Katade B Diame

Basra’da doğdu. Ebû Adî künyesi ve Veşkī nisbesiyle de anılır. Babasının adı bazı kaynaklarda Ya‘mur olarak zikredilmiş, İbn Nâsırüddin bu ismin iki şekilde okunabileceğini belirtmiştir (Tavżîḥu’l-Müştebih, IX, 240-241). İbn Ya‘mer tahsilini Basra’da yaptı. Arapça’yı babasından, nahiv ve Kur’an ilimlerini Ebü’l-Esved ed-Düelî’den öğrendi. Arap dili ve grameri, fıkıh ve Kur’an ilimlerinde tâbiîlerin ileri gelenleri arasında yer aldı. Arapça’yı Haccâc’ı hayran bırakacak kadar güzel konuşur ve yazardı. Belki de bu sebeple Yezîd b. Mühelleb onu Horasan’a götürerek divan kâtibi yaptı. Kaynaklarda İbn Ya‘mer’in Hz. Osman, Ali, Ebû Mûsâ el-Eş‘arî, Abdullah b. Ömer, Abdullah b. Abbas, Âişe, Ebû Hüreyre ve Ebû Zer el-Gıfârî gibi sahâbîlerden rivayette bulunduğu zikredilmektedir. Kendisinden Abdullah b. Büreyde, Katâde b. Diâme, Süleyman b. Tarhân et-Teymî, İkrime, Ezrak b. Kays, Yahyâ b. Ukayl, İshak b. Süveyd gibi şahsiyetler hadis, Abdullah b. Ebû İshak kıraat, Ebû Amr b. Alâ kıraat ve hadis almış, Buhârî ve Ebû Dâvûd ikişer, Müslim üç, Tirmizî bir ve Ahmed b. Hanbel de sekiz hadis rivayet etmiştir.

İbn Sa‘d, Ebû Zür‘a, Ebû Hâtim ve Nesâî İbn Ya‘mer’i sika olarak değerlendirirken kader konusundaki görüşünden dolayı Osman b. Dihye tarafından ağır bir dille eleştirilmiştir. Diğer sahâbîlere de saygısı olmakla birlikte Ehl-i beyt’i daha üstün gördüğü ve Şîa’ya meylettiği ileri sürülmüştür. Bundan dolayı adı ilk Şiîler arasında geçmektedir. Böyle bir kanaatin doğmasına, onun Hz. Hasan ve Hüseyin hakkında Haccâc ile yaptığı tartışmanın sebep olduğunu söylemek mümkündür. Âsım b. Behdele’nin anlattığına göre İbn Ya‘mer, Horasan’da Hasan ile Hüseyin’in Hz. Peygamber’in nesebinden geldiğini söylemiş, bunu duyan Haccâc onu huzuruna getirterek bunu ispat etmesini istemiştir. İbn Ya‘mer de En‘âm sûresinin 84 ve 85. âyetlerinde Hz. Îsâ’nın Hz. İbrâhim’e nisbet edildiğini, Hasan ile Hüseyin’in Hz. Peygamber’e olan nisbetinin Îsâ’nın İbrâhim’e olan nisbetinden daha yakın olduğunu söylemiş, böylece Haccâc’ın öfkesinden kurtulduğu gibi onun takdirini kazanmıştır (İbn Hallikân, VI, 174). Daha sonra Haccâc ile arası açılan İbn Ya‘mer Horasan’a geri gönderilmiştir. Buna sebep olarak kaynaklarda iki ayrı olaydan bahsedilmiş olup bunlardan biri Haccâc’ın yaptırdığı bir binayla ilgili olarak sarfettiği sözler, diğeri ise Haccâc’a Kur’an’daki “eḥabbe” kelimesini (et-Tevbe 9/24) “eḥabbü” okuduğunu ve lahin yaptığını söylemesidir. İbn Ya‘mer Horasan’a vardığında Vali Kuteybe b. Müslim’den büyük itibar gördü ve Merv’e kadı olarak tayin edildi. Fakat sürekli nebiz içtiği için bu görevinden uzaklaştırıldı.

Horasan’da vefat eden İbn Ya‘mer’in ölüm tarihiyle ilgili olarak kaynaklarda farklı rivayetler yer almaktadır. Halîfe b. Hayyât onun 90’dan (709) önce öldüğünü söylemiş, İbnü’l-Cevzî biyografisine 89 (708) yılı olayları arasında yer vermiş, Zehebî ve İbnü’l-Cezerî eserlerinde Halîfe b. Hayyât’a atıfta bulunmakla yetinmişlerdir. İbnü’l-Esîr, İbn Ya‘mer’in ölümünü 129 (747) yılı vefeyâtı arasında zikretmişse de İbn Hacer 129 tarihini kabul etmenin güç olduğunu belirtmiştir.

İbn Ya‘mer’in yaptığı en önemli iş Kur’an’ı noktalamasıdır. Daha önce Muâviye döneminde hocası Ebü’l-Esved ed-Düelî tarafından başlatılan harekeleme ve noktalama çalışmaları Nasr b. Âsım ve İbn Ya‘mer’le devam etmiştir. Bu bakımdan İbn Ya‘mer, noktalama çalışması yapan ilk âlimlerden biri olarak Kur’an tarihinde önemli bir yere sahiptir. Fuat Sezgin, İbn Atıyye’nin tefsirinin mukaddimesine atıfta bulunarak İbn Ya‘mer’in kıraate dair bir kitap yazdığını belirtiyorsa da (GAS, I, 5) söz konusu ibareden böyle bir anlam çıkmadığı gibi İbn Ya‘mer’den bahseden kaynaklarda da böyle bir esere yer verilmemektedir.

KAYNAK

İbn Sa‘d, eṭ-Ṭabaḳāt, VII, 368.

Halîfe b. Hayyât, et-Târîḫ (nşr. Süheyl Zekkâr), Beyrut 1414/1993, s. 234-235.

Buhârî, et-Târîḫu’l-kebîr, VIII, 311-312.

İbn Ebû Hâtim, el-Cerḥ ve’t-taʿdîl, IX, 196.

İbn Atıyye, el-Muḥarrerü’l-vecîz, Beyrut 1413/1993, I, 50.

Kemâleddin el-Enbârî, Nüzhetü’l-elibbâʾ (nşr. Muhammed Ebü’l-Fazl), Kahire 1386/1967, s. 16-17.

Yâkūt, Muʿcemü’l-üdebâʾ, XX, 42-43.

İbn Hallikân, Vefeyât, VI, 173-176.

Zehebî, Teẕkiretü’l-ḥuffâẓ, I, 75-76.

a.mlf., Aʿlâmü’n-nübelâʾ, IV, 441-443.

a.mlf., Maʿrifetü’l-ḳurrâʾ (Altıkulaç), I, 162-163.

İbnü’l-Cezerî, Ġāyetü’n-Nihâye, II, 381.

İbn Hacer, Tehẕîbü’t-Tehẕîb, XI, 305-306.

İbn Nâsırüddin, Tavżîḥu’l-Müştebih (nşr. Muhammed Naîm el-Araksûsî), Beyrut 1414/1993, IX, 240-241.

Sezgin, GAS, I, 5.

Aʿyânü’ş-Şîʿa, X, 304-305.

Kays Âl-i Kays, el-Îrâniyyûn, III, 18-23.

Wensinck, el-Muʿcem, VIII, 294.

Muhammed Receb el-Beyyûmî, “Yaḥyâ b. Yaʿmer”, ME, XXXIV/4 (1962), s. 411-415.

GÜNÜN ÖNEMLİ MANŞETLERİ

Son dakika haberler, köşe yazılar, ekonomi, magazin, siyaset, spor gündeminin tek adresi HaberTurk.com; HaberTurk.com haber içerikleri kaynak gösterilmeden alıntı yapılamaz, haberler izinsiz olarak kopyalanamaz ve başka yerde yayınlanamaz.

Abstract:

Katâde b. Diâme ve Hadis İlmindeki Yeri isimli bu çalışma, bir giriş ve iki ana bölümden oluşmaktadır. Giriş bölümünde, Katâde b. Diâme' nin yaşadığı yerler olan Basra ve Vâsıt ile yaşadığı zaman dilimindeki coğrafî, sosyal ve ilmî çevresi hakkında bilgi verilmiştir. Birinci bölümde "Katâde b. Diâme'nin Hayatı ve Kişiliği" ile ilgili bilgilere değinilmiş eserleri incelenmiştir. Burada, nesebi, çocukluğu, yetişmesi ve vefatı üzerinde durulmuştur. Kişiliği bölümünde ise ilmî kişiliğinin yanı sıra tefsir, fıkıh, lügat ve kıraat ilimlerindeki yeri incelenmeye çalışılmış ve eserleri hakkında bilgi verilmiştir. "Hadis İlmindeki Yeri" adını taşıyan İkinci Bölüm ise beş başlıktan oluşmaktadır. Öncelikle Hadis bilgisi üzerinde durulup daha sonra "Güvenilirlik Durumu" başlığı altında hakkında yapılan tenkitler tespit edilip değerlendirilmeye çalışılmıştır. Hadis Öğrenimi başlığı altında, hadis rivayetinde kullandığı eda sigaları hakkında ulaşılabilen haberlere yer verilmiş daha sonra da özel ilişkisi olan ve kendinden en çok istifade ettiği hocaları incelenmiştir. Hadis Öğretimi bölümünde Hadis rivayetindeki durumu ele alınmış, tedlis ve irsal başta olmak üzere rivayet ettiği hadislerin durumları incelenmiştir. Daha sonra talebelerinden en meşhurları incelenmeye çalışılmıştır. Daha sonra da onun rivayet ettiği hadislerin en güvenilir hadis kitapları olan kütüb-i sitte'ye dağılımı hakkında bilgi verilmiştir. Çalışmamızın sonunda sonuç ve bibliyografya yer almaktadır.

Description:

Bu tezin, veri tabanı üzerinden yayınlanma izni bulunmamaktadır.