve var olan tüm kederleri içinde barındıran hasretli bir kederle tek tek, ilmek ilmek dokumuştur bu kitaba. Ama gelin görün ki kendisi, terk edildiği o hayatın kıyısından; sözüm ona gökyüzündeki kopkoyu yalnızlığında parlayan tertemiz bir ayın, dokunmak istediği ama asla ulaşamayacağını bildiği o engin okyanusun serin teninde, onun yakamozunda çakım çakım, hasretle yanması gibi yanacak ve umursamaz dalgalarca kıyıya vurup yitip gidecektir. Çünkü kendisi, her zaman yaşamak ile yok olmak arasındaki o ince kıyıda yalnız; ömrü boyunca hayatın bütün aşklarını, sevgilerini ve insanı insan kılan tüm güzelliklerini büyük bir hasretle buradan seyretmek zorunda kalmış, onları susuzluktan damar damar, şerha şerha yarılan toprak gibi, dilim dilim çatlayan dudaklarıyla kanarcasına içmek isterken tüm bunlardan merhametsizce mahrum bırakılıp ilençli bir ruhla kıyısına terk edilmiştir. Ve yine oradan, kıyısından, izlemek zorunda kalmıştır; kendisini sevgiden mahrum edenlerin aslında bu duyguyu hiç de yaşamayı bilmediklerini, çıkarları ve ikiyüzlülükleriyle her daim bakir kalması gereken bu temiz duyguyu umursamazca kirlettiklerini. Ve ben burada dikkatinizi bir hususa çekmek istiyorum; ben size kitabı yahut Ahmet Cemal'i tanıtmıyorum, ben size Ahmet Cemal'i 'anlatıyorum'. Çünkü bana bu kitabı öneren çok değerli dostumun da dediği gibi, Ahmet Cemal bu kitapla asla kendisini tanıtmak istemedi; o sadece kendisi anlatmak istedi, onu anlayabilelim diye. Bu yüzden siz de onu okurken kendinizi onu tanıma gayretine sokmayın. Onun hayatına, belki de pek çoğunuz için sıra dışı olan hayatına bakarak hakkında duyarsız yargılara varıp acımasız hükümlere varmayın. Onu sadece anlayın. Yaşarken anlaşılamamış olan bu güzel insan, bari bu kitabıyla bizlerce huzur bulsun. Çünkü bizler, şu dünyada yaşadığımız hayal kırıklıkları sonucunda zihnimizde kurduğumuz hülyalara, hayali ütopyalara kaçıp bir sır gibi onları yaşarken ve kimseleri bu en mahrem addettiğimiz dünyamıza alma cesareti gösteremezken; Ahmet Cemal kendi ütopyasını, kirli olduğunu bildiği halde bu dünyada yaşamaya çalışmış, kırılmak ve kirletilmek pahasına bu en temiz dünyasını insanlara sonuna kadar açma yürekliliği göstermiş ve her türlü parçalanmalarına rağmen kapılarını hiçbir zaman kapatmamıştır. Sanat açısından da ömrünü dolu dolu yaşadı Ahmet Cemal. Ortaya koyduğu eserleri ve çalışmaları sadece isimleriyle buraya yazmaya kalksam iki sayfa daha uzar bu yazı. Ve bu eserlerle ölümsüz oldu o artık. Fakat Vergilius'un kalemiyle dediği gibi ''Şimdi öğrendim, eski kitaplardaki ölümsüzlüğün adı yaşamamakmış.'' diyerek bunda da avuntu bulamadı. Çünkü o, asıl sanatın yazmakta değil, sevgiyi yaşamakta olduğunu bildi. Ve şöyle dedi: ''Bu dünyadan paranın savaşını yitirmiş, ama sanırım kendini ucuzlatmamayı başarmış biri olarak çekip gideceğim ve benim romanım, zaten son satırına kadar yaşanılarak tüketildiği için hiç yazılmayacak'' Ve son olarak yazıma; Ahmet Cemal'in bütün yalnızlıklara, bütün dışlanmışlıklara, bütün ikiyüzlülüklere ve tüm ihanetlere yaptığı, 'yaşamın kıyısından' yükselip beni ziyadesiyle etkileyen bu cümleleriyle son veriyorum. ''Rengini açıkça belli etmenin, yaşadığının ahlakını savunma yürekliliğinin bedelinin yalnızlıklarla, dışlanmışlıklarla, en temiz ilişkilere ve duygulara çamur atılmasıyla ödendiği, buna karşılık renksizliğin, hep olduğundan farklı yüzleri sergilemenin, sevgilere, dostluklara ihanetlerin ödüllendirildiği bir ortamda, yaşadığım kentte, son sevdiklerim tarafından öldürüldüğümde, cinayet mahallinde ben de vardım. Tam kıyıdaydım. Her şeyi gördüm.'' (Batuhan)

Otobiyografi yazmak her zaman riskli ve zor bir iş. Yazarın bu kitabı bir otobiyografik roman, değil elbette, ama o kadar çok kendisine ait izleri korkmadan çekinmeden sunmuşki okura, inanamıyorsunuz. Roman çok lirik bir eser, o kadar naif dokunuşları var ki hayata, sanata, ikili ilişkilere Sonuna kadar hiçbir zaman bir bütün oluşturmamış, hep paramparça akmış bir hayatın betimlenmesinden bütünlük beklemek. Gerçeklik diye adlandırdıkları bu mu? Yani örneğin bir parçalanmışlığı bir bütün oluşturan bir tasvirin yapaylığında bütünleştirmek mi? Peki ama, gerçeği gerçek kılan şey, onun hiçbir yanına benzememesi değil midir? (Yakup)

Sahi, kendimi unutalı ne kadar oldu dersin? Yok olduğumu düşüneli, aslında yok olanın zaten hiç olmayan bir şey olduğunu unutalı, ne kadar oldu? Ya da, zamanı unutalı? Her gün biraz daha giden sen, neredesin şimdi? Kimlerlesin? Duruyor mu hayallerin? Yaşamaktan yorgun düştüğün oluyor mu? Senin zamanın nasıl ilerliyor? "Kim" oldun? Bir kimligin var mı? Yoksa hâlâ tırmanıyor musun? Kendine ulaşabilme umudun var mı? Rastladın mı hiç bendeki sen'e ya da onu gördüğünü sandığın oldu mu? (sayfa, 12) Ulaşmamız gereken tek yer kendi benliğimiz olduğu halde en çok da ona uzak değil miyiz? Kendimizden kaçıp başkalarına sığınma taleplerinde bulunduğumuz vakitler en aciz olduğumuz vakitler değil mi? Yatağımızın yanı başında var olan boy aynalarına bakmadan nereye kadar kaçabilir olduğumuzu düşünmüyoruz ya da düşünmüyorum. Avare Kadın'ın bu duruma olan göndermesini eklemek istiyorum. " İşte şimdi nasılsam öyleyim! Bu akşam uzun ayna ile karşılaşmaktan, o yüzlerce defa kaçındığım, razı olduğum, kaçtığım, tekrar başlayıp yarıda bıraktığım kendi kendimle konuşmadan kurtulamıyacağım Çaresiz! Her türlü ricatın ne kadar boş olduğunu önceden duyuyorum. Bu gece gözüme uyku girmeyecek, okumaktan da zevk almayacağım.. (Avare Kadın, Colette) Her türlü ricatın boş olduğunu artık ben de önceden duymaya başlıyorum, sığındığım her yazar da bunu daha iyi anlamama yardımcı oluyor. Ahmet Cemal kendi kendisiyle yüzleşen bir insan ve bunu en özel yanlarıyla bizlere, okurlarına aktaran bir yazardır. Çocukluk travmaları, babasının üzerindeki etkileri ve annesinin kötülediği kadınlar onun bilinçaltına işleyen konulardan birkaçıdır. Annesinin sürekli olarak komşuları ile toplanıp toplanıp babasını ve babasının birlikte olduğu kadınları kötülemesi hayatında kadınlar açısından dönüm noktalarından biri oldu. "Aslında o yolculuğun başlangıç noktasında da yalnızdı. Yani bir yaşamın sınır boylarına vardığını söyleyebileceği noktadan çok ama çok önce. Yine bir kıyıda, tek başınaydı, ve çocukluğunun kıyıları hep ıssızdı. Issız ve yalnız. Bir türlü ulaşamadığı bir kadın ve bir de adam vardı. Hep bir uçurumun kenarındaydılar, ve o uçurumu geçip onlara kavuşabilmesi için hiçbir zaman önünde bir köprü kurulmadı. Kurmadılar. Onlar, çocuk henüz o ıssız kıyılara çıkmazdan önce, bir deftere attıkları iki imza ile sanki tanıkların önünde birbirlerini lanetlemişlerdi, ve o çocuk da bir anlamda soydan gelen bu lanetin yüküyle doğmuştu. Nikahları sanki bir buzdağının üstünde kıyılmıştı. Çocuk onları tanıdığında, birbirlerine öylesine sevgisizdiler. Karı ve kocaydılar Ana ve babaydılar. Dondurucu bir soğuğun ortasında boşuna sevgi beklemekte olan bir çocuğun büyükleriydiler." (Kıyıda Yaşamak, sayfa 58) İşte bu sevgisizliği, hayatında hep insanlara sevgiyi aşılamakla gidermek istedi Ahmet Cemal, bir öğrencisinin Amerika'dan ona attığı mektubunda; "siz bana insanları sevmeyi öğrettiniz hocam" demesi kadar yüce bir uğraş verdi Ahmet Cemal. Sürekli babasını kötü bir adam olarak ona tanıtan annesi ve annesinin kadın komşularının üçgeninde geçen çocukluk yılları ona hep baban gibi alkolik olma, baban gibi orospuların peşinden gitme nasihatleri verildi. Kimse ona babasını anlatmadı. Babasının neden içtiğini ve neden başka kadınlara gittiğini de, bu durumun Ahmet Cemal'e geri dönüşü ise hayatının bütün kadınlara kapalı kalışıyla oldu "Önce Asmalımescit'teki Nil Lokantası'na uğrayacağım. Şimdi babam oradadır. Onu bana kimse tanıştırmamıştı. Yalnızca anlatılanlardan biliyorum. Onunla hiç tanışmadım. Kendi kendime anlattıklarım da yalandı. Çünkü bana da anlatılmıştı. Bu gece, belki de ilk kez tanıyacağım babamı. Öldü. Hem de yıllardır ölü benim babam. Feriköy'de. Ölü, ama ne var bunda? Yine de tanışamaz mıyız? Çünkü ben bir ölüyü değil, ama babamı tanımak istiyorum. O yaşarken aramıza girenler, onu hep kötülemiş olanlar, ölümünden sonra çekildiler. Benim için, "Artık babasını istese de tanıyamaz!" diye düşünmüş olmalılar. Ne kadar büyük bir yanılgı!" (Kıyıda Yaşamak, sayfa 70) Yabancı bir lisede okurken bir gün dışarıda babasıyla buluştu Ahmet Cemal, (babası da eve hiç para bırakmaz hiçbir katkı da sağlanmazdı, çünkü babası o evi sevmiyordu ve o evdeki kadını da sevmiyordu ama oğlunu da bu ikilem içinde harcıyordu) babası ona bir şeye ihtiyacı olup olmadığını sordu, o da iki kalın bir de ince defter gerekli diye söyledi. O gün ve sonraki günde de eve gelmedi babası. Üç gün sonra sabah sekizde bir köprü başında elinde bir paket içki kokar vaziyette oğlunu bekliyordu. Havanın çok soğuk olmasına rağmen oğlunun deftersiz kalmaması için geceden kalma haliyle insanların önünde oğlunu bekleyecek kadar onu seviyordu babası Ahmet Cemal hiçbir zaman paranın peşinden gitmedi, hiçbir zaman mal mülk peşinde koşmadı. Tek hazinesi duvarları örten kitaplarıydı. Kazandığı parayı ihtiyaç sahiplerine yardım ederek harcardı, insanın içindeki sevgiye inanırdı. "Ben paranın romanını hiç yazmadım. Bana hep onun acı gerceklerini yaşamak düştü. Param olduğunda, çevremde kimde olmadığını hissettiysem, gücüm oranında verdim. Hep bu ahlakla yaşadım. Şimdi ise, ileri sayılmayacak bir yaşa rağmen, artık yolun sonuna geldiğimi biliyorum. Daha yapmak istediğim belki çok şey var. Ama ben, artık çok yoruldum. Daha çok şeyler yapmamı, başladığım ve başlattığım pek çok şeyi bitirmemi bekleyen güzel insanlar var. Asıl onlara borçlu kalacağım. Beni bağışlayacaklarını umuyorum. Günlerden bir gün, beni bir sigorta hastanesinin odasında ölmeye yatırdıklarında ya da bir yerlerde yaşamını yorgunluktan kendisi noktalamış olarak bulduklarında - Colette'in dediği gibi, artık şöyle gözlerden uzak, külrengi, sessiz sedasız bir ölümü arzuluyorum- bu dünyadan paranın savaşını yitirmiş, ama sanırım kendini ucuzlatmamayı başarmış biri olarak çekip gideceğim ve benim romanım, zaten son satırına kadar yaşanılarak tüketildiği için, hiç yazılmayacak .." (Kıyıda Yaşamak, sayfa ) Bu kitabı ilk okuduğum vakit hiçbir alıntı paylaşmadım, o günkü ruh halim kimseyle bir şey paylaşmak istemiyordu ama Ahmet Cemal Lanetlenmiş Ağustosböcekleri kitabında şöyle söylüyor: "Kanımca bir şeylerin, tanıyalım ya da tanımayalım, başka insanlarda da yankılanmasını isteyebiliriz. Çünkü o yöne kayınca, çok farklı bir paylaşım gerçekleşiyor. Bir şeylerden yakınan, bir şeylerin değişmesini isteyen tek kişinin siz olmadığınızı anlıyorsunuz." Ahmet Cemal'in de onun kitaplarının da daha fazla yankılanmasını istiyorum sanırım. Çünkü o hayatını hep edebi yankılara ayırdı. Sonunda ise sessiz, kimsesiz ölmeyi isteyecek kadar yalnız olduğunu hissederek veda etmeyi istiyordu, lakin kitaplıklarımızın raflarında, her ne kadar o aramızda olmasa da, hayatımızın bazı anlarında onu anarak ve onun bizimle paylaştığı düşüncelerle biraz daha olgunlaşarak yaşadığını düşündüğü kıyıdan çekip kurtarabiliriz onu tıpkı Yaş gününü kutladığı bir günden sonra bir okurundan aldığı bu mailde yazılanlar gibi "Merhaba, Yeni yaşınızı kutluyorum. Yaşamaya değer bir ömür sürmenizi diliyorum. "İyi ki yaşadım, iyi ki yazdım, iyi ki çevirdim," diyebileceğiniz bir ömür. Hani sıklıkla hatırlatırsınız ya, "Üzerinde düşünülmeyen bir hayat, yaşanmaya değer bir hayat değildir," diye. Sizin, yaşanmaya değer bir ömür yaşadığınızı düşünüyorum. Nerden mi biliyorum? Şuan size bu mektubu yazarken, masamda duran Zweig'ın Montaigne denemesi, karşımdaki rafta duran Niteliksiz Adam ciltleri, bırakın size, asıl bize, "İyi ki yaşadı Ahmet Cemal," dedirtiyor. Daha ne var ki Hep "Kıyıda", hep "Giderayak" yaşadığınızı düşündünüz, biliyorum, belki de öyleydi. Ama nasıl yaşarsanız yaşayın, bir taşra kentinde minicik bir evdeki kütüphanede Zweig'lar, Kafka'lar, Canetti'ler, Lukacs'lar, Bachmann'arla bir dünya sunulduysa eğer bana Bu Ahmet Cemal sayesindedir. O halde iyi ki doğdunuz.. Şeref Bey'i bilmem ama Ahmet Bey hep burada olacak, kitaplığımda, kütüphanemde" Ve şöyle cevaplar Ahmet Cemal: "Bu mesajı okuduğumdan beri, hayatımda belki de ilk kez, geride kalan yetmiş bir yıl boyunca çektiğim tüm sıkıntılara ve yoksulluklara, sırtıma yüklenmiş onca ezikliğe rağmen, aslında ne kadar varlıklı yaşamış olduğumun bilincine güçlü bir biçimde vardım. Ve artık kendim hakkında çok iyi bildiğim, çok emin olduğum bir şey var: Bir defa daha yaşamak elimde olsaydı eğer, noktasına virgülüne dokunmadan yine bu hayatı yaşamayı, böyle yaşamayı seçerdim!' Ahmet Cemal'i yılında kaybettik, ne yazık ki ona bir daha bir mail atacak durumda değiliz belki de bu geç kalınmışlığı onu daha fazla okuyup, anlayıp ve daha fazla anlatmaya çalışmakla telafi etmek durumdayız artık. İyi ki doğdun, iyi ki yaşadın, iyi ki çevirdin ve iyi ki yazdın Ahmet Cemal! (Adem Yüce)

Kıyıda Yaşamak PDF indirme linki var mı?

Ahmet Cemal - Kıyıda Yaşamak kitabı için internette en çok yapılan aramalardan birisi de Kıyıda Yaşamak PDF linkidir. İnternette ücretli olarak satılan çoğu kitabın PDFleri bulunmaktadır. Ancak bu PDF'leri yasal olmayan yollarla indirmek ve kullanmak hem yasalara hem de ahlaka aykırıdır. Yayın evlerinin sitesinden PDF satılıyorsa indirebilirsiniz.

Kitabın Yazarı Ahmet Cemal Kimdir?

Ahmet Cemal, 'de doğdu. Sankt Georg Avusturya Lisesi'ni ve İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi'ni bitirdi. Aynı fakültede asistanlık yaptı. İstanbul Avusturya Kültür Ofisi'nde basın danışmanı olarak çalıştı. İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Alman Dili ve Edebiyatı Bölümü'nde çeviri dersleri verdi. Yeni Ufuklar ve Varlık dergilerinde yazdı. Yazko Çeviri dergisini yönetti. Anadolu Üniversitesi İletişim Bilimleri Fakültesi Sinema ve Televizyon bölümü öğretim görevlisi olarak sanat tarihi ve estetik, aynı üniversitenin Devlet Konservatuvarı'nda dünya tiyatro tarihi ve çağdaş tiyatro, Güzel Sanatlar Fakültesi'nde de sanat kavramları dersleri verdi. Bertolt Brecht, Elias Canetti, Stefan Zweig, Ingeborg Bachmann, Paul Celan, Rainer Maria Rilke, Georg Trakl, Friedrich Hölderlin, Heinrich von Kleist, Georg Lukacs, Anna Seghers, Erich M. Remarque, Manès Sperber, Franz Kafka, Walter Benjamin, Robert Musil, Ernst Fischer, Octavio Paz ve funduszeue.infoch'ten çevirileri yayınlandı. Deneme ve makaleleri Yaşamdan Çevirdiklerim, Odak Noktasında Yaşananlar, Aradığımız Tiyatro ve Şeref Bey Artık Burada Yaşamıyor,şiirleri Geçmiş Bir Dua Kitabından başlığıyla, öyküleri de Dokunmak adı altında kitap olarak çıktı. Çeviri kuramı, estetik, sanat tarihi, kültür eleştirisi ve edebiyat üzerine makaleler yazdı; aynı konularda Avusturya'da, Viyana ve Innsbruck üniversiteleriyle, Avusturya Edebiyat Kurumu'nda konferanslar verdi. yılında, Türk kültürüne yaptığı hizmetler nedeniyle kendisine Anadolu Üniversitesi Senatosu tarafından fahri doktor unvanı verildi.

Ahmet Cemal Kitapları - Eserleri

• Dokunmak
• Kıyıda Yaşamak
• İnsana Dönmek
• Bizi Yaşatanlar ve Öldürenler
• Şeref Bey Artık Burada Yaşamıyor
• Önce Şairleri Yaktılar
• Lanetlenmiş Ağustosböcekleri
• Sanat Üzerine Denemeler
• Giderayak
• Biz Sevmeyi Ne Zaman Unuttuk?
• Oynamak Varken
• Geçmiş Bir Dua Kitabından
• Odak Noktasında Yaşananlar
• Okuyan Gençliğe Mektuplar

Ahmet Cemal Alıntıları - Sözleri

• 'de Mustafa Kemal Atatürk'ün ölümünün hemen ardından devlet ve onu yönetenlerin çoğu, "fikri hür, vicdanı hür" kuşaklar yetiştirmek yerine, kazara böyle yetişebilmiş kuşaklara karşı kendilerini koruma kaygısına düştüler. O zaman, Köy Enstitüleri kapandı Tercüme bürosu kapandı Tercüme mecmuası kapandı. Halkevleri kapandı. "Anadolu Aydınlanması" son buldu Kırklı yıllar, "Anadolu Aydınlanması"nın filizlendiği yıllardı. Ellili yılların başında ise kapısında devletin resmi ya da sivil polisin beklemediği aydın neredeyse kalmamıştı. Geleceğin aydınlarına yönelik kitlesel kıyımların temeli o yıllarda atıldı. Kısaca belirtmeye çalıştığım bu yol, "fikri hür, vicdanı hür kuşaklar yetiştirme" idealinden "dindar gençlik yetiştirme" idealine uzanan yoldur. (Önce Şairleri Yaktılar)
• Brecht, Hitler için, “Girişimlerinin büyük boyutları, onu büyük adam kılmak için yeterli değildir,” der. Bu örnekten yola çıkarak neyin önlenmesi gerektiğini de şöyle açıklar: “Küçük ve sıradan lümpen, egemen sınıflar ona bu olanağı hazırladılar diye büyük lümpene dönüşmemeli, gerek lümpenlikte, gerekse bizim tarih anlayışımızda özel bir yere sahip olmamalıdır” (Oynamak Varken)
• Sanat, kendi gerçeklik temelini, her türlü biçim ve üslup kaygısından önce insanı, toplumu ve bütün bir yaşamı sorgulayabildiği, bunun için gerekli bilgi ve birikim donanımını beraberinde getirebildiği ölçüde bulabilir (Sanat Üzerine Denemeler)
• Doğru ile yanlışı ayırabilmekten daha çok hayran olunmaya değer bir şey var mıdır? (Şeref Bey Artık Burada Yaşamıyor)
• “Büyük sıçrayışı gerçekleştirmek isteyen, birkaç adım geriye gitmek zorundadır. Bugün, Yarın’a Dün’le beslenerek yol alır” Brecht’in bu iki cümlede dile getirdiği, Walter Benjamin’in, “Bugün’ü Dün’ün uzantısı, Yarın’ın da kaynağı olarak yaşamak,” diye tanımladığı tarih bilinciyle örtüşmektedir. (Oynamak Varken)
• "Sevmek, kimi sevmek olursa olsun, artık bu dünyada onun için de var olabilmektir; ya da, Azra Erhat'ın eşsiz tanımıyla, bir insanda bütün insanlık değerlerini sevmektir." (Giderayak)
• “Sanat her zaman yalan söylemez mi zaten?” “En çok yalan söylediği zaman, en yaratıcı olduğu zaman değil midir?” (Dokunmak)
• Biliyorum; hep yakınıyorsunuz. Duyuyorum. "Bu kadar tepkisiz toplum olur mu?" diye soruyorsunuz örneğin. Ya da diyorsunuz ki: "Hiç birey yok mu bu toplumda? Herkes olup bitenlere kızar gibi, ama sonuçta herkes yürüyüp kendi işine bakıyor! Şöyle dediğiniz de var: "Düşünen insan bu kadar az mı bu ortamda? (Lanetlenmiş Ağustosböcekleri)
• Sanat, en kısa tanımıyla bir "alternatif dünya" kurgulama eylemidir; sanatçı da bu kurguyu gerçekleştirilen kişidir. (Sanat Üzerine Denemeler)
• "Sizler ve sizleri üzerimize süren güçler, inanın ki yenilmeye mahkumsunuz! Biz şu elimizde gördüğünüz kitaplardan vazgeçmedikçe, sizden korkup onları saklamaya kalkışmadıkça, onların bizi götüreceği aydınlığı tek aydınlanma saydıkça, inanın ki yenik düşenler hep sizler olacaksınız! Çünkü tarihte, insanlığın tarihi boyunca, hep böyle oldu. Mızraklar ve oklar tükendi, gülleler ve mermiler bitti ama yazı ve yazının sonsuz aydınlatma gücü hep kaldı! Kimi zaman biraz gölgelenir gibi oldu ama sonra hep eski parlaklığına ve gücüne tekrar kavuştu!" (Önce Şairleri Yaktılar)
• " olmak istediğimiz yerler, mutlu olmak için yapmak zorunda olduğumuz şeyler, başarılı olmak için gerekenler bize her gün göfunduszeue.infoımız bunca şeyle doluyken bizim bunlardan başka şeyler düşünmemiz olanaklımı ? İnsancıklar gruplara, ülkelere, birliklere bölünmüşken bunların dışında kalmamız mümkün mü ? Beğenilerimize, isteklerimize, beklentilerimize, nefretlerimize göre gruplara ayrılmışken, ben onlardan değilim, diyebilir miyim ? Satmak, satın almak, satılmak, sattırmak,satılmış olamak, satılacak funduszeue.info şey bunların üstüne kurulu Birileri çıkıp da , 'ben bunların sahte olduğunun farkındayım, eleştirel bakmak lazım, aslında dünya dönmüyor, döndürülüyor, ' dediğinde, eskisi gibi düzen dışına itilmiyor zorluklar görüp acılar çekmiyor, tam tersine onlarada dolaplardan birinde yer açılıyor, kendi, kendi ahlakını üretip istediği eleştirel düşünceyi aktaranlar ve hayatını kendine göre düzenleyenler grubuna dahil olması sağlanıyor. Düzen düzensizliği de içine alıyor " Barış Sarhan (Giderayak)
• Gezi Parkı'nda toplanan gençliğin hedefleri sadece birkaç ağaç ve binayla sınırlı değildi. Bu gençlik oraya, ellili yılların başından bugüne demokrasi, özgürlük ve eşitlik adına kendisine kuşaklar boyunca gerçek diye benimsetilmeye çalışılmış yüzlerce, binlerce yalanı tasfiye etmek için toplandı. Bugünkü iktidarın bugünün gençliğine artık bugünün ve yarının toplumu gözüyle değil fakat sadece kendisine iman edenlerden oluşacak bir cemaat gözüyle bakmaya kalkışması ise, bardağı taşıran son damla oldu. (Önce Şairleri Yaktılar)
• Dünya çocuklarını koruma amacıyla Birleşmiş Milletler bünyesinde oluşturulmuş UNİCEF, her Noel'de ve yılbaşında geliri dünya çocuklarına harcanmak üzere cicili bicili kartlar ve takvimler bastırıp satarken, aynı dünyada yaşayan Iraklı binlerce çocuğun Birleşmiş Milletler ambargosu yüzünden ilaçsızlıktan ölmelerine ne denmeliydi. (İnsana Dönmek)
• "Savaş uğruna hiç direnmeksizin göze aldığımız özverileri, barış uğruna da göze almak zorundayız" Albert Einstein (Giderayak)
• "Sizin yaşadım dedikleriniz, benim hayatımın yanında ancak birer dipnotu olabilir!" (Dokunmak)
• Ve -belki bir kez daha- anladım ki artısıyla eksisiyle, ama hakkı tam olarak verilerek, hiç ertelenmeyerek yaşanmışların hiçbiri boşa gitmiyor. (İnsana Dönmek)
• Birilerinin yanından sadece geçip gitmeyi birileriyle birlikte yaşamak sananların sayılarının hızla kabardığı bir dünya. (Bizi Yaşatanlar ve Öldürenler)
• Dünya tamamlanmamış bir taslaktır. van Gogh (Sanat Üzerine Denemeler)
• "Öyle günler vardı ki, tanımadığımız birinin bir bakışı, bir göz kırpışı bizi kendimize getirip uçurumun kenarından geri döndürmeye yetiyordu. Her yerde, en bilgisiz veya karanlık gözlerde bile, katılmanın bize kaldığı bir insan sevgisinin ve bir masumiyetin gizli olduğunu biliyorduk" Cesare Pavese (Lanetlenmiş Ağustosböcekleri)
• Felsefenin yapılamadığı bir dilde, düşünülebilir mi? Hem, kim istiyor ki artık bu ülkede gençlerin düşünmesini? Kuşaklardır eğitim politikamızda o gençlere "nasıl düşünmeleri gerektiğini" öğretecek yerde "neleri düşünmeleri, neleri düşünmemeleri gerektiğini" ezberletmek için çaba harcamıyor muyuz? (Bizi Yaşatanlar ve Öldürenler)