Triad Akorlar

kaynağı değiştir]

Bir sürekli bas partisi, bas çalgısının somut notalarının sizek üzerine yazılmış notasyonu üzerine, bazı rakamlar, arızalar (diyez, bemol, naturel) ve bazen yatay çizgiler ve diğer belirteçlerle, ardı ardına hangi akorların çalınması gerektiğini ve sonraki akora nasıl bağlanacağını tamamen şifrelere dayalı bir şekilde gösterir.

Tasto solo ifadesi, bir sonraki rakamla karşılaşılana kadar sadece bas hattının (herhangi bir üst akor olmadan) kısa bir süre çalınacağını belirtir. Bu, akor çalma çalıcısına bir süre doğaçlama akor çalmaması gerektiğini ifade eder. Tasto solo'nun belirtilmesi gerekliliği, aksi takdirde şifreli bas hattının bir bölümünde hiçbir şifre yoksa, akor çalan çalıcının ya bir kök pozisyon üçlüsü olduğunu varsayması ya da başka bir şifrenin ima ettiği harmonik hareket. Örneğin, Do majör tondaki bir sürekli bas partisi, birinci ölçüdeki bir Do notası ile başlar ve ikinci ölçüde bir Si♮ notasına inerse, rakam olmasa bile çalıcı bunun büyük olasılıkla dominant akorun (Sol Majör) birinci çevrimi olduğunu (akorun alt notasından üste doğru Si – Re – Sol) düşünecektir.

Besteciler aşağıda açıklanan kullanımlarda tutarsızdı. Özellikle 17. yüzyılda, besteci akorun ne olması gerektiği belli ise sayılar yazmazdı. Claudio Monteverdi gibi erken besteciler oktavı 10, 11 ve 15 gibi bileşik aralıklarla belirttiler.

Sayılar[değiştir kaynağı değiştir]

Sürekli bas, Barok döneminin önemli bir yapısal ve tanımlayıcı unsuru olmasına rağmen, klasik dönemin (yaklaşık 1800'e kadar) dinsel koro eserlerinin çoğunda (ancak bunlarla sınırlı değildir) kullanılmaya devam etti.^[3] Bir örnek, C. Ph. E. Bach'ın re minör, flüt, yaylılar ve sürekli bas için konçertosudur. 19. yüzyılda kullanımının örnekleri daha nadirdir, ancak vardır: Anton Bruckner, Ludwig van Beethoven ve Franz Schubert'in mass gibi dinsel eserleri, örneğin, bir org çalıcısı için olan bir sürekli bas partisine sahiptir.

Kaynakça[değiştir Minör Triadlar

nest...

11665 11666 11667 11668 11669