Karadenizlinin Umudu Bitince Inadı Başlar

Gülcan Dereli May

Eskencidere Vadisi'nin yağmalanmasına karşı süren direnişin ön saflarında kadınlar yer alıyor. Direnişçilerden Funda Okyar, 'Karadeniz kadınları güçlüdür. Yani umutları biterse inatları başlar. Bu inat kazanım gelene kadar devam edecek' diyor

Rize'nin İkizdere ilçesine bağlı Eskencidere Vadisi'nin yağmalanmasına, yeşilin, ormanın ve derelerin taş ocağı rantı için yok edilmesine karşı 1 Nisan'da başlayan direniş devam ediyor. Eskencidere'de Cengiz İnşaat'ın rantına karşı İkizdereliler, "Yaşam alanlarımıza dokunmayın, Nefes almak istiyoruz, Suyuma dokunma, Sularımızı kesmeyin, Doğa talanına hayır, Vadimizi yok etmeyin, Taşocağı istemiyoruz, Taş ocağına hayir diyerum, Arıları yok etmeyin, İkizdere dünya mirasıdır, Bakan bütün marjinal grup burada, Biz marjinal değiliz" diye haykırıyor. Direnişin başını ise kadınlar çekiyor. Biz de Yeni Yaşam Kadın eki olarak direnişte yer alan Funda Okyar ile konuştuk. Okyar, 'Burada doğup büyüdüm, ilkokul, ortaokul ve liseyi burada okudum sonra Tokat’a gelin gittim ve buraya geri döndüm" diyerek yıkıma izin vermeyeceklerini söylüyor.

*Orada ne yapılmak isteniyor?

Burada ormanı katletmek istiyorlar. Burada bir taş var o taşı çıkarmak için, taş üstü liman yapmak için ormanı ve o taşa ulaşmak için de çok fazla ağacı kesmek istiyorlar. Yani bir ormanı katletmek istiyorlar.

Kimse bizi bilgilendirmedi. Akrabalardan bir tanesi fark etmiş. O tek başına başladı bu mücadeleye sonra onun peşine biz gitmeye başladık, derken büyüdük. 1 Nisan’da bir eylem yapıldı. Oradaki eylemden sonra iş biraz daha ciddiyete bindi. İnsanlar duydu, köylüler bilinçlendi. Nisan'ın sonuna doğru daha da kalabalık olduk ve daha çok insanla gidip gelemeye başladık. Tabi 23 Nisan sabahı dozerin gelmesiyle birlikte işi tamamen ciddiyete bindirdiler. 

*Bundan sonra mı sayınız arttı? 

Tabi tabi bundan sonra kadınlar birlik olduk. Şu anda kadınlarımız hep birlikte ve kıyameti koparıyor. Hepsi tetikte hatta çoğu yaşlı yani aramızda çok yaşlı kadın da var. Gelebilen geliyor, gelemeyeni biz ziyaret ediyoruz. Ne diyorsunuz bu konuda diye soruyoruz. Siz eski topraksınız ne düşünüyorsunuz, ne yapalım diyoruz. Kesinlikle sokmayın diyorlar. 

*Peki gününüz nasıl başlıyor?

Sahuru yiyoruz. Sahurdan sonra yola çıkıyoruz. Bizim artık yollarımızı jandarma kesti. Bizim hiçbir şekilde gitmemize izin vermiyorlar. Biz de kendi arazilerimizin içinden diğer ormana ulaşıyoruz. Biz kendi arazilerimizin üzerindeki ormandan çok yukarılara 2 saat falan yürüyoruz, diğer ormana geçmek için üst tarafı dolanıyoruz. Tekrar orman yoluna aşağı iniyoruz ve önümüze jandarmalar çıkıyor. 

*Yani sürekli bir engelleme ile karşı karşıyasınız?

Evet aynen öyle sürekli devlet güçleri ile karşı karşıya kalıyoruz. Kiminle karşı karşıyayız; 2 operatör ve onları yardımcısı bir de jandarmalarla. 

*Neden size engelliyorlar? 

Onu biz de soruyoruz ama bir bilgi alamıyoruz. Biz doğal hakkımızı savunuyoruz. Onlar neyi savunuyor? Bunu cevabını veremiyorlar. Bize yukarıdan emir geldi diyorlar. Hiçbir şekilde izin vermeyeceksiniz diye emir aldık diyorlar. Hatta ben ağaca çıktım. Baya olay oldu. Ben kendimi ağaca zincirledim. Bunun üzerine şikâyet etmişler savcılığa, kendine zarar verecek diye düşünmüşler. Ben kendime zarar vermek için değil, ağacı korumak için zincirledim kendimi ağaca. 

Orası bizim yaşam alanımız. Yaşam alanımızın yok edilmesini istemiyoruz. Şimdi oraya kocaman bir demir kapı yaptılar. Kameralar yerleştirdiler. Bizi hiçbir şekilde oraya sokmuyorlar. Zaten biz yasakların kalkmasını bekliyoruz. Herkes şu anda yollarda, izin alan da geliyor almayan da geliyor. Şimdi burada doğa için büyük bir savaş veriyoruz. Dün gece burada mesela sahura kadar çalıştılar, gece çalışıyorlar. Gece kıyım yapılıyor. O sesten uyumanın bile mümkünatı yok. 

*Yani tepkilerinize rağmen çalışma yapılıyor öyle mi?

Evet, hala çalışma devam ediyor, hala dozer getirmeye uğraşıyorlar.

*Bu durum sizi yıldırıyor mu?

Hayır, en tepeye de çıksalar biz vazgeçmeyeceğiz. Buradayız.

*Devletin yaklaşımını nasıl yorumluyorsunuz?

Devletin sermayeyi destekleyip bizi karşısına alması kabul edilemez. Bize resmen ne diyorlar biliyor musun? Siz bir çukur açın ailenizle, orada yaşayan diğer kişilerle o çukurun içine girin biz de sizin üstünüzü örtelim diyorlar. Yani bize resmen ölün diyorlar. Ramazan ayında sahurdan iftar vaktine kadar biz direniyoruz. Yağmur, çamur demeden gidiyoruz. Her yerden gelenler oluyor, herkes bizi duydu da yukardakiler neden duymuyor ona üzülüyoruz. Bizim tek isteğimiz kendi yaşam alanlarımızı korumak. Ormanlarımıza dokunulmasın.

*Direniş nasıl gidiyor?

Çok güzel gidiyor. Engellemeler bizi yıldırmıyor tam tersi daha da cesaretleniyoruz, hırslanıyoruz. Biz oraya gittiğimizde yeri geliyor 'aa çocukken salıncak kurduğumuz yer' diyoruz. Çocukken gölgesine sığındığımız ağaçların kesilmiş olduğunu görünce oturup ağlıyoruz. Ama yeri geldiğinde 'aa biz burada ne güzel yüzmüştük' diyoruz. Deremiz var bizim. İşte şuradan şöyle düşmüştük, şöyle gülmüştük diye eskiyi yad ediyoruz. Bunları da yapıyoruz. Karadeniz kadınları güçlüdür. Pes etmez. Yani umutları biterse emin olun ki inatları başlar. Bu inat kazanım gelene kadar devam edecek. Kesinlikle edecek. Kararlı, inatçı ve cesuruz. Kadınlar burada orman katliamına izin vermeyecek. Herkesten tek isteğimiz bize destek olsunlar, herkesi misafir ederiz, herkese yetecek kadar yerimiz var. 40 üzerinde insanız. 

*Kamuoyuna bir çağrınız var mı?

Bizi kesinlikle yalnız bırakmasınlar. Bu doğa yalnızca bizim değil, hepimizin. Çocuklarımızın geleceği, tüm çocukların geleceği, sizin de geleceğiniz. Biz burada yaşıyoruz diye burası bizim demiyoruz. Hepimizin. Burası herkesin nefes alabileceği bir yer. Herkesin yolu buraya düşer. Her şey olabilir. Bu Türkiye’nin her ucu için geçerli olan bir şeydir. Bundan sonra hatta şöyle bir karar bile aldık; doğa katliamı hangi şehirde varsa gidip onun karşında duracağız, halkın yanında olacağız, destek olacağız. Biz bu şekilde gruplar da kurduk kendi içimizde. Çünkü çok zor, çok kötü bir şey.
 

Etiketler : Rize, Eskencidere, Karadenizli kadınlar, Doğa talanı, Funda Okyar,