Öyle Yıkma Şiiri

   ANADOLU    Beşikler vermişim Nuh'a    Salıncaklar, hamaklar,    Havva Ana'n dünkü çocuk sayılır,    Anadoluyum ben,    Tanıyor musun ?    Utanırım,    Utanırım fıkaralıktan,    Ele, güne karşı çıplak    Üşür fidelerim,    Harmanım kesat.    Kardeşliğin, çalışmanın,    Beraberliğin,    Atom güllerinin katmer açtığı,    Şairlerin, bilginlerin dünyalarında,              Kalmışım bir başıma,    Bir başıma ve uzak.    Biliyor musun ?    Binlerce yıl sağılmışım,    Korkunç atlılarıyla parçalamışlar    Nazlı, seher-sabah uykularımı    Hükümdarlar, saldırganlar, haydutlar,    Haraç salmışlar üstüme.    Ne İskender takmışım,    Ne şah ne sultan    Göçüp gitmişler, gölgesiz!    Selam etmişim dostuma    Ve dayatmışım    Görüyor musun ?    Nasıl severim bir bilsen.    Köroğlu'yu,    Karayılanı,    Meçhul Askeri    Sonra Pir Sultanı ve Bedrettini.    Sonra kalem yazmaz,    Bir nice sevda    Bir bilsen,    Onlar beni nasıl severdi.    Bir bilsen, Urfa'da kurşun atanı    Minareden, barikattan,    Selvi dalından,    Ölüme nasıl gülerdi.    Bilmeni mutlak isterim,    Duyuyor musun ?      Öyle yıkma kendini,    Öyle mahzun, öyle garip    Nerede olursan ol,    İçerde, dışarda, derste, sırada,    Yürü üstüne - üstüne,    Tükür yüzüne celladın,    Fırsatçının, fesatçının, hayının    Dayan kitap ile    Dayan iş ile.    Tırnak ile, diş ile,    Umut ile, sevda ile, düş ile    Dayan rüsva etme beni.    Gör, nasıl yeniden yaratılırım,    Namuslu, genç ellerinle.    Kızlarım,    Oğullarım var gelecekte,    Herbiri vazgeçilmez cihan parçası.    Kaç bin yıllık hasretimin koncası,    Gözlerinden,    Gözlerinden öperim,    Bir umudum sende,    Anlıyor musun ?                                                                                                          Ahmed ARİF