Göz kapaklarım aralanırken gördüğüm ilk görüntü yine Emre'nin yüzü olurken ortamın karanlığı ile aklım başıma geldi. Yanık elimden destek almamla çığlık atmam bir oldu. "Dur ne yapıyorsun? İyi misin?" Emre telaşla yerinden fırlayıp yanıma oturduğunda, neden kalbim bu kadar hızlı atmaya başlamıştı acaba. Bir eli yanan elimi desteklerken diğer eli sırtımdan destek verip oturmamı sağladı. "Kendini nasıl hissediyorsun? Ağrın var mı?" fısıltı şeklinde konuşması istemsizce gözlerinin içine bakıp gülümsememi sağladı. Yakınlığımız ikimizi de rahatsız etmiyordu. Gözleri yüzümün her karışını incelerken ortamın karanlığı yanan yanaklarımı gizliyordu. Gözlerimi kaçırdığımda sırtımı destekleyen elini geri çekip aramıza çok fazla olmasa da birazcık mesafe koydu. Nefesi tenimi yakıp giderken "Soruma cevap vermedin.?" fısıltısına cevap vereceğim sırada yanımdan kalkıp "Salak kafam şimdiye kadar doktoru niye çağırmadım ki?" cebinden telefonunu çıkarırken, "Emre." dediğim an gözleri saniye bile beklemeden gözlerimi buldu. "İyi misin?" fısıltı şeklinde sorduğu soruya gülerken "Çok iyiyim. Sessiz konuşmamıza gerek yok." Yüzündeki ifade değişirken ışığı yakmak için harekete geçti. Ben ise silemediğim gülümseme ile elime dikkat ederek yatağın kenarına oturup ayaklarımı zeminle buluşturdum. Sızlayan elimi ellerimin arasına alırken gözlerim Emre'nin yüzünü görme ihtiyacı hissetti. Kendimi sorgulamaya fırsatım olmadan gözlerinde gördüğüm kızarıklık kalbimi sızlattı. "Özür dilerim." hissettiğim suçluluk duygusundan sesim titrerken kendimi çok kötü hissediyordum. Gözleri ne zaman böyle kızarsa ya çok çalışıyor yada fazlaca düşünüyordu. Yanıma oturduğunda elinin teki omzumu kavrarken diğer eli canımı acıtmaktan korkar gibi çenemi kavrayıp yüzüne bakmamı sağladı. "Özür dilerim seni gereksiz yere endişelendirdiğim için. Yük olmamak için elinden geleni yapıyorum ama yine sana yük olacak bir şey buluyorum." yüz hatları kasılsa da bakışları hiç olmadığı kadar yumuşaktı. Göz temasını kesmeme izin vermeyip "Şimdi beni iyi dinle, bu seferlik saçmalamanı uyku sersemliğine veriyorum. Senden olsa olsa başıma taç olur." göz kırpıp gülümsemesi hem rahatlamamı hem gülmemi sağladı. "Ha şöyle."
"Teşekkür ederim."
"Defne..!" uyarı dolu sesiyle gülümsememi bastırmaya çalışıp elimi teslim oluyor şeklinde kaldırdım. Parmaklarımı hareket ettirdiğim için canım acırken yüzüm istemsizce kasıldı. "Ne yapıyorsun hareket ettirme elini. İlaçların etkisi şimdiye geçmiştir." Kahvaltı? aklıma gelen şeyle "Odaya beni uyandırmak için geldiğini söyle lütfen?" dudakları alayla kıvrılırken telaşla konuşmaya devam ettim. "Uyanmamı beklemedin demi?"
"Sakin ol, yanlış bir hareket edip elini acıtma. Çok olmadı yanına geleli aşağıdaydım." rahat bir nefes alırken oturduğum yerden kalktım. "Kim bilir kaç saattir uyuyorum, İyi olduğumu söyleseydin evdekilere."
"Babama söyledim o söylemiştir diğerlerine. Karnım aç inip bir şeyler yiyelim hadi."
"Beklemeseydin keşke beni, yeseydin yemeğini. Akşam yemeğine de pek bir şey kalmamış gerçi."
"Karım olmadan yemek yemeyeceğimi söylemiştim hatırlarsan."
"Yani?"
"Ne anladıysan."
"Emre kahvaltıda mı yapmadın?" omzunu silkmesi gözlerimi endişe içinde büyütürken hangi cesaretle yaptım bilmiyorum ama sağlam elimle elini kavrayıp peşimden sürüklemeye başladım. Merdivenleri inme işimiz bittiğinde aklım yavaş yavaş başıma gelirken bu sefer o elimi sıkıca kavrayıp peşinden ilerlememi sağladı. "İzin ver de bir şeyler hazırlayayım."
"Dilan.!" kükremesiyle yüzüm buruştururken kızcağız koşarak yanımıza geldi. Kahvaltılık bir şeyler hazırlamasını emredip terasa bizimkilerin yanına ilerlemek yerine bahçedeki masaya ilerledi. Sargılı elime uzandığında ne yapmak istediğini anlayıp geri çekmek istesem de elim ellerinin içindeki yerini sert bakışları altında çoktan aldı. Dikkatlice sargıyı açarken, "Emre bir şey sorabilir miyim? Tabi istemezsen cevaplamaya bilirsin?" içimi yakıp kavuran gözlerini gözlerime diktiğinde "Neyse boş ver konuşmadım say."