10 Tane Fiil Cümlesi

Bu yazımızda 10 tane fiil cümlesi örnekleri kısaca olarak bilgi aktaracağız.

Cümleler, yüklemlerine göre ikiye ayrılır. İsim cümlesi ve fiil cümlesi bunlardandır. İsim cümlesi, yüklemi isim soylu olan cümledir. Fiil cümlesi yüklemi fiil soylu olan cümledir. Yüklemi fiil olarak kip ekleriyle çekimlenmiş cümleler fiil cümlelerini oluşturur.

Fiil cümlesinde, yüklem doğrudan iş, oluş ve hareket bildirir. Çünkü fiilin içinde eylem doğrudan yer alır. Kip ekine sahip olmayan fiiller, emir bildirir.

Fiil cümlesine örnekler şu şekildedir:

*Yarın seninle okula ben de geleceğim.

*Sakın kimseye haber verme!

*Telefonumun şarjı bitmiş.

*Bilgisayarım iki gündür bozuk olduğu için çalışamıyorum.

*Haberleri izlemekten nefret ediyorum.

*Ödevlerimi yaparken çok zorlanıyorum.

*Bisiklete binmeyi çok seviyorum.

*Kitap okuyarak kendimi geliştiririm.

*Yemek yemeyi aceleye getirmem.

*Oturup düşünmeden hareket etmem.

Fiil (Eylem ) Cümlesi: Yüklemi çekimli bir fiil veya fiil grubu olan cümle, yükleminin türüne göre fiil cümlesidir. Her türlü hareket, iş, oluş fiil cümleleriyle karşılandığı için fiil cümleleri isim cümlelerine göre daha çok kullanılır.

Yükleminin geçişli fiil olması durumunda, fiil cümlelerinde cümlenin bütün ögeleri bulunabilir. Fiil geçişsiz olursa cümlenin nesnesi olmayacaktır.

“İstanbul’u , gözlerim kapalı;
Önce hafiften bir rüzgâr esiyor,
Yavaş yavaş sallanıyor
Yapraklar ağaçlarda.” (Orhan Veli)

• Başlarını göklere çarpmaktan, genellikle cüceler korkar. (Cenap Şahabettin)
• Allah size bir yüz ; bir tane de siz eklemeyin.(Shakespeare)
• Mum, dibine ışık vermez. (Atasözü)

Annem dün sessizce odama girdi. Beni yine, yorgun gözlerimin önünden hiç ayrılmayan, bir gün bile elimden düşmeyen, parmaklarımın arasında ezilip büzülen kitabımın karşısında okumaktan gözlerimin feri kaçmış, düşünmekten alnımı kırışmış gördü. En ziyade düşman olduğu bu cansız arkadaşıma kinli bir nazar attıktan sonra bir iskemle çekti, karşıma oturdu, bol bir nefes aldı. Belli ki mühim bir şey, çok düşünülen ve az söylenen endişelerden, aile üzüntülerinden birini bana açmak istiyordu. Bunu ben onun bir iğne izi kadar ince iki gölge ile, belirsizce çatılan kaşlarından anlamıştım, hatta bu keşfimde o kadar ileri gittim ki, bana, artık bu sefer katî bir tarzda, izdivaç meselesini açacağına bile hükmettim. İzdivaç meselesi… Hakikaten de hiç yanılmamıştım. “Kızım!” diye resmî, ciddî, yüksekten, kalın bir ses perdesiyle başladı, bir çok defalar dinlediğim fikirleri, sebepleri, delilleri, mukayeseleri kendine mahsus muntazam bir mantık zincirine bağlayarak, sakin, heyecansız ve soğukkanlı, söyledi, söyledi, son hükmünü de verdi:
-Sen ilkbahara kadar, mutlaka evleneceksin! (P. Safa, Gençliğimiz)