Kırgın Çiçekler Sevgililer Günü

Sevgililer günü kimileri için para tuzağı, kimileri için son derece mantıksızdır; kimi dev anlamlar yükler, kimi o günü diğer her gün gibi sevgisini göstermek ve güzel vakit geçirmek için bir fırsat olarak kullanır. Pahalı hediyeler, şaaşalı sürprizlerdense samimiyetin ve gerçek duyguların güzelliğine inanan biri olarak geçmişten günümüze bende iz bırakan çiftlerden seçmelerle bu günü nasıl geçireceklerini hayal edip ve kaleme aldım. Ortaya kimi kısımları keyifli, kimi kısımları hüzünlü karışık bir liste çıktı. 

Fotoğraf: ATV

Kırgın Çiçeklerin güzel aşıkları Toprak ve Feride onlara uyacak sade bir romantizm ile geçirir akşamlarını. Lunaparka giden, vapura binen, boğaz kokusunu ve birbirlerini aynı anda içlerine çeken ikili salaş bir balık restoranında yavaş müzikler eşliğinde yemeklerini yer ve beraber gün batımını seyrederler. Etraflarını daima saran hüzünlü ve olumsuz her şeyden bir günlüğüne arınıp hem diledikleri gibi eğlenir hem istedikleri kadar huzurlu sessizliğin tadını çıkarırlar. Toprak&#;a sürpriz olarak gizli gizli çalıştığı gitarda basit birkaç parça çalıp söyleyen Feride Özgür’ün de sözlere katılmasıyla her şeyin tamam olduğu nadir anlardan birinde hisseder kendini. 14 Şubat tüm materyalistliğine rağmen hayattan tek bir gün çalmalarına olanak sağlamıştır ve buna minnettarlardır. 

Fotoğraf: Kanal D

Bizim bildiğimiz Ali ve Selin,  ikisinden biri akşam için planlar da yapmış olsa dayanamaz birbirlerinin canını yakacak bir şey yaparlar; öyle olmasa peşlerini hiç bırakmayan uğursuzluk ya da daima hayatlarını baltalayan insanlar yüzünden tekrar yara alır ve yine ayrı düşerler. Zaten onlar için bu tarz günlerin hiçbir anlamı yoktur; onları asıl tanıdığımız hallerinin özünde olduğu üzere mutlu son arayan tipler değillerdir. Ama uzak da duramazlar, belki rüzgara fısıldadıkları tepede, belki Ali’nin huzuru bulmak istediğini söylediği o terasta bir araya gelirler ve Ali çıkarır vermeyi hep geciktirdiği Küçük Prens kitabını bırakır aralarına. “Yazı özledim.” Kelimeleri yankılanır yıldızlı gecede ve “Öyleyse her şeyin küçük olduğu gezegenime götüreyim seni, belki yolda yazın hiç bitmediği gezegene de uğrarız.” takip eder onu. Buldukları ilk uçak biletiyle herkesten, her şeyden uzağa, yerini bilmedikleri kocaman küreleri başka bir deyişle huzuru aramaya koyulurlar. Belki Diktatör ve Turta, belki Küçük Prens ve onun gülüne dönüşürler ve yolculukları yalnızca hayallerindedir; belki gerçekten Ali ve Selin olarak giderler ve umarım ki geri dönmezler. 

Fotoğraf: Kanal D

İkisi için en özel yerlerden biri olan Savnaz duvarlarının önünde, o sırada barışmış da olsalar ayrı da, büyük ihtimalle Savaş’ın türlü çabalarıyla yan yana gelirler. Savaş’ın Nazlı’ya sürprizi kendi uğraşıyla  günlerce çalışarak çizdiği bir grafiti olur; basit ama etkili, aralarına ne kadar mesafe girmiş de olsa bazı kısımları birbirine uzanıp dolanmış iki siluet. İkisi de burnunun dikine, kızın başı hep meydan okur gibi kalkmış ama bağlanmış parçaları o kadar kalın ve güçlü ki ayrılmalarına imkan yok. Nazlı hediyesine karşılığı üzerine eklemeler yaparak verir; siluetler birkaç dokunuşla yüzlerinin yönü değişerek birbirine dönmüş olur ve üstlerine küçük bir Savnaz yıldızı kondurur. Onların sevgililer günü yaşadıklarını, birbirlerine yaptıklarını telafi edip geride bırakmak üzerine romantik ve duygusal bir akşamla geçer. 

Fotoğraf: Star TV

Her ne kadar Ömer akşamlarını şık bir yemekle taçlandırmak istese de Defne birlikte “arkadaşça” yaşamaya başlayıp kararlarının öpüşmeleriyle sonlandığı evlerinde baş başa geçirilecek bir akşamla kutlamaktan yana olacaktır. Birlikte yemek yaparken Defne’nin doğal haliyle ne kadar güzel göründüğünü saatlerce izleyebilecek Ömer ve kaçırdığı bakışları onunkileri buldukça ortamın elektriğini artıran Defne loş ışık ve romantik ama evde oldukları için onlara has atmosferlerinde şarap içip keyifli zaman geçireceklerdir. Sıra hediyeleri vermeye geldiğinde Defne taktıkça onu hatırlatmasını istediği kızıla çalan rengiyle asil kol düğmelerini Ömer’in avuçlarına bırakırken Ömer Defne’yi düşünerek, yalnız ona özel tasarladığı bir çift zarif ayakkabıyı yamuk bir gülüşle sunacak. Geceleri dış dünyadan soyutlanmış, kimsenin müdahalesi olmadan en güzel şekilde her şeyi unutup dans etmeleri ile devam edecek, yorgun düşüp  yan yana uyurken noktalanırken geçmişi yad ettikleri sohbetleri yüzlerde tebessüm yaratacaktır. 

Fotoğraf: Kanal D

Üçüncü Poyraz döneminin başlaması ve Adil Topal’ın tehditleri arasında yaşanan kaos içinde kimse Sevgililer Günü’ne yer olmadığını düşünse de Poyraz buna elbette ki karşı çıkar. Ayşegül’ün ruh halini bildiği için evlilik teklifindeki gibi dehşete düşüren bir sürpriz hazırlamaz bu kez. Yalnızca kılık değiştirmesini, ilk tanıştıkları yerde buluşmasını ister onunla. Antika bir araba kiralamıştır geçmişe yapacakları yolculuk için; ilk tanışmalarından itibaren onlar için önemli olan yerlere götürür sırasıyla ve her birine birer şiir veya kitap alıntısı adar. Kayalıklarda konuştukları ilk günün anısına “Sevmek ne uzun kelime, derin deniz mavisi.”ni ithaf etmişti. Ayşegül’ün ona Tehlikeli Oyunlar’dan birkaç cümle okuduğu tekli koltuğun kenarına “Sevgili Bilge, bana bir mektup yazmış olsaydın, ben de sana cevap vermiş olsaydım&#;” ile başlayan satırları iliştirir. Onun için söylediği şarkıları yeniden söyler, ta ki sevdiği kadının yüzünde uzun zamandır görmediği kadar parlak bir gülüş yerleşene dek. “Bazı aşklar bazı günlere sığmıyor.” 

Fotoğraf: Böcek Film

“Belki benim kağıt param bir şekilde döne dolaşa senin cebine girmiştir&#;” Deniz ve Özgür izlediğim ilk andan itibaren aşkları ve güzellikleri ile unutamayacağım aşıklar arasına girmiş bir çift – trajik sonlarını unutun, zamanı birkaç sene geriye alın, daha birbirlerini tanımıyorken geçirdikleri bir 14 Şubat’a dönün. Özgür bir hışım İstiklal’in dar sokaklarından birinden çıkıyorken Deniz saniye farkla aynı sokağa düşünceli bir halde girer. Özgür sinirlidir çünkü arkadaşlarıyla içmeye gittikleri mekanda ilk ve uğurlu penasını kaybetmiştir, Deniz düşüncelidir çünkü bir Sevgililer Günü’nü daha tek başına geçirmek için çıkmıştır. Dalgın gözleri oturduğu masanın ayağının ucundaki nesneye takılır, üzerine küçük küçük birkaç tarih ve okunamaz isimler kazınmış penayı yaşanmışlıklara meraklı insanların takındığı türden bir gülümsemeyle eline alır. Saçma bir iç güdüyle penayı mekana teslim etmek yerine çantasının minik bir bölmesine saklar. Özgür sabah tekrar mekana döndüğünde penayı bulanın telefonunu bıraktığını öğrenir, ne tür ilginç bir insanın bunu yapacağını düşünürken numaranın yarısının üzerine içki döküldüğü için silindiğini görür. Bilmiyordur ki onun uğurlusu artık Defne’nin uğurudur, çünkü aynı gece ona yanlış insan Burak’ı getirmiştir. Geçmişte yolları onlar bilmeden kesişen, kaderlerini defalarca ıskaladıktan sonra birbirlerini bulan Deniz ve Özgür bir Şubat akşamı da birbirini teğet geçmiştir; Özgür’ün uğurlu penasına karşılık Deniz birkaç sene sonra ona kalbini hediye etmiştir. 

Fotoğraf: Show TV

“Bizim seninle hiç sabahımız olmadı, hiç beraber uyanmadık, gözümüzü açar açmaz birbirimizi hiç görmedik biz; hiç güzel günümüz olmadı, sıradan günümüz. İnsanlar gibi el ele tutuşup sokaklarda biz hiç yürüyemedik seninle.” Eskilerden bir anı, bulanık bir resim, gittikçe netleşiyor. Büyüyor, kocaman oluyor. Tarihten asla emin olamadığı bir güne kıvrılıyor zihni Ahu’nun, iki çocuk beliriyor. Oyunlar oynuyorlar, düşüp kalkıyorlar ama iz kalmıyor tenlerinde. Kimsenin canı olması gerektiğinden daha fazla acımıyor, kimse hapse girmiyor, kimse ölmüyor – ne ruhen ne bedenen. Yıllar kaybolmuyor, kimse kaçmıyor, kimse kimsenin bedeli olmuyor. Sıradan insanların kutladığı bir günün sabahında, bir zamanlar normal olabilme düşünün içinde o iki çocuk büyüyor. Gerçeklere tamamen zıt, bir hayalin içinde Ahu ve Ecevit’in yara almamış yetişkin bedenlerine bürünüyorlar. Uykuda kadının dudağına buruk bir gülümseme yerleşiyor; rüyasında Ecevit’e çocukluğunu geri veriyor. Sıradan oluyorlar, hep istedikleri her şey oluyorlar, yara kapanmıyor ama bir süreliğine kanamıyor da. Ecevit Ahu’ya ilk sabahlarını veriyor, gerçeğin paralelinde dahi olmayan bir evrende. Sonra rüya bitiyor, resim parçalanıyor, Ahu sıradanlığı yalnızca hayal edebileceği hayatına uyanıyor. Kabuk bağlaması gereken yaranın üzerine yeni bıçak darbeleri atılıyor.